Μπορεί να γυρίσει το ματσάκι;

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Το εκκωφαντικό 41-20 μοιάζει περισσότερο για σκορ στο χάντμπολ παρά για εκλογικό αποτέλεσμα μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ τέτοιες διαφορές σε «κανονικές» δημοκρατικές περιόδους. Το 1910 μετά το Κίνημα στο Γουδί και την έλευση Βενιζέλου η εκλογή ήταν συντριπτική σε βάρος των παλαιών κομμάτων όπως και το 1974 μετά τη χούντα που ο Καραμανλής πέρασε την Ένωση Κέντρου 34 μονάδες (54-20). Αλλά είπαμε δεν ήταν ομαλές περίοδοι. Επικρατούσε σύγχυση, υπήρχε αγωνία στον κόσμο να επιστρέψει στην ομαλότητα.

Ακόμη και το 1981,  στις καλύτερες μέρες του Ανδρέα Παπανδρέου, τις οποίες έχουμε στο νου μας ως…καταστροφικές για τη Δεξιά το τελικό σκορ στις κάλπες κατέδειξε 48-35! Ναι σωστά διαβάσατε: Ο Ράλλης και η ΝΔ…καταποντίστηκαν με 35% , ένα ποσοστό που σήμερα πανηγυρίζεις και κάνεις κυβέρνηση!

Είτε ιστορικά το δεις , είτε προσπαθήσεις να κάνεις μια πρόχειρη πολιτική ανάλυση η ήττα της αντιπολίτευσης είναι συντριπτική. Δεν έχει ξαναγίνει , δεν έχει ξανασυμβεί κυβερνητική παράταξη με τέτοια φθορά να αυξάνει τη δύναμή της, να ρίχνει 21 μονάδες σε μια άλλη παράταξη η οποία έστω και αναδρομικά τιμωρείται με πολύ αυστηρό τρόπο από την κοινωνία. Ναι ψηφίσαμε με το βλέμμα στο 2023 , αλλά με το νου μας στο…2015!  Ο κόσμος παρά τα τεράστια προβλήματα, ήθελε ηρεμία, κανονικότητα, ασφάλεια, επιθυμούσε να αφήσει πίσω του τις τραγικές στιγμές της περασμένης δεκαετίας.

Ακούγεται παράδοξο, αλλά είναι αλήθεια. Η παράταξη που το 2015-2019 κυβέρνησε τη χώρα και δεν τα έκανε όλα άσχημα- εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι- έκανε και σωστές επιλογές τιμωρήθηκε όμως για όλα αυτά που ήθελε να επιβάλει ως κανονικότητα, για όλες τις ανοησίες που προβάλλονταν ως…λογική κατάληξη του παράλογου, ενός συνονθυλεύματος που παρουσιαζόταν ως ομάδα. Ο κόσμος είχε καταλάβει ότι ένας υπουργός Οικονομικών ήταν εμμονικός και επικίνδυνος το 2015, αυτοί το κατάλαβαν τον Μάιο του 2023…

Το μαύρο γινόταν άσπρο επί μήνες, ο κίνδυνος και η ανασφάλεια ήταν στην καθημερινότητα. Κι όλα αυτά ενώ ξέραμε ότι για την κατάσταση της χώρας δεν ευθύνεται αυτή η παράταξη, αλλά όλες οι άλλες που κυβέρνησαν επί δεκαετίες τη χώρα! Αντιφατικό; Ναι, αλλά η Αριστερά που πρέσβευε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιφατική εν τη γενέσει της. Δεν ήξερε τι ήθελε, δεν ήξερε με ποιον να τα βάλει, δεν ήξερε με ποιον να συμμαχήσει, δεν ήξερε τι ξημερώνει αύριο. Και στο τέλος τα έκανε όλα! Τα ήθελε όλα. Τα έβαζε με όλους , συμμαχούσε με όλους και πρωί  ήθελε να μας πείσει ότι  δεν ξημερώνει από την ανατολή!

Θυμίζω ότι για την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ή τέλος πάντων ας μην συνθλίβουμε την Αριστερά, στην ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όλοι ήταν…ένοχοι. Ολοι οι πολιτικοί, όλοι οι δημοσιογράφοι, όλα τα μέσα, όλοι οι δημοσκόποι, όλοι όσοι είχαν κάνει καλιμέντο στη ζωή τους. Σε αυτή την ομάδα δεν υπήρχε το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά όλοι ήταν…ένοχοι. Από αυτό ξεκινούσαν και μετά έκαναν εκπτώσεις!

