Οι ανθρώπινες σχέσεις τη χρονιά του Κορωνοϊού

Του Δημήτρη Μιμή 

Ποιος περίμενε ότι, μετά την απελευθέρωση μας από τα περιοριστικά μέτρα, λόγω κορωνοϊού, ότι θα συνεχίζαμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στους φίλους μας, στους συναδέλφους μας, στους γείτονες μας και σε οιοδήποτε άλλο  άτομο  συναντάμε. Μη μου πείτε ότι ακόμα δεν είστε απόμακροι απέναντι στους άλλους ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους; Και όμως ακόμα είμαστε φοβισμένοι και θα συνεχίσουμε να είμαστε για αρκετό καιρό. Καλά θα κάνουμε να προσέχουμε ακόμα τώρα περισσότερο  που  έχουν φύγει τα περισσότερα περιοριστικά μέτρα. Τώρα ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Δυστυχώς η απελευθέρωση μας ήρθε πολύ νωρίς με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Χάρη της οικονομίας, η υγεία μας παραμερίστηκε και αν θέλετε να χρησιμοποιήσω ποδοσφαιρικούς όρους λέω ότι το αποτέλεσμα του αγώνα Οικονομία – Υγεία είναι  1-0.

Στο σημείο αυτό και με την έναρξη της δεύτερης φάσης για τον κορωνοϊού  ήθελα να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις  όσο αφορά τις σχέσεις με τους  συνανθρώπους μας. Το έχω ξαναγράψει και άλλες φορές ότι, ο περιορισμός που μας επιβλήθηκε έχει τροποποιήσει τις ανθρώπινες σχέσεις.  Είτε με την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων είτε με την απουσία φυσικής επαφής, η κοινωνικότητα μας δοκιμάστηκε.

Με τη λήξη της καραντίνας  ήρθε η ώρα να ενωθούμε πάλι με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Τα πράγματα βέβαια δεν θα είναι όπως πριν τρείς μήνες γιατί η κρίση υγείας τα άλλαξε όλα και κυρίως τις ανθρώπινες σχέσεις. Αναμφίβολα είναι πολύ νωρίς για να πούμε ότι η πανδημία τελείωσε καθώς ο ιός εξακολουθεί  να υπάρχει στη ζωή μας και θα συνεχίσει να διαταράσσει την ισορροπία της.

Ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε μια νέα κοινωνικότητα που άλλαξε τις σχέσεις μας με τους άλλους. Παράδειγμα  η μάσκα έχει εγκατασταθεί και άλλαξε τη σχέση μας με το δημόσιο χώρο. Αν κάποιος δεν την φορά σε δημόσιο χώρο του επιβάλλεται να τη φορέσει. Τα σπίτια μας άρχισαν να γίνονται καταπιεστικά. Με την παραμονή σ΄ αυτά  το οικείο μας άρχισε να καταργείται. Το ιδιωτικό μας πλαίσιο, που είναι απαραίτητο, άρχισε και αυτό να καταργείται. Με τον περιορισμό που είχαμε, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να βρίσκονται στα σπίτια τους κλειδωμένοι και αυτό επιδείνωσε τις εντάσεις μέσα στην οικογένεια. Η οικογενειακή βία, τις μέρες του περιορισμού, παρουσίασε αύξηση των περιπτώσεων με αποτέλεσμα τώρα να βλέπουμε ζευγάρια να χωρίζουν με αιτία ότι είχαν μια παρατεταμένη οικειότητα που δεν είναι ένας καλός τρόπος για να ζει ένα ζευγάρι. 

Η εργασία και αυτή έχει επαναπροσδιοριστεί. Στο παρελθόν η τηλεργασία, που εφαρμόστηκε σήμερα, δεν ήταν κανονική εργασία. Σήμερα όμως είναι μια κανονική εργασία και μελέτες δείχνουν ότι οι άνθρωποι εργάζονται καλύτερα στο σπίτι τους απ΄ ότι στο γραφείο τους. Στο σπίτι οι εργαζόμενοι είναι περισσότερο συγκεντρωμένοι και ενοχλούνται λιγότερο και αυτό είναι μια ψυχολογική απελευθέρωση. Όταν εργάζονται στο γραφείο πρέπει να δείξουν ότι εργάζονται και ας μην εργάζονται. Ενώ  στην τηλεργασία εργάζονται αποτελεσματικότερα λόγω του ότι είναι περισσότερο συγκεντρωμένοι διότι δεν  έχουν κανένα στο κεφάλι τους. 

Όλα αυτά που γνωρίσαμε την περίοδο του εγκλεισμού μας, κυρίως πάνω στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, δηλαδή οι φόβοι μας μη προσβληθούμε από τον κορωναϊό  θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Η έξοδος από το σπίτι είναι ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Απ΄ ότι φάνηκε όλα έγιναν για να στηριχτεί η οικονομία γεγονός που παράλληλα δημιούργησε και ένα άγχος στους πολίτες. Πολλοί φοβούνται ότι με την έναρξη των εργασιών θα επανέλθει ο   κορωναϊός. Αυτό θορυβεί περισσότερο τους ανθρώπους με χρόνιες παθολογίας.

Εμείς θα πρέπει να διατηρούμε τις αποστάσεις, να φοράμε μάσκα σε δημόσιους χώρους  να πλένουμε τα χέρια μας και ν΄ ακούμε τους ειδικούς επιστήμονες, διότι ο απεγκλωβισμός  δεν είναι συνώνυμος με την επιστροφή στην πρότερη ζωή μας, τουλάχιστον τώρα στην αρχή. Απαιτείται λοιπόν μεγάλη προσοχή γιατί ο κορωναϊός διαβρώνει το κάθε τι που μας κάνει κοινωνικούς.