Ο Αύγουστος και τα κλεφτρόνια του πνεύματος

Του Κωστή Ε. Μαυρικάκη

Το ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις όπως είχε διαπιστώσει εδώ και πολλά χρόνια ο Ουμπέρτο Έκο, δεν σημαίνει αυτόματα ότι τον καλύτερο αυτό μήνα του χρόνου δεν γίνονται και αποτρόπαια. Από γυναικοκτονίες, εμπρησμοί, μέχρι και ριφιφί στο μυαλό ενός άλλου, που ενώ σου αρέσει η φαιά ουσία του, δεν σου αρέσει το όνομά του. Ναι, η ψυχραιμία ενίοτε, θέλει δύναμη να την αντέξεις. Ειδικά όταν έχουμε περάσει πια, στην χωρίς προσχήματα πνευματοκλοπή από Μέσα Ενημέρωσης που αν μη τι άλλο, αυτοδιαφημίζονται για τον βαρύνοντα, προεξάρχοντα ρόλο τους στην ειδησεογραφία. 

Το απέραντο χάος και η άβυσσος του κυβερνοχώρου, δεν δικαιολογούν από εκείνους που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι στην πρωτοπορία της δημοσιογραφίας, τη χυδαία κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας. Των καρπών όχι του δικού τους πνεύματος, αλλά ενός έτερου τον οποίο ηθελημένα αποκρύπτουν, εμφανίζοντας το έργο του ως δικό τους δημιούργημα. 

Δεν γνωρίζω και ούτε έχω αναζητήσει σε τι βαθμό αδικήματος μπορεί να αξιολογηθεί από το σύγχρονο ελληνικό και ευρωπαϊκό Δικαιακό μας Σύστημα και το Νομικό μας Πολιτισμό το να κάνεις ριφιφί στο μυαλό ενός άλλου, αλλά σίγουρα δεν θα πρέπει να είναι σε βαθμό μικρότερο από ένα ειδεχθές έγκλημα.

Στις 29 του περασμένου Μαΐου στην ιστοσελίδα του κρατικού Αθηναϊκού – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) δημοσιεύτηκε ένα εκπληκτικό κείμενο της Τόνιας Μανιατέα που ισοδυναμούσε με ερευνητική εργασία με θέμα «Σπιναλόγκα - το ασάλευτο καράβι με την κίτρινη σημαία της καραντίνας». Η εγκυρότητα, η αρτιότητα, το κύρος και η επιστημονική βαρύτητα και επάρκεια του κειμένου, το έκανε να αναδημοσιευτεί με την υπογραφή του συντάκτη του σε πάμπολλα άλλα ιστολόγια στο διαδίκτυο. Όλα με την υπογραφή του ανθρώπου που δαπάνησε δηλαδή τη φαιά του ουσία και αφιέρωσε το πνεύμα του, το μεράκι του και χρόνο του για να το συγγράψει.

Όμως το ευγενές άθλημα της πνευματοκλοπής, ήτοι της εξομοίωσης της δικής σου αναπηρίας με την πνευματική ανθοφορία ενός άλλου, δεν έχει φευ, ακόμη εξαλείψει. Το είδα χτες να τεκταίνεται με τα εισόδια, την έλευση του Αυγούστου. Να επαληθεύεται περίτρανα και εκχυδαϊσμένα. Πάνω που νόμιζα ότι οι «μεγάλοι» τηρούν το αυτονόητο. Είδα το ίδιο κείμενο του περασμένου Μαΐου του ΑΠΕ-ΜΠΕ, να δεσπόζει σε δυο σελίδες μιας ημερήσιας κρητικής  εφημερίδας και στο ιστολόγιο που η ίδια διατηρεί, χωρίς να αναφέρεται καμία πηγή. Τη δεοντολογία, παρότι άπνοια χτες στην Κρήτη, την είχε πάρει ο άνεμος. Χυδαία και χωρίς προσχήματα κλοπή. Κλοπή κοινή, κλοπή αισχρή. Κλοπή που ζει και βασιλεύει. Και δεν ζει και βασιλεύει μόνο σε κάποια μικρά και ασήμαντα μπλοκ και ερασιτεχνικά ιστολόγια, αλλά σε ανούσιες σελίδες κενότητας και εντυπωσιασμού με χύμα μελάνι, που δεν σου λερώνουν μόνο τα χέρια όταν τις ακουμπάς, αλλά σου ρυπαίνουν και τη νόηση με την κατ’ εξακολούθηση ρήχη τους.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές χωρίς φυσικά να έχω απάντηση, μέχρι που άραγε μπορούν να φτάσουν στην εποχή του ιντερνετικού κανιβαλισμού οι αποτρόπαιες πνευματοκτονίες. Και αν υπάρχει και ίσταται ο όρος «πνευματική ιδιοκτησία» αφού το πνεύμα, αόρατο γαρ, δεν φαίνεται που σπαρταρά όταν το κατασπαράζεις, όταν το κατακρεουργείς. Όταν το παρουσιάζεις σαν φτωχό και ανόσιο δικό σου μεζεδάκι για να ξεγελάσεις την πενία σου, την πείνα σου και την κενότητά σου. Και να σερβίρεις μεταμφιεσμένος, με μια μάσκα που δεν σου ανήκει, ένα ξένο δημιούργημα στον αναγνώστη.

Δεν θυμάμαι και τον αδικώ αυτόν που το είπε, αλλά είχε απόλυτο δίκιο: Κάποια ΜΜΕ έχουν την ίδια προσφορά στην κοινωνία και στον πολιτισμό μας, με αυτή που έχουν και οι χαρτορίχτρες στη μεταφυσική…

^{Πίνακας:  René Magritte, L'idée, 1966}