<<…την αλήθεια ρε, την αλήθεια>>. Η κατακλείδα της εξαιρετικής και συνάμα αντιπροσωπευτικής, για εκείνη την εποχή, ταινίας <<Μάθε παιδί μου γράμματα>> αποτυπώνει πλήρως τα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας.
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος που στην αρχή της ταινίας συμβούλευε τον γιο του να είναι ειλικρινής και να λέει την αλήθεια, στο τέλος της ταινίας, κυριευόμενος από τον συντηρητισμό του πέφτει στην συγκεκριμένη αντίφαση και ο γιος του αντιδρά με την φράση, την οποία ξεκινώ το παρόν κείμενο.
Καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες διάφορων υποθέσεων που <<δεν το περιμέναμε>>. Μα αυτό ακριβώς. Δεν το περιμέναμε, γιατί όλα αυτά τα χρόνια αγνοούσαμε την πραγματικότητα καθώς ζούσαμε σε μία ψευδαίσθηση. Σαν την πορεία της οικονομίας μας δηλαδή, που αγνοούσαμε τα ανησυχητικά νούμερα και την εκτόξευση του χρέους αλλά παραμέναμε καθησυχαστικοί μέχρι που έφτασε η στιγμή να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας. Όλα αυτά τα χρόνια, λίγα έχουν αλλάξει και ολοένα χάνουμε την αξιοπιστία μας.
Η έλλειψη ειλικρίνειας και αξιοπιστίας που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας δεν μας βοηθά να κάνουμε το βήμα παραπάνω για να αλλάξουμε την κατάσταση. Όλοι έχουμε ευθύνη, ταυτόχρονα όμως προσπαθούμε να αποποιηθούμε από αυτήν καθώς δεν θέλουμε να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα ενοχής. Επιπρόσθετα, φοβόμαστε πλέον να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματα μας και να δείξουμε την αδυναμία μας, τους φόβους μας. Αντί να κάνουμε κάτι για αυτό, υιοθετούμε τα σημερινά πρότυπα αποδοχής. Να κάνουμε παρέα με συγκεκριμένα άτομα, να υιοθετήσουμε αυτό το στυλ και να κοιτάμε το πώς θα επιτευχθεί το προσωπικό συμφέρον. Για το τελευταίο ειδικά, θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, νόμιμο ή μη, για να επιτευχθεί. Δεν είναι κάτι πρόσφατο, όλα τα χρόνια αυτό γίνεται. Απλά τώρα έχει γίνει πιο έντονο αυτό το φαινόμενο και ίσως να προέρχεται από τον εγωισμό που μας χαρακτηρίζει.
Ο ανταγωνισμός που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων για το ποιος θα κυριαρχήσει είναι πιο έντονος από ποτέ και έχει αποκτήσει έναν ανήθικο χαρακτήρα με αποτέλεσμα να καταβαραθρώνονται οι ηθικές αξίες. Προσωπικά, μεγαλύτερη ευθύνη θεωρώ πως έχουν εκείνοι που ασκούν εξουσία καθώς χρέος τους είναι να δίνουν το σωστό παράδειγμα στην κοινωνία. Θλίβεσαι όταν ακούς για υποθέσεις διαφθοράς, όπως το Qatargate, και αναρωτιέσαι πως μπορούν αυτά τα άτομα να λαμβάνουν ήδη παχυλούς μισθούς για τις όποιες υπηρεσίες προσφέρουν και παράλληλα να μην αισθάνονται ικανοποιημένοι με αυτά; Να εξυπηρετούν συμφέροντα χωρών που είναι γνωστές για το αμαρτωλό παρελθόν τους ώστε να βελτιώσουν την οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση; Και το ακόμα πιο στενάχωρο είναι ότι εμείς, όντας προδομένοι από αυτά τα φαινόμενα, υιοθετούμε συμπεριφορές που φτάνουν στα όρια του φανατισμού. Θέλοντας και μη, αυτές τις υποθέσεις τις αναλαμβάνει η δικαιοσύνη και δεν πρέπει να πέσουμε σε αυτή την παγίδα.
Μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση; Ναι. Ιδιαίτερα εμείς οι νέοι, με τον ενθουσιασμό που μας διακατέχει, να απαλλαγούμε από τις οπισθοδρομικές νοοτροπίες και να αφήσουμε το στίγμα μας. Να πάρουμε το ρίσκο και να κυνηγήσουμε την μία στο εκατομμύριο, να απαλλαγούμε από τις ιδιοτροπίες και τις φοβίες που μας διακατέχουν. Ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες αποτυπώνει πλήρως το σκεπτικό μου με αυτόν τους στίχο: <<Αν δεν έπαιρνα τότε το δύσκολο δρόμο, για ποια κατορθώματα απόψε θα μίλαγα;>>. Δυστυχώς θα γνωρίσουμε αποτυχίες, απορρίψεις στον επαγγελματικό ή ερωτικό τομέα, αλλά μέσα από αυτές θα μεγαλώσουμε. Δεν θα υπάρξει ποτέ η ιδεατή κοινωνία, όμως είναι εφικτό να υπάρξει η κοινωνία όπου θα υπάρχει αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμός γιατί μόνο έτσι θα είμαστε ειλικρινείς προς τον συνάνθρωπο μας.
