Μανώλης Γλέζος: πάντα με την Ελλάδα, το Λαό και το Δίκιο! Στη σωστή πλευρά της Ιστορίας

Του Αριστομένη Ι. Συγγελάκη

 

«Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο, 

δεν είν’ εκεί που πας. Ν’ αλλάξεις δρόμο!»

Κώστας Βάρναλης 

Στο άκουσμα του θανάτου του Μανώλη Γλέζου ο λαός μας βυθίστηκε στο πένθος. Ένα πραγματικό κύμα αγάπης, τιμής και ευγνωμοσύνης σηκώθηκε για να αγκαλιάσει τον μεγάλο εκλιπόντα. Τον πρωτοπόρο της Εθνικής Αντίστασης, που μαζί με τον Λάκη Σάντα, όρθωσαν το ανάστημά τους στην ναζιστική Γερμανία, στη στιγμή της μέγιστης ισχύος της, τσαλακώνοντας με το ηρωικό τους κατόρθωμα το γόητρο του Χίτλερ και αναπτερώνοντας το φρόνημα των σκλαβωμένων λαών. Τον λαϊκό αγωνιστή που δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες του ηρωικού αυτού κατορθώματος αλλά αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στους αγώνες για Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Στην υπεράσπιση των καταπιεζόμενων λαών και πολιτών όπου γης.

Ο Μανώλης Γλέζος με την αγωνιστικότητά του, το δημοκρατικό του ήθος, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την ανθρωπιά του, την έμπρακτη αγάπη του για την Πατρίδα και τον Λαό, ένωσε τους Έλληνες και τους δημοκράτες όπου γης. Όλους τους Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων, που προέβησαν στην ιστορική και ηθική απρέπεια να δηλώσουν ότι ο Μανώλης Γλέζος «σε όλη του τη ζωή ήταν στη λάθος πλευρά της ιστορίας…». Τους οφείλουμε μία απάντηση. Ας τους θυμίσουμε, λοιπόν, κάποια γεγονότα της ζωής του.

Στις εθνικές εκλογές της 11^ης Μαΐου 1958, η ΕΔΑ αναδεικνύεται σε αξιωματική αντιπολίτευση με 24,42% και 78 βουλευτές, λαμβάνοντας, μάλιστα, εντυπωσιακά ποσοστά στα αστικά κέντρα της χώρας και ιδίως τις εργατικές συνοικίες. Η εξαιρετική αυτή εκλογική επίδοση της ΕΔΑ έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση της βίας και της τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς. Ο Μανώλης Γλέζος, τον Αύγουστο του 1958, διευθυντής τότε της Αυγής, συλλαμβάνεται με την κατηγορία της κατασκοπίας και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε πενταετή κάθειρξη. Ξεσηκώνεται ένα τεράστιο κύμα αντιδράσεων στην Ελλάδα και διεθνώς με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων όπως ο Αλμπέρ Καμύ, ο Ζαν Πολ Σαρτρ και ο Πάμπλο Πικάσο.

Σε ένα διάστημα του εγκλεισμού του στις φυλακές Αβέρωφ ο Μανώλης Γλέζος είναι συγκρατούμενος με τον Μαξ Μέρτεν, τον στυγερό σφαγέα σχεδόν 50.000 Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, ο ήρωας Γλέζος ήταν σε μπουντρούμι ενώ ο εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας Μέρτεν διαβιούσε στις (ελληνικές) φυλακές σε πολυτελείς συνθήκες, σε ευρύχωρο κελί, με πρόσβαση στον ελληνικό και διεθνή τύπο και δακτυλογράφο! Κι, ακόμη χειρότερα, ο Γλέζος παρέμεινε στη φυλακή εκτίοντας, σχεδόν, το σύνολο της ποινής του, ενώ ο Μέρτεν, χάρη στην επονείδιστη συμφωνία μεταξύ Ελληνικού Βασιλείου και Ο.Δ. της Γερμανίας, αποφυλακίστηκε από το 1959…

Ποιος, αλήθεια, ήταν τότε στη σωστή και ποιος στη λάθος πλευρά της Ιστορίας;

Είναι, λοιπόν, λογικό να ενοχλεί κάποιους, ελάχιστους και ολίγιστους, ο Μανώλης Γλέζος. Και νεκρός ακόμη! 

Γιατί συμβολίζει την παλλαϊκή Εθνική μας Αντίσταση, που λύτρωσε το λαό μας από το μαρτύριο της Κατοχής, έσωσε την Ελλάδα από εθνικό ακρωτηριασμό και συνέβαλε τα μέγιστα στην αντιφασιστική νίκη των λαών. Όταν οι δειλοί και οι ιδιοτελείς αυτού του τόπου καλούσαν το λαό να συνεργαστεί με τους κατακτητές ή θεωρούσαν μάταιη την Αντίσταση στον φασισμό…

Κατηγορούν τον Μανώλη Γλέζο οι ανιστόρητοι και οι δειλοί ότι, δήθεν, έδωσε «μάχες για δεκαετίες εναντίον της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας», αποσιωπώντας ότι η Χούντα, που κατήργησε την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, τον φυλάκισε, από τους πρώτους, ως επικίνδυνο εχθρό της κρατώντας τον στη φυλακή για 4,5 ολόκληρα χρόνια! Την ίδια εποχή που κάποιοι πουλούσαν «εθνικοφροσύνη» αλλά συνέχιζαν να προσκυνούν τον ξένο παράγοντα, που είχε βάλει στο γύψο τη δημοκρατία κι ετοίμαζε την εθνική προδοσία στην Κύπρο.

