Πως μπορούμε να ζήσουμε με ένα παρελθόν που εμείς δεν έχουμε ζήσει και παρ΄ όλα αυτά μας ακολουθεί; Όποιος και αν είναι ο δρόμος που εμείς οι νεότεροι ακολουθούμε πάντα θα κληρονομούμε το παρελθόν μας.
Το παρελθόν δεν επιστρέφει μόνο σ΄ αυτούς που το έζησαν, αλλά επανεμφανίζεται συνειδητά ή ασυνείδητα στις επόμενες γενεές. Όλες οι οδυνηρές και ανεξέλεγκτες αναμνήσεις κρύβονται μέσα σε φωτογραφίες, έγγραφα, διηγήσεις, στις οικογενειακές μνήμες και στο συλλογικό μας ασυνείδητο.
Η μνήμη βρίσκεται στο επίκεντρο της ταυτότητας μας. Χωρίς τη μνήμη του παρελθόντος μας δεν μπορούμε ούτε να εμπλουτίσουμε το παρόν ούτε να γράψουμε για το μέλλον μας.
Έτσι, λοιπόν, τις ημέρες αυτές του Σεπτέμβρη, κάθε ημέρα χωρίς να έχω ζήσει τη Μικρασιατική καταστροφή, έρχονται στο μυαλό μου μνήμες που έχω κληρονομήσει από τους γονείς μου και τους παππούδες μου. Μνήμες που γονιδιακά έχουν μεταφερθεί και σε εμένα αλλά και θα μεταφερθούν στα παιδιά μου εφόσον βοηθήσω και εγώ. Κάθε χρόνο τον Σεπτέμβρη αλλά κυρίως τώρα που συμπληρώνονται 100 χρόνια απ΄ την καταστροφή του Μικρασιατικού ελληνισμού κοιτώ ένα έγγραφο που έχω στην κατοχή μου, της εποχής του 1922. Συγκεκριμένα το έγγραφο αυτό φέρει, στο πάνω μέρος της πρώτης από τις δυο σελίδες του, τη λέξη «Πιστοποιητικόν». Αμέσως μετά, από κάτω γράφει: Ό κάτοθι υπογεγραμμένος Πρόεδρος της κοινότητας Μικρού Μολδοβανίου πιστοποιεί ότι Ιωάννης Καρπιδάκης τυγχάνοι έκ της ημετέρας κοινότητος και μεταβαίνει εις Σμύρνην ένεκεν εμπορικών υποθέσεων.
Δι΄ ό δίδεται το παρόν ίνα το χρησιμοποιήση όπου δεί.
Μικρό Μολδοβάνιο τη 8 (3) 922
Ο Πρόεδρος : Α. Στρατιδάκης
Ακολουθεί η στρογγυλή σφραγίδα της κοινότητας όπου αναγράφεται : ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΟΛΔΟΒΑΝΙΟΥ.
Στο έγγραφο αυτό αναγράφονται όλες οι μετακινήσεις με καΐκι, του θείου μου Ιωάννη Καρπιδάκη, συζύγου της αδελφής του πατέρα μου Αλέξανδρου, Χρυσούλας το γένος Γεωργίου Μιμή.
Συγκεκριμένα αναγράφονται όλες οι μετακινήσεις από τη Σκάλα του Μικρού Μολδοβανίου, για εμπορικούς αλλά και προσωπικούς λόγους, από το Μάρτιο του 1922 έως τις παραμονές του διωγμού τον Αύγουστο του 1922 και πάντα με προορισμό τη Σμύρνη και την Παλαιά Φώκαια. Ο τελευταίος προορισμός, που βέβαια δεν είναι γραμμένος στο έγγραφο που σας παρουσιάζω δεν χρειαζόταν άδεια από το φρουραρχικόν φυλάκιον, ήταν το μήνα Σεπτέμβριο του 1922 από το Μικρό Μολδοβάνι στη Χίο και αυτή η πληροφορία έχει μεταβιβαστεί σε εμένα προφορικά.
Ακολουθούν οι δυο σελίδες του εγγράφου.
Ως πρόεδρος της Ελληνικής κοινότητας Μικρού Μολδοβανίου αναγράφεται ο Α. Στρατιδάκης του οποίου τα εγγόνια και δισέγγονα διαμένουν σήμερα στον κάμπο του Αγίου Σίλα.
Τα ακούσματα από τις διηγήσεις, από μικρή ηλικία, μου αποκαλύπτουν ότι όλη η οικογένεια διέφυγε στη Χίο και μετά από εκεί στην πόλη μας. Ένας εξ αυτών ο μεγαλύτερος γιός Δημήτριος Μιμής, έφυγε για την Αμερική. Οι υπόλοιποι διάλεξαν το Ηράκλειο λόγω των παρόμοιων καλλιεργειών με τον τόπο καταγωγής τους. Αυτοί ήταν οι Γεώργιος και Μαρία Μιμή με τα υπόλοιπα παιδιά των, Νικόλαο και Αλέξανδρο Μιμή και φυσικά η αδελφή Χρυσούλα μετά του συζύγου της Ιωάννη Καρπιδάκη και την κόρη τους Αικατερίνη. Άλλοι συγγενείς τράβηξαν για τη Θεσσαλονίκη και Νάουσα επειδή και στον πρώτο διωγμό το 1914 είχαν μεταφερθεί εκεί.
Μνήμες λοιπόν και συγκινήσεις εκατό χρόνων που δεν τις έχουμε ζήσει εμείς οι νεότεροι αλλά επιβιώνουν μέσα μας σαν να τις βιώσαμε και εμείς. Έτσι κληρονομούμε το παρελθόν της οικογένειας χωρίς να το έχουμε ζήσει. Είναι μια κληρονομιά που δεν είναι δώρο και πρέπει να την προστατεύσουμε για να την διατηρήσουμε. Να γνωρίζουμε ότι οι δυσάρεστες μνήμες επιβιώνουν περισσότερο από τις ευχάριστες.
Το παρελθόν δεν επιστρέφει μόνο σ΄ αυτούς που το έζησαν αλλά επανεμφανίζεται συνειδητά ή ασυνείδητα σε αυτούς που έρχονται μετά, σαν αναμνήσεις ή πνεύματα.