Είναι η ίδια ομάδα που σε μια χώρα που καταστρεφόταν από τα μνημόνια ήθελε να τη βουλιάξει με επιλογές που ούτε η φίλη Βενεζουέλα δεν έκανε. Είναι η ίδια ομάδα που δεν ήθελε να ακούσει για Αμερικάνους και δυτικούς συμμάχους, αλλά τους προσέφερε τόσα ,έκανε τέτοιες κυβιστήσεις που θα τις ζήλευε και η Νάντια Κομανέτσι! Δεν ήθελε να ακούει για ακροδεξιούς, αλλά τους είχε συγκυβερνήτες. Δεν ήθελε να ακούει για Ναζί, αλλά τους έκλεινε το μάτι όταν χρειαζόταν…βοήθεια για να χτυπήσει δήθεν τον αντίπαλο!

Είναι η ίδια ομάδα που υποκρινόταν ότι απεχθανόταν ό,τι «άριστο» και συγκροτημένο υπήρχε, δεν ήθελαν τίποτα ιδιωτικό ως πρωτοβουλία ακόμη και στην εκπαίδευση, αλλά…εννοούσε για τους άλλους. Όχι για τον εαυτό της. Εκεί τα καλά και ιδιωτικά Σχολεία, οι βίλες, τα κότερα χρειάζονταν…

Το χειρότερο όλων όμως υπήρξε η κοινωνική συμπεριφορά της. Η αίσθηση που άφηνε ότι δεν πιστεύει σε καμιά δημοκρατική επιλογή πλην όσων κάνει εκείνη. Υβρίζει κάθε αντίπαλο. Συκοφαντεί κάθε δημοσιογράφο που της κάνει κριτική. Κατακρεουργεί κάθε δημοσκόπο που δεν της δίνει ποσοστά. Λοιδωρεί κάθε καλλιτέχνη που δεν την υποστηρίζει. Δεν συζητά καμία άλλη επιλογή από αυτές που τάσσονται στο πλευρό της! Ε, λοιπόν δεν γίνονται αυτά ανεκτά στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Όλα αυτά δεν συνέβησαν τώρα. Η μόνο τώρα. Χρόνια τώρα μέσα στην κρίση. Μόνο θυμός, κοινωνικό μίσος και συκοφάντηση της χώρας στο όνομα των αντιπάλων.

Κάπως έτσι εξηγείται και το τωρινό αποτέλεσμα. Κάπως έτσι ψήφισαν και οι αντιπαλοί της. Με θυμό απέναντι στον θυμό και το μίσος που εισέπρατταν. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβουν. Αλλά και πρέπει να ισοροπήσει. Να εκλείψει. Δεν είναι η λύση.

Αυτή ήταν και είναι η εικόνα εάν θέλουμε να λέμε αλήθειες χωρίς το μπούλινγκ που κάνει μια ομάδα. Αλήθεια όμως δεν πιστεύω ότι αυτή η εικόνα αντικατοπτρίζει μια ολόκληρη παράταξη. Δεν πρέπει να κάνει κάποιος το λάθος να τσουβαλιάζει τα πάντα, όπως κάνουν κάποιοι από την ομάδα εκείνη. Έκαναν και σωστές επιλογές, έχουν ένα χαρισματικό ηγέτη, θα επιβραβευθούν για τα καλά μόνο εάν αλλάξουν ρότα. Μόνο εάν δείξουν στο δημοκρατικό κόσμο ότι πήραν το μήνυμα. Και κάνουν αυτοκριτική. Και ζητήσουν επιτέλους ένα συγνώμη από όλους αυτούς που λοιδόρησαν, που συκοφάντησαν, που τους έβαλαν στον τοίχο και τους πυροβολούσαν. Και το μόνο που κατάφεραν ήταν να πυροβολούν τα πόδια τους . Και να αναστήσουν μια συντηρητική παράταξη που φαινόταν να πνέει τα λοίσθια. Και όμως τώρα είναι πιο δυνατή , με ένταση και πρόταση. Και είναι δική τους ευθύνη που την έφεραν για  να γυρίσουν το ματσάκι. Το έκανε η Λίβερπουλ με τη Μίλαν. Από 3-0 το γύρισε και πήρε το ευρωπαϊκό. Το έκανε η Μάντσεστερ με την Μπάγερν στο 93’ Μπορούν να το κάνουν εκείνοι; Πάντα υπάρχει χρόνος εάν κάνεις τις αλλαγές που πρέπει, αν είσαι ταπεινός και σέβεσαι τον αντίπαλο . Αλλά και τους θεατές. Μην τους κοροϊδεύεις. Κι αν δεν γυρίσει τώρα το ματσάκι…στο επόμενο πρωτάθλημα.

ΥΓ Τα είπα και…ησύχασα κι εγώ!