Μοιρολόγι στον (μπαζωμένο) αιγιαλό

Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ

Όσοι ισχυρίζονται ότι στους πολέμους, δεν χορηγείται αμνηστία  πλανώνται οικτρά. Η Ιστορία βοά από τέτοια παραδείγματα. Γιατί λοιπόν και σε τούτο τον πόλεμο, η Πολιτεία να μην αμνηστεύσει, να μην παραγράψει έστω προσωρινά, τα περιβαλλοντικά ανομήματα και τους πρωταγωνιστές τους, σε βάρος κοινόκτητων αγαθών; Προσοχή. Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι απτό και ανοίγει ήδη ένα δημόσιο διάλογο, για να ομφαλοσκοπήσουμε ξανά …τα αυτονόητα. Το θέλουν και το θέτουν οι ξενοδόχοι και οι τουριστικοί φορείς της Κρήτης. Καιρός να περάσουμε στα ιδεολογικά προτάγματα που αφορούν στη δυνατότητα παράκαμψης της Συνταγματικής Τάξης και των αυτονόητων κανόνων του Δικαίου, λένε εμμέσως. Τώρα που στην απομόνωσή μας, ο χρόνος περισσεύει, ας ξαναστοχαστούμε λοιπόν πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στην μύτη μιας βελόνας. Δεν είναι και λίγο, ως πνευματική άθληση, αυτή η παρότρυνσή τους.

Διαβάζω, διαβάζουμε, χωρίς να πιστεύουμε στα μάτια μας και στ’ αυτιά μας την αλλά γκροτέσκα ανακοίνωση των φορέων του τουρισμού της Κρήτης, προς τον υπουργό Περιβάλλοντος και άλλους συναρμόδιους υπουργούς και φορείς, για τις επικείμενες κατεδαφίσεις των αυθαιρέτων κατασκευών τους στον αιγιαλό, που έχουν οριστικά πρωτόκολλα κατεδάφισης από το Κράτος και που θα συντελεστούν (;) εντός των επόμενων ημερών. 

Το κείμενο των ξενοδόχων, σπάνιο μανιφέστο για την αλαζονικότατα, την υποκρισία  και τον κυνισμό του, με όντως συγκλονιστικά δακρύβρεχτα επιχειρήματα, ισχυρίζεται ότι οι κατεδαφίσεις «τη δεδομένη χρονική στιγμή, πρόκειται όχι απλώς να διογκώσουν την ήδη προκληθείσα περιουσιακή ζημία των ξενοδοχείων που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή της Κρήτης, αλλά να δώσει τη χαριστική βολή (sic) στην λειτουργία τους, και να οδηγήσει τις περισσότερες από αυτές σε μόνιμη αναστολή λειτουργίας». 

Το μοιρολόγι των ξενοδόχων και των τουριστικών φορέων της μεγαλονήσου, όντας σπαραξικάρδιο, συγκλονίζει καρδιές. Το «μοιρολόγι της φώκιας» του Παπαδιαμάντη, ωχριά μπροστά του. Το γοερό κλάμα των ικετών, και λειτουργών του Ξενίου Διός, μόνο στα πλατό της Φίνος Φιλμ θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε δάκρυα, υιοθετώντας το δράμα και την τραγωδία τους στην τέχνη, απέναντι στην άκαρδη κρατική καταστολή εναντίον τους. Πλάι στα πανανθρώπινα έργα του Ευριπίδη του κλασικού αττικού δράματος, μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στην αδικία του κόσμου τούτου.

Αλλά το συλλεκτικό μανιφέστο, έμπλεο βαθέως στοχασμού και κοινωνικοοικονομικής αναλυτικής και συνθετικής σκέψης που θα άφηνε άφωνο και αυτό το ίδιο το κίνημα του Διαφωτισμού στην Ευρώπη, προχωρά σε βαρυσήμαντες διατυπώσεις: Οι «εν λόγω  τουριστικές επιχειρήσεις»  γράφει, «αποτελούν τη βαριά βιομηχανία της χώρας και την κύρια παραγωγική δραστηριότητα που συμβάλλει στη βελτίωση της Εθνικής Οικονομίας ετησίως». Διαπιστώνει ότι η κατεδάφιση των αυθαιρέτων τμημάτων τους, αφού αυτές «αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, και που από εκείνες εξαρτάται η συνολική λειτουργία των εν λόγω ξενοδοχείων εν γένει, θα οδηγήσει αναμφίβολα σε οριστικό λουκέτο». Ουδείς αμφιβάλλει ως προς την γνωστή θριαμβευτική διαπίστωση περί της συντριπτικής συμβολής του τουρισμού στην οικονομία της Κρήτης. Η αυτονόητη όμως επαγωγή που συμβαδίζει με δεδομένη την κατακρεούργηση και ιδιοποίηση συνταγματικά κοινόκτηκτων αγαθών όπως οι αιγιαλοί και η θάλασσα για την επίτευξη αυτής της υπεροχής, επιμένει με απερίγραπτο θράσος να μας επιστρέφει σε μια κοινωνία αγριότητας και ζούγκλας που θα δεσπόζουν η ανομία και οι βουλές του ισχυρότερου. Ας μην αναλύουμε περισσότερο τα αυτονόητα…

Το ιστορικό κείμενο επικαλείται όμως και πρόκληση «ηθικής βλάβης» την οποία συνδέει με την «απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας». Σωστά το λένε οι άνθρωποι, αφού η άδικη αυτή πράξη της Πολιτείας απέναντί τους, θα τους προξενήσει  ψυχική ταλαιπωρία και πόνο, στρες, αϋπνίες, εφιάλτες, παραισθήσεις και γενικά δυσάρεστα συναισθήματα. Όμως τα βαθυστόχαστα επιχειρήματα του συντάκτη δεν έχουν τελειωμό, που για οικονομία χώρου δεν επιτρέπουν την περαιτέρω διύλισή τους. Όπως εκείνο το αμίμητο του επιλόγου, στο οποίο προτείνουν την …«υπαγωγή των αυθαιρεσιών σε νομιμοποιήσεις, τακτοποιήσεις κ.λπ.».

