Νιώθω μέσα μου ένα κενό!

Της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Πολλές φορές οι ρυθμοί της ζωής μας είναι έντονοι και αφοπλιστικοί και δεν μας αφήνουν το περιθώριο να συνδεθούμε με το συναίσθημα μας. Άλλες πάλι η σύνδεση αυτή δεν μπορεί να γίνει από ένα εμπόδιο που πολλοί το ονομάζουν.. κενό.   

Το συναισθηματικό κενό στηρίζει την ύπαρξη του στην απουσία συναισθήματος. Πολλές φορές περιγράφεται σαν μια γενική αίσθηση ότι κάτι μας λείπει αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς. Άλλες πάλι δεν περιγράφεται με λόγια καθώς κρύβει μια ανεπάρκεια μέσα του που δεν είναι βοηθητική να εκφραστεί.

Αν το καλοσκεφτούμε βέβαια και το φιλοσοφήσουμε είναι σαν να μην έχουμε την αίσθηση ότι έχουμε κάποιο σκοπό ή νόημα στην ζωή μας. Αυτό μας κάνει να νιώθουμε ιδιαίτερα λυπημένοι ή μουδιασμένοι αν θέλετε. Σίγουρα δεν είναι κάτι που συζητιέται εύκολα με τους άλλους όμως μεμονωμένα υπάρχουν αρκετοί από εμάς που νοιώθουν έτσι ακόμα κι αν δεν το μοιράζονται.

Η απουσία συναισθήματος μας κάνει να νιώθουμε άσχημα καθώς στην ζωή μας έχουμε μάθει να μετράμε το συναίσθημα μ αυτό που νοιώθουμε παρά μ αυτό που δεν νιώθουμε. Ωστόσο πολλές φορές μπερδευόμαστε γιατί αυτή η αίσθηση μια έρχεται και μια φεύγει. Τις στιγμές που μας κάνει όμως παρέα αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει μια ασάφεια στην ζωή μας και βρισκόμαστε σ ένα τέλμα.

 Αυτό το τέλμα προσπαθούμε να το γεμίσουμε με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας. Άλλοι καταφεύγουν στο φαγητό, άλλοι στο αλκοόλ, άλλοι στο γυμναστήριο οι υπόλοιποι αλλάζουν συντρόφους, οι μισοί ψάχνουν να βρουν σύνδεση και οι υπόλοιποι την υπερβολή. Με λίγα λόγια; Προσπαθούν με κάθε δυνατό τρόπο ν αισθάνονται καλά, να μην σκέφτονται και να μην θυμούνται ότι τους πονάει. Αυτή η αφόρητη αναζήτηση ύπαρξης συναισθήματος μας οδηγεί ακόμα πιο πολύ στον εγκλωβισμό στην απογοήτευση και την ανία. Η αποθάρρυνση, η απογοήτευση, η δυσαρέσκεια, το άγχος, και η λύπη για τον εαυτό μας είναι τα κύρια αρνητικά συναισθήματα που μας παγιδεύουν στο κενό.

Η καταπολέμηση αυτού του κενού δεν είναι κάτι εύκολο όμως μπορούμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι αν βρούμε αρχικά την άκρη του. Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να σκεφτούμε είναι η ανάγκη μας  ν αποδεχθούμε ουσιαστικά τον εαυτό μας. Θα πρέπει ν αφουγκραστούμε το μέσα μας και να ακούσουμε τι μας λέει η εσωτερική μας φωνή. Κατόπιν θα πρέπει να προβληματιστούμε για το ποιοι είναι  οι παράγοντες που μας προκαλούν αυτή την συσσώρευση κενών συναισθημάτων και  σε ποιο τομέα της ζωής μας ανήκουν.

Σημαντικό είναι να συνδεθούμε με το συναίσθημα αυτό και να μην κάνουμε ότι το αγνοούμε. Η εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας ακόμα και των αρνητικών είναι ο καλύτερος τρόπο να θεραπευτούμε. Καλό είναι να αφιερώσουμε χρόνο ώστε να εξερευνήσουμε τις επιθυμίες και τους φόβους.

Κάποιες βοηθητικές ερωτήσεις που μπορούν να μας διευκολύνουν ώστε να κατανοήσουμε από πού προέρχεται το  κενό μας είναι οι εξής:

Νιώθετε ότι πολλές φορές επικρίνεται τον εαυτό σας και του ασκείτε αυστηρή κριτική;

Κατηγορείτε συχνά τον εαυτό σας για πράγματα που φταίτε αλλά και για πράγματα που δεν φταίτε;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που επιβραβεύσατε τον εαυτό σας; Φροντίζετε τις ανάγκες του σώματος και της ψυχής σας;

Τι θέλω ν αποδείξω στον εαυτό μου και τι πρέπει να κάνω για να είμαι ευτυχισμένος;΄

Έχετε εισπράξει αγάπη με τον τρόπο που θέλατε;

Φοβάμαι τις αλλαγές για αυτό μένω στο ίδιο σημείο ακόμα κι αν δεν μ αρέσει;

Αυτές οι ερωτήσεις πολιτογραφούν πάνω κάτω τις ανάγκες των ανθρώπων και αν απαντηθούν με ειλικρίνεια ίσως βοηθήσουν ν ανακαλύψουμε την αιτία του προσωπικού μας κενού. Η εγκατάλειψη του εαυτού μας είναι το πρώτο από όλα τα θέματα που πρέπει να ταχτοποιήσουμε καθώς συνήθως όταν δεν ακούμε τις ανάγκες μας χάνουμε το κέντρο ισορροπίας μας. Η αναγνώριση αυτή του κενού  πολλές φορές συνδέεται και με καταθλιπτικά επεισόδια τα οποία θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε κάποιο ειδικό.

Όπως και να χουν όμως τα πράγματα καλό είναι να αφήνουμε χώρο στις επιθυμίες μας, να αφουγκραστούμε τις ανάγκες και ν ακούμε τα συναισθήματα μας είτε αυτά είναι αρνητικά είτε θετικά. Μόνο αυτά ξέρουν τον τρόπο να μας προειδοποιούν, να μας συντονίζουν με το μέσα μας,  και να μας  οδηγούν σε φωτεινά μονοπάτια. Απλά θέλει περισσότερη τόλμη να τα ακούσουμε και ακόμα πιο πολύ για να τα καταλάβουμε!