Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο με την πτώση του μοιραίου canadair. Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη. Που ακριβώς χάθηκε ο έλεγχος, τι ακριβώς έσβηνε εκείνη την ώρα το μοιραίο αεροπλάνο. Όλοι όσοι το είδαμε και νομίζω πως δεν υπάρχει Έλληνας που να μην το είδε, θα διαπίστωνε πως η ρίψη νερού γινόταν σε ένα σημείο που υπήρχε χαμηλή βλάστηση με δρόμο σχεδόν δίπλα.
Η καύσιμη ύλη επίσης που καίγονταν και η ένταση της φωτιάς, πιθανότατα όπως αρθρογραφούν και οι ειδικοί, αλλά φαίνεται και από το άπειρο μάτι, δεν δικαιολογούσαν τη ρίψη νερού από αέρος. Αυτό που επίσης φαίνεται είναι πως στο συγκεκριμένο σημείο πιο χρήσιμη θα ήταν η παρουσία πεζοπόρων μέσων που ίσως να λειτουργούσαν πιο αποτελεσματικά. Μήπως υπήρχε λάθος σχεδιασμός;
Μήπως στην προσπάθεια που κάνουμε να δείξουμε πως ρίχνουμε όλες μας τις δυνάμεις στην κατάσβεση κάνουμε κακή διαχείριση ανθρώπων και πόρων; Μήπως χάσαμε άδικα και άνευ λόγου δυο ανθρώπους ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν το επιχειρησιακό σκέλος είχε άλλη διαχείριση; Πραγματικά τι νόημα έχει να κλαίμε πάνω από τα φέρετρα δυο νέων ανθρώπων, αν δεν καταλάβουμε τι ακριβώς έχει συμβεί κι αν δεν κατανοήσουμε αν κάναμε λάθος και που, στέλνοντας δυο παλικάρια που τα είχε ανάγκη η χώρα αλλά και οι οικογένειες τους, σε μια αποστολή - αυτοκτονίας που ελάχιστα εν τέλει θα προσέδιδε στον απολογισμό της συγκεκριμένης φωτιάς;
Τα δάκρυα σε λίγο θα στερέψουν. Θα μείνει το πένθος και η αβάστακτη απώλεια για τις οικογένειες των δυο νεαρών μας πιλότων μα και τα αμέτρητα γιατί που θα συνοδεύουν εφ' όρου ζωής το στελεχιακό δυναμικό των ενόπλων μας δυνάμεων.
Μπορούσε να αποφευχθεί η τραγωδία; Έπρεπε να πετά το canadair εκεί που πετούσε και εκείνη την ώρα; Μήπως η μη ανάλυση του λάθους, εάν υπήρξε λάθος, θα φέρει την επανάληψη του; Ας βάλουμε το μαχαίρι ως το κόκαλο κι ας δώσουμε αληθινές απαντήσεις μπας και προλάβουμε το επόμενο κακό! Αν μη τι άλλο το οφείλουμε στη μνήμη του Χρήστου και του Περικλή…