Η λογική των ξενοδόχων της Κρήτης, δεν είναι άγνωστη. Πολύ δε περισσότερο, δεν πρέπει να μας ξενίζει. Είναι πλήρως αναμενόμενη και δικαιολογημένη κι ας είναι εξόχως προκλητική και αποκρουστική. Οι ξενοδόχοι εκπλήσσονται γιατί τώρα έχουν απέναντί τους ένα κράτος τιμωρό, ένα σύστημα που τους κραδαίνει φωτιά και τσεκούρι. Ένα κράτος που, κυρίως «χαλάει την πιάτσα». Που τα βάζει με τους εκχυδαϊσμένους κανόνες και τις βορβορώδεις συμπεριφορές που το ίδιο είχε καθιερώσει και θεσπίσει στο παρελθόν για να συναλλάσσεται μαζί τους. Μαζί με όλες τις επαγγελματικές τάξεις και την κοινωνία. Ένα κράτος Ιανό με δυο πρόσωπα, που απεκδύεται τη μάσκα που φορούσε μόνιμα μέχρι σήμερα, και τώρα φοράει εκείνου του δικαίου κριτή. Το κράτος της ανεκτικότητας και της παρότρυνσης προς την ανομία και την παραβατικότητα. Γιατί, άλλο τι γράφουν στα τεφτέριά τους τα Συντάγματα, οι Νόμοι και το Δικαιακό Σύστημα της χώρας, και άλλο τι κάνανε χρόνια τώρα με το αζημίωτο, επίορκοι υπουργοί, εισαγγελείς, και λοιποί δημόσιοι αξιωματούχοι και λειτουργοί. Το Σύνταγμα και οι Νόμοι ήταν συνήθως για τη μαρίδα. Τα θαλάσσια κήτη διαπερνούσαν, καταξέσχιζαν πάντοτε τα δίχτυα. Γι’ αυτό εκπλήσσονται οι άνθρωποι. Γιατί τώρα βλέπουν ένα κράτος αγνώριστο. Ένα κράτος τελείως ξένο, αλλότριο  απέναντί τους.

Όμως οι ξενοδόχοι λησμονούν να τεκμηριώσουν την πρωτοφανή αδικία σε βάρος τους, με την επίκληση έτερων πιο σημαντικών επιχειρημάτων που αναμφίβολα είναι εθνικής προτεραιότητας: Οι καταλήψεις, τα μπαζώματα και οι αυθαιρεσίες στον αιγιαλό χρόνια τώρα, στη λογική «κι η γη το κύμα εκέρδιζε οργιά με την οργιά» ήταν εκείνη που μεγάλωσε την ελληνική επικράτεια. Τύφλα να ‘χει η πρόσφατη επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ από τη μεριά της Κρήτης. Εκείνοι ήταν που μεγάλωσαν πρώτοι την Ελλάδα (μετά το Βενιζέλο), και συνεπώς δικαιούνται της παραγραφής.

Ας είμαστε ρεαλιστές και ας σοβαρευτούμε. Το λεκτικό και εννοιολογικό μικροσκόπιο της ανακοίνωσης των ξενοδόχων είναι εκπληκτικά αποκαλυπτικό μιας λογικής που είχε γίνει πλέον Νόμος, κεκτημένο και ανεξέλεγκτο δικαίωμα χωρίς όρια, που καλυπτόταν κάτω από μια αμφίπλευρη ομερτά μυθιστορηματικών τύπων. Όπως άλλωστε για να μην τους αδικούμε, το ίδιο συνέβαινε και σε άλλες επαγγελματικές και επιστημονικές ομάδες της κοινωνίας. Αυτή η σάπια αλυσίδα, με τα γαϊτανάκια των αμαρτωλών τανγκό, μέσα στις απρόσμενες θύελλες των τελευταίων χρόνων, και κυρίως μέσα στον πρωτόγνωρο παγκόσμιο επιδημιολογικό πόλεμο που ζούμε, έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για να διαρραγεί. Και για να γίνει αυτό, οι τοκετοί είναι επώδυνοι και από τα δύο στρατόπεδα.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι δεδομένο ότι το κορυφαίο σύστημα εξουσίας της χώρας θα πιέζεται αφόρητα για το πισωγύρισμα. Για την παραγραφή και την επιστροφή στα αμαρτωλά ταγκό της συνδιαλλαγής και της ωμής καταπάτησης της Συνταγματικής Τάξης που απεκδύονται την εικόνα μιας πολιτισμένης χώρας με κανόνες Δικαίου που θα εφαρμόζονται εξ ίσου για όλους. Όταν έχεις φτάσεις στη βρύση, είναι αυτονόητο να πιεις και το νερό. Είναι στο χέρι του Μητσοτάκη για να γράψει Ιστορία και όχι για να καταχωρηθεί στις σελίδες της απλά «ως άλλος ένας». Και κυρίως για να μην επιβεβαιώσει τη γνωστή ρήση του Μ. Χατζηδάκι: «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…»