Κοιμήσου Περσεφόνη...

του Γιώργου Μαστοράκη

"Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο,
Τώρα πετάνε τ'αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν' να δουν διϋλιστήριο."

     Ρώμη 1999. Οι φίλοι που μας φιλοξενούσαν οργάνωσαν δείπνο για χάρη μας. Καλεσμένοι καμμιά δεκαπενταριά Ιταλοί στην ηλικία των 30-35. Μηχανικοί, αρχιτέκτονες, οικονομολόγοι, νομικοί, επιχειρηματίες. Ήμουν ο μόνος γιατρός στην παρέα. Όμως αυτό που είχε σημασία για εκείνους ήταν το γεγονός ότι ήμουν Έλληνας. Άρχισαν όλοι να μου μιλάνε αρχαία ελληνικά. Φράσεις από τον Ηρόδοτο και τον Ηράκλειτο. Αποσπάσματα από την Μήδεια, τον Πλούτο, τους Αχαρνής, τους Πέρσες. Όλα από στήθους.          
    Αισθάνθηκα σαν ένα άδειο τσουβάλι. Όχι γιατί δεν καταλάβαινα τι λέγανε, κάθε άλλο. Η γενιά μου μετείχε της αρχαιοελληνικής γραμματείας στα πρωτότυπα κείμενα. Αλλά γιατί έκανα τη μοιραία σύγκριση με τους τότε Έλληνες 35ρηδες. Κι ακόμα χειρότερα με τους ευνουχισμένους της ακρωτηριασμένης σημερινής ... "Παιδείας"...

Πόση ηθελημένη φτώχεια θεέ μου...

"Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης,
στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς".