Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Δημητρίου Πολιτάκη*
Πεντηκοστήν εορτάζομεν ...
Η ημέρα της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος.
Πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση Του Χριστού και δέκα ημέρες μετά την Ανάληψη Του, το Πνεύμα το Άγιον κατέρχεται επί των Αγίων Αποστόλων με μορφή, με τη μορφή πυρήνων γλωσσών, και χαρίζει σε αυτούς τη χαρά και την ικανότητα να γίνουν διδάσκαλοι της αληθείας και τους κοσμεί με χαρίσματα ουράνια και έτσι αναλαμβάνουν οι φωτισμένοι πλέον μαθητές, το δύσκολο μα συνάμα συναρπαστικό έργο της διδασκαλίας του Ευαγγελίου εις πάντα τα έθνη ... και εδίδαξαν πανταχού τον λόγον ....
Το Άγιο Πνεύμα έχει αέναη παρουσία στη ζωή της Εκκλησίας και δια της προσευχής επικαλούμαστε διαρκώς είτε σε προσωπικό είτε σε λατρευτικό επίπεδο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Προσευχόμαστε και παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να έρθει να κατοικήσει μέσα μας, να μας γεμίσει με τα χαρίσματα και τις ιδιότητες του και να μας αναγεννήσει εν Χριστώ και έτσι θα γίνουμε όντως άνθρωποι πνευματικοί, ασφαλώς με τη θεολογική έννοια του όρου.
Όμως για τα παραπάνω υπάρχουν προϋποθέσεις και αυτές οι προϋποθέσεις τίθενται σε προσωπικό επίπεδο, δηλαδή χρειάζεται ένας αγώνας από την πλευρά μας, ένας αγώνας πνευματικός, και στον αγώνα αυτό θα αποδείξουμε στην πράξη εκείνο ακριβώς που και οι Απόστολοι απέδειξαν, ότι όντως είμεθα φορείς της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος αναστατώνεται διαρκώς από τις επιθέσεις του αντικειμένου, η ψυχή του λερώνεται από τις κηλίδες της αμαρτίας και δυστυχώς χωρίζεται από τον Θεό διότι ερημώνει η ψυχή του και γίνεται έρμαιο των δαιμόνων.
Πρέπει να επικαλούμαστε τον Θεό, το Άγιο Πνεύμα, να μας λυτρώσει, όχι μαγικά, να μας καθαρίσει ... και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος ... να μας οδηγήσει στη γνώση του Θεού και να μας χαρίσει τη σωτηρία που επιτυγχάνεται ασφαλώς και με το δικό μας αγώνα.
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα βιώνει μία δραματική μοναξιά διότι έχει περιχαρακωθεί δυστυχώς στον εαυτό του, στα κάθε λογής επιτεύγματά του και ομολογουμένως δεν επικαλείται τη χάρη του Θεού.
Δεν επικαλείται Εκείνον που του χάρισε τα πάντα, το Φώς, τη ζωή, τον αέρα, τη λογική, την καρδιά εντός της οποίας καλλιεργείται η αγάπη προς τον άνθρωπο, την κτίση, τον Δημιουργό.
Δυστυχώς ο άνθρωπος διώχνει τη χάρη του Θεού από πάνω του με κάθε τρόπο και το Άγιο Πνεύμα δεν ενεργεί άνευ της προσπάθειας της προσωπικής, διότι δεν παραβιάζει το θέλημα κανενός.
Ο άνθρωπος της πίστεως εορτάζει πάντοτε αυτό το συνεχές θαύμα της Πεντηκοστής, μέσα στην Εκκλησία, μυστηριακά, διότι εντός της Εκκλησίας ενεργεί ο Παράκλητος, άνευ της παρουσίας και ενεργείας Αυτού, δεν θα ήταν κατορθωτή η σωτηρία του ανθρώπου.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία της αέναης Πεντηκοστής και εντός αυτής ευρίσκεται η σωτηρία.
Αυτός είναι ο προορισμός, αυτή είναι η προοπτική, αυτό είναι όμως και το τέλος όλων των προσπαθειών μας. Η σωτηρία. Όπως την εννοούν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν τη σωτηρία σε κόσμους ψεύτικους, υλικούς, ξεπερασμένους, πνευματικά φτωχούς και αποξενωμένους από την εμπειρία του Παναγίου Πνεύματος.
Ας αναζητούμε διαρκώς και διακαώς αυτή τη σωτηρία μέσα στην Εκκλησία με την προσωπική πνευματική μας προσπάθεια.
Μέσα σε αυτή την Εκκλησία η οποία αποδεδειγμένα κατέχει την αυθεντική, ανόθευτη πίστη των Αγίων Πατέρων και χαρίζει δια του Τελεταρχικού Πνεύματος στον καθένα μας τη δική του προσωπική Πεντηκοστή.
