Κάτω τα βρωμόχερα από τα παιδιά!

Tης Μαρίας Λιονάκη

Δεν ξέρω αν γινόταν και παλαιότερα όλα αυτά,  μα δεν υπήρχαν τα μέσα τα ειδησεογραφικά σε τόση ανάπτυξη για να τα μεταδώσουν. Δεν ξέρω, μα ούτε με νοιάζει,  γιατί δεν είναι το θέμα μας αυτό. Ούτε γιατί συζητούνται τόσο και παίρνουν τέτοια έκταση κι έρχονται στο φως τόσο λεπτομερώς. Δεν είναι το θέμα μας αυτό. ‘Η μάλλον είναι, μα δεν είναι το κυρίως θέμα μας. Αυτό,  που πρέπει πρωτίστως να μας προβληματίσει και να αντιμετωπιστεί. 

Το κυρίως θέμα μας  είναι, πως και γιατί οι κοινωνίες μας έχουν φτάσει σε τόση παρακμή, σε τόση  σήψη και  αποτελμάτωση, ώστε να συμβαίνουν όλα αυτά τα αποτρόπαια με θύματα αθώα παιδιά. 

Πώς φτάσαμε από το «Όσο υπάρχουν στον κόσμο παιδιά, ζώα και λουλούδια, μη φοβάστε. Όλα θα πάνε καλά!» του Καζαντζάκη, από τη γενική παραδοχή μας ως κοινωνία πως τα παιδιά είναι η ανάσα μας, το μέλλον κι η ελπίδα μας, άρα όλη η έγνοια, η προσοχή μας, η επένδυση η δική μας  και των κυβερνήσεων μας  είναι και  θα πρέπει να είναι να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο γι’ αυτά, να διατηρήσουμε ένα πλανήτη καθαρότερο γι’ αυτά, να τα μεγαλώσουμε σωστότερα ως γονείς, να τα εκπαιδεύσουμε καλύτερα ως δάσκαλοι,  πως φτάσαμε από την προσπάθεια μας αυτή ως κοινωνία  στο να έχουμε τόσα παιδιά ως εξιλαστήρια θύματα κοινωνικής και οικονομικής παθογένειας, δύσκολης ιστορικά εποχής (λόγω ασθενειών, εξωτερικής απειλής), προσωπικών κι επαγγελματικών  αδιεξόδων, παιδιά  αποδέκτες των πιο νοσηρών σκέψεων και πράξεων.

Πώς φτάσαμε ως κοινωνία  να τυραννάμε αυτές τις αθώες υπάρξεις, να μολύνουμε   παιδικές ψυχές και σώματα, να θανατώνουμε το μέλλον τους, να κηλιδώνουμε στα λεξικά της ζωής,  λέξεις όπως «μάνα», «πατέρας», «παππούς», «συγγενής», πώς επικράτησε όλη αυτή η δυσωδία που μας κάνει όλους να στέκουμε παγωμένοι, αιφνιδιασμένοι,  ίσως και μερικές φορές λαθεμένα αποστασιοποιημένοι, καθώς δεν αντέχει η ψυχή μας άλλη τέτοια πληροφορία, ούτε τα μάτια μας και τα αφτιά μας να καταγράφουν όλη αυτή τη βρωμιά. Τι έφταιξε; Πώς πήραμε τη ζωή μας τόσο λάθος ως κοινωνικό σύνολο; Πότε θα σταματήσει όλος αυτός ο καταιγισμός; Από το περιστατικό με τη δωδεκάχρονη στον Κολωνό, με τη μάνα συνεργό, από  τον παππού- διάολο που  ασελγούσε για χρόνια στην εγγονή, από το περιστατικό με τον πατέρα-τέρας που ασελγούσε με συγγενείς και εν γνώσει της μάνας σε πάρτι στα Πετράλωνα,  φτάνουμε χθες στην αποκάλυψη για κατοχή τεράστιας έκτασης παιδικού πορνογραφικού υλικού από γνωστό συγγραφέα κιόλας, παιδικών βιβλίων. Άλλον έναν άνθρωπο «κύριο» σοβαρό, ευυπόληπτο, με καλή θέση στην κοινωνία, με κύρος και αναγνώριση, υπεράνω υποψίας. Άνθρωπο βραβευμένο που συνέγραφε παιδικές ιστορίες, παραμύθια  να ταξιδέψει η φαντασία λιλιπούτειων αναγνωστών… Για άλλη μια φορά έπεσαν  όλοι από τα σύννεφα. Πόση υποκρισία πια; Πόσο καλά μπογιαντίζεται και κρύβεται η λέρα;

Αχ και να ήταν στη φαντασία μας όλο αυτό… Να ήταν παραμύθι κι όχι αλήθεια, να ήταν ο κόσμος μας αλλιώς…

Μα καθώς δεν είναι και καθώς με ευχολόγια δε λύνονται τόσο