Αν μπορούσες να ακουστείς θα σου έδινα την ψυχή μου...

της Μαρίας Λιονάκη

Χρόνια πολλά , μα όχι αμέτρητα  πριν, μια νύχτα που η φύση είχε τη δική της θρησκεία, που το κρύο, ο αέρας κι η βροχή ούρλιαζαν σα στοιχειά, φαντάσματα,  άγρια θηρία  πάνω απ’ τη γη,  που οι άνθρωποι ζούσαν σαν άγρια θηρία,   σε μια σπηλιά, στη Βηθλεέμ, μακριά και κοντά μας μαζί, γεννήθηκε το πιο μεγάλο θαύμα της ζωής, της θρησκείας μας,  ένα τοσοδούλικο μικρό πλασματάκι, ο Χριστός μας. Σε ένα φτωχικό γεμάτο άχυρα παχνί, δίπλα σε ζώα ανυποψίαστα  του μεγαλείου της στιγμής,  μάρτυρες της άγιας παρέας και σκηνής. Ζώα που ζέσταιναν με τις ανάσες τους Αυτόν που ήρθε στη γη να μας ζεστάνει.  Γιος ενός φτωχού  ανθρώπου, χειρώνακτα, του Ιωσήφ, του Θεού  και μιας γυναίκας του λαού, απλής μα εκλεκτής,  της Μαρίας, της Παναγιάς μας,  ο μικρός Χριστός ήρθε τα παλαιικά  χρόνια,  μια κρύα  νύχτα, Χριστούγεννα σαν τώρα, στην πέτρινη γη για να μας σώσει, να μαλακώσει τις πέτρινες καρδιές, να τις πλάσει με άλλο ζυμάρι.   Τρεις   μάγοι απ’ την  Ανατολή, οδηγούμενοι από το φωτεινό αστέρι προσέφεραν  εξωτικά δώρα, λιβάνι, σμύρνα και χρυσό στο βασιλιά της θρησκείας μας, προσκυνώντας πρώτοι, μαζί με ποιμένες , το μικρό Χριστό που έγινε στο εξής ο Ποιμένας μας,  κιβωτός,  φάρος, πυξίδα, σύμβολο στο ταξίδι της  δικής μας ζωής.

Κιβωτός που καταφεύγουμε για να προφυλαχτούμε κάθε φορά  που  ο καιρός της ζωής αλλάζει κι έρχονται βροχές, καταιγίδες, χιόνια προβλημάτων, κάθε φορά που δυνατοί άνεμοι παλεύουν να ξεριζώσουν τις ρίζες μας απ’ τη γη.  Κάθε φορά που ο ήλιος  των ανθρώπων κρύβεται  κι έρχονται μίση, έχθρες, ζήλειες, κακίες, ψέματα, αδιαφορία, ανταγωνισμοί. Πυξίδα που μας δείχνει ποιος είναι ο προορισμός μας, το ουσιώδες  νόημα, η πραγματική  χαρά, ποιες είναι οι αληθινές  αξίες της ζωής. Σύμβολο καλοσύνης, ειλικρίνειας, ανιδιοτέλειας,  αγάπης, προσφοράς σε όποιον δοκιμάζεται, ζει σκληρή ζωή,  υποφέρει, αρρωσταίνει, είναι ηλικιωμένος,  έχει ανάγκη. Μας έχει ανάγκη…

«Αν μπορούσες να ακουστείς θα σου έδινα την ψυχή μου να την πας ως την άκρη του κόσμου. Nα την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα αναμμένα για τα Χριστούγεννα – στο τζάκι του Νέγρου ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.

Αν μπορούσες να ακουστείς θα σου έδινα την ψυχή μου να την κάνεις τις νύχτες ορατές νότες, έγχρωμες, στον αέρα του κόσμου.

Να την κάνεις αγάπη.»

Νικηφόρος Βρεττάκος.

Αγάπη… που είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, η λύση σε όλους τους γρίφους, η πιο ζεστή κουβέρτα, η πιο παρήγορη  κουβέντα, ο κρίκος για να ενωθούν όλες οι αλυσίδες, η γέφυρα πάνω απ’ όλα τα ποτάμια, ο συνεκτικός δεσμός να οικοδομηθούν τα πιο στέρεα κτήρια σχέσεων. Που είναι το πιο όμορφο κατακόκκινο λουλούδι, το πιο μελωδικό πουλί,  που μπορεί να ταξιδέψει  μακριά,  που είναι η πιο γλυκιά, αρμονική   μπαλάντα της ψυχής… Της ψυχής  κάθε  ανθρώπου,  που ιδίως  τέτοια εποχή, δεν είναι τίποτε άλλο, πάρα  ένα μικρό ευαίσθητο παιδί, που στη φωλιά , τη σπηλιά μιας  οικογένειας θέλει πάνω απ’ όλα να  γιορτάσει, να χωθεί… Που δε θέλει να είναι μόνος.

Χριστούγεννα… προσμονή,  τρεχάτες ετοιμασίες, μέρες που μετράνε αντίστροφα, κάλαντα. Αγαπημένες αγκαλιές, γελαστά πρόσωπα, ζεστά φιλιά, εγκάρδιες ευχές, χαιρετισμοί. Η αεικίνητη  μάνα, ο  άρχοντας  πατέρας,  ο σεβάσμιος παππούς, η σοφή  γιαγιά με τα παραμύθια για καλικάντζαρους και ξωτικά,  οι φοιτητές από Κομοτηνή, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, ο φαντάρος που πήρε άδεια, που μιλάει για τη ζωή στο στρατό, ο ναυτικός που θαλασσοδέρνονταν λίγο πριν, ο εργαζόμενος που δε σταμάτησε  στιγμή αυτές τις μέρες να δουλεύει και τώρα ξεκουράζεται. Φωτογραφίες, αναμνήσεις,  απ’ τα παιδικά χρόνια στο χωριό,  στιγμιότυπα γειτονιάς, αδέρφια, ξαδέρφια, ανίψια, φίλοι, παλιά-  νέα, αστεία, πειράγματα, στολισμένο σπίτι, χριστουγεννιάτικο δέντρο,  η φάτνη με το νεογέννητο Χριστό,  φωτάκια που αναβοσβήνουν, τζάκι, οικογενειακή θαλπωρή… η γαλοπούλα η γεμιστή, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, χριστόψωμα, καφές και κουβεντούλα. Ως αργά…  Ενώ θάλασσα, ουρανός, αέρας και βροχή σμίγουν ρομαντικά, αγαπημένα   και γιορτάζουν στη δική τους οικογένεια, τη δική τους γιορτή. Σε όλη την πλάση,  παντού να ηχεί η ίδια  ευχή, προσευχή.

Καλά Χριστούγεννα! Χρόνια πολλά… υγεία, αγάπη κι ένα ζεστό σπιτικό για τον καθένα!