Κουμπουροφόροι της φακής

Του Κώστα Α. Μπογδανίδη

Καύσωνες συνεχείς και διαρκείας. Πύρινες λαίλαπες, καταστροφές παντού. Δεν μένει τίποτα όρθιο σε μια χώρα που τα έχει κάψει όλα…και καίει ακόμη! Τόσα γεγονότα, τόσες εντάσεις. Είναι η μία όψη, η μαύρη,  της Ελλάδας. Υπάρχουν φυσικά και οι άλλες πλευρές. Παράλληλες ζωές, ξεχωριστοί τύποι. Που ζουν ανάμεσά μας. Εν μέσω καύσωνα και καταστροφικών πυρκαγιών στη χώρα , εκεί που ο κόσμος χάνεται στην κάψα και περιουσίες εξαϋλώνονται, είτε λόγω κλιματικής αλλαγής είτε κρατικής αβελτηρίας και ανικανότητας υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν φτιάξει τον δικό τους κόσμο. Που κινούνται σε ρυθμούς εκλογικούς. Που ετοιμάζονται για καρέκλες , για νέες θητείες. Τι να πρωτοσχολιάσεις, με τι να πρωτοπιαστείς…Πλούσια επικαιρότητα.

Θα μου επιτρέψετε, όμως , να αναφερθώ σε ένα άλλο γεγονός, ,μοιάζει ήσσονος σημασίας σε πρώτη ανάγνωση, αλλά πολύ πιο σοβαρό κατά την γνώμη μου. Κινείται στην γκρίζα ζώνη, αλλά δείχνει το επίπεδό μας, φανερώνει την πολιτισμική μας εξέλιξη που μοιάζει να μην έχει…αλλάξει θέση ένα αιώνα τώρα! Προδίδει την…οπισθοδρόμησή μας, μάς καθιστά απολίτιστους όσο και εάν η δηθενιά μας κρύβει ενίοτε τη φρίκη.

Αυτό που συνέβη την Κυριακή το απόγευμα σε συγκρότημα γηπέδων  του Ηρακλείου καταδεικνύει το πόσο…δεν έχουμε αλλάξει. Μα καθόλου. Κάθεσαι στην άκρη των  γηπέδων και παρακολουθείς ένα τουρνουά με δεκάδες άλλους παίκτες, φιλάθλους. Κόσμος πολύς από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Στο τρίτο γήπεδο γίνεται ένας από τους πιο ενδιαφέροντες εκείνη τη στιγμή αγώνας (πάντελ). Πίσω μας και προς τη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης ακούγονται ριπές από πυροβόλο όπλο. Σκεφτήκαμε ότι κάποιος κρητίκαρος …χαίρεται και αποφάσισε με το κουμπούρι του να δείξει το πόσο …μεγάλος μ@@@@@ είναι. Δεν μπορεί να το δείξει αλλιώς. Αυτή είναι η προέκταση του μυαλού του. Άντε και του χεριού του. «Ο καθείς και τα όπλα του» που θα έλεγε και ο ποιητής. 

Ξαφνικά στο γήπεδο οι παίκτες σταματούν. Χωρίς εμφανή λόγο. Αλλά είναι σχεδόν τρομοκρατημένοι. Άκουσαν κι εκείνοι τις ριπές αλλά δεν έδωσαν και μεγάλη σημασία. Μόνο που μερικά…δευτερόλεπτα μετά ακούστηκε στο σύρμα και στο τζάμι του γηπέδου ένας θόρυβος. Ένα…ντιν. Σαν να έπεσε σφαίρα. Μα, είναι δυνατόν; Και όμως…μια σφαίρα έπεσε στο γήπεδο, στο τεχνητό γκαζόν ακριβώς δίπλα εκεί που έπαιζαν και που κάθονταν οι θεατές! Όλοι πάγωσαν. Κατάλαβαν πόσο απέχει η μ@@@@@ από την τραγωδία. Ένα μέτρο πιο πέρα να έπεφτε η βολίδα θα έβρισκε κάποιον στο κεφάλι!

Ακριβώς όπως σκοτώθηκε πριν χρόνια ένας συμπολίτης μας που έτρωγε με την οικογένειά του σε πλατεία του Ηρακλείου. Ήρθε ένα βόλι από τον ουρανό και τον σκότωσε. Όπως σκοτώθηκε από…άσκοπους πυροβολισμούς ένας συνάδελφός μας που τραβούσε πλάνα σε ένα κρητικό γλέντι, ο αείμνηστος Ανδρέας Ζέρβας. Έτσι όπως…τραυματίστηκε η ελβετίδα τουρίστρια πρόσφατα εδώ πάλι στην Κρήτη.

Ξέρω θα πείτε, γίνονται κι αλλού. Ναι στο Μενίδι και στο Μεντεγίν . Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ξεφτίλα μας.

Από τύχη δεν θρηνήσαμε ένα θύμα την Κυριακή. Αφού συνήλθαμε και…δοξάσαμε την τύχη μας καταλάβαμε πόσο απέχει η τύχη από την γκαντεμιά. Και άντε να εξηγείς σε όλους όσους δεν ήταν από την Κρήτη ότι αυτό…είναι συνηθισμένο! «Τι πιο λογικό να πέσει μια σφαίρα την ώρα που βλέπεις ένα αγώνα, την ώρα που είσαι σε ένα γλέντι, την ώρα που γευματίζεις κάπου έξω με παρέα. Πώς κάνετε έτσι»!

Τσιμογελάμε; Κι όμως αυτή είναι η άθλια εικόνα της Κρήτης. Εάν δεν βάλουμε τώρα μυαλό, εάν δεν απομονώσουμε κοινωνικά όλους αυτούς τους ανόητους και εν δυνάμει εγκληματίες θα έχουμε κακά ξέτελα. Γλιτώνεις μια, γλιτώνεις δυο…πόσες σφαίρες να γλιτώσεις;