«Ξεχνούν» οι ανιστόρητοι και οι δειλοί ότι, αν και φυλακισμένος από τη Χούντα, και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ είχε το θάρρος να διαφωνήσει με την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Πράγα το 1968. Και «ξεχνούν», επίσης, ότι, όπως αναγνωρίζει η ιστορική συντηρητική εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» σε άρθρο του π. διευθυντή της Αδώνιδος Κ. Κύρου, ο Μανώλης Γλέζος είχε τη γενναιότητα και το σθένος να εκφραστεί υπέρ της ελευθεροτυπίας, ως πυλώνα της δημοκρατίας, συνομιλώντας με τον Νικήτα Χρουστσώφ, τον πανίσχυρο γενικό γραμματέα του Κ.Κ. Σοβιετικής Ένωσης, σε συνάντησή τους στο Κρεμλίνο το 1963 (όταν ο Μανώλης Γλέζος βραβεύθηκε με το βραβείο «Λένιν»). 

Τους ενοχλεί ο Μανώλης Γλέζος και νεκρός ακόμη γιατί ο Γλέζος ήταν πάντα με τη μνήμη, το δίκαιο, την εθνική λαϊκή ενότητα, τη συμφιλίωση, αλλά και τη διεκδίκηση των απαράγραπτων οφειλών από τους ισχυρούς. Αυτό έδειξε, για παράδειγμα, η κομβικής σημασίας συμβολή του, ως βουλευτής την περίοδο 1981-1985, στην αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων της ενωμένης Εθνικής Αντίστασης και ο εμβληματικός του αγώνας επί δεκαετίες για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών.

Τους ενοχλεί, επίσης, γιατί δεν έσκυψε το κεφάλι στη μνημονιακή λαίλαπα, που σάρωσε τις λαϊκές κατακτήσεις, ρήμαξε τη μεσαία τάξη και έθεσε υπό καθεστώς επιτροπείας τη χώρα μας, μη διστάζοντας να συγκρουστεί ακόμη και με το ίδιο του το κόμμα όταν θεώρησε ότι αφίσταται των δεσμεύσεών του.

Αλλά και γιατί, όπως ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Β. Πούτιν αναγνώρισε στο μήνυμά του, ο Μανώλης Γλέζος συνέβαλε τα μέγιστα στον αγώνα ενάντια στον φασισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας.

Κυρίως όμως τους ενοχλεί ο Μανώλης Γλέζος και νεκρός ακόμη γιατί, σε αντίθεση με αυτούς, δεν προσκύνησε ποτέ τους ισχυρούς και ήταν, σε όλη του τη ζωή, εμπράκτως και με κόστος, με την ενότητα του λαού και όχι με το διχαστικό δηλητήριο του Εμφυλίου.  

Μακάρι τα παιδιά μας να έχουν ως πρότυπο τον σεμνό ήρωα, τον δημοκρατικό και ακέραιο άνθρωπο, τον ανυποχώρητο αγωνιστή, τον υπερασπιστή των καταπιεζόμενων όπου γης Μανώλη Γλέζο. Για να οπλιστούν με τις πιο σημαντικές ηθικές και δημοκρατικές αξίες και να υπηρετήσουν την κοινωνία και τους συνανθρώπους τους.

Γι’ αυτό και πρέπει η εξαιρετική εκπομπή «Πρώτη Σελίδα» του Φρέντυ Γερμανού, αφιερωμένη στον Λάκη Σάντα και τον Μανώλη Γλέζο, η οποία προβλήθηκε στην ΕΡΤ το 1982, να περιληφθεί στη διδακτέα ύλη των μαθητών της έκτης δημοτικού. Και τα βιβλία του Μανώλη Γλέζου «Εθνική Αντίσταση 1940-1945» (εκδόσεις Στοχαστής, 2007) και «Και ένα μάρκο να ήταν. Οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα» (εκδόσεις Λιβάνη, 2012) να βρίσκονται σε όλες τις σχολικές και πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες της χώρας ως πολύτιμα ιστορικά συγγράμματα.

Γι’ αυτό και θα έπρεπε να του αποδώσει τη μέγιστη τιμή η Ελληνική Δημοκρατία, έστω και μετά θάνατον. Γιατί η Ελλάδα είναι ελεύθερη σήμερα χάρη στη μεγαλειώδη Αντίσταση και την ανείπωτη θυσία του λαού της, για την έμπρακτη και πλήρη δικαίωση της οποίας αγωνίστηκε έως το τέλος της ζωής του ο Μανώλης Γλέζος.

 

Το άρθρο αυτό σε μία μικρότερη εκδοχή του δημοσιεύεται στην εφημερίδα Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, που κυκλοφόρησε στις 04/04/2020, στο πλαίσιο του αξιόλογου αφιερώματος με τίτλο «Αποχαιρετώντας τον Μανώλη Γλέζο».