Ντελόρ, Καρράς και Σόιμπλε σε μια Ελλάδα που "τσέπωσε", γλέντησε και χρεωκόπησε!

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

"Φύγανε" ταυτόχρονα και οι τρεις. Χωρίς να έχουν (σχεδόν) καμία σχέση  μεταξύ τους, όμως συνδέονται με έναν νοητό τρόπο με την Ελλάδα.
Μια χώρα  που είχε τη χαμένη ευκαιρία μπροστά της τη χρυσή 20ετία του '80 και του '90 αλλά και τη χρεοκοπία του 2010, σε μια τρελή πορεία που τα είχε όλα: ευρωπαϊκά πακέτα σαν εκείνα του Ντελόρ, που έγιναν καπνός, ουίσκι και του… Καρρά οι δίσκοι, πριν έλθει ο Σόιμπλε και μας κάνει να τα… ξεράσουμε όλα! 

Ο ένας, ο Ζακ Ντελόρ υπήρξε ένας τεράστιος πολιτικός, ταυτισμένος με την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, πατέρας της πολιτικής συνοχής και οραματιστής της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς και του ευρώ. Εδώ βέβαια στην Ελλάδα θα τον θυμόμαστε με τα περίφημα "πακέτα Ντελόρ" 1 και 2. "Πακέτα" που έφεραν διπλασιασμό  των διαρθρωτικών πόρων της τότε ΕΟΚ και εν τέλει όφελος στις μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα, η οποία είδε να  πραγματοποιούνται έργα σε υποδομές που αν δεν υπήρχαν αυτά τα χρήματα πιθανότατα δεν θα γινότανε ποτέ. 
Ευτυχώς αυτά τα χρήματα έπιασαν τόπο, δεν έγιναν ουίσκια και μπουζούκια όπως έγιναν οι αγροτικές επιδοτήσεις που έρεαν κατά κύματα στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και που μετατράπηκαν σε σκυλάδικα, μεγάλες πίστες, λουλούδια και ζωάρα με χρήματα δανεικά κι αγύριστα.



Κι εδώ κολλά ο Βασίλης Καρράς. ο οποίος ταυτίστηκε όσο λίγοι από τους καλλιτέχνες της περιόδου του '80 - αυθεντικός, επαγγελματίας, ένας καλλιτέχνης της διπλανής πόρτας - με την αθάνατη ελληνική επαρχία που ξεπείνασε, "παντελώνιασε", καψουρεύτηκε, ήπιε και μερακλώθηκε, εν πολλοίς χάρη σε αυτά τα ευρωπαϊκά χρήματα που αντί να γίνουν έργα υποδομής για την  αγροτιά μας, έγιναν 4X4, γαρίφαλα και διασκέδαση μέχρι πρωίας, απ’ το Βορρά έως το Νότο! 

Κι ότι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο, όπως λέει κι ένα λαϊκό σουξέ. Ο έτερος των συγχωρεμένων (αν και μάλλον εντελώς ασυγχώρητος για μας τους Έλληνες), ο Σόιμπλε ήλθε για να μας κάνει να πούμε σαν χώρα "τον Δεσπότη Παναγιώτη" και να φτύσουμε το ευρωπαϊκό αίμα που πίναμε χωρίς μέτρο τα προηγούμενα χρόνια. 

Τρία πρόσωπα, τρεις θάνατοι που ενώνουν και τέμνουν την Ελλάδα από μια εποχή που το μόνο που ίσως απομένει πια είναι οι γεμάτες πίστες στα μπουζουκομάγαζα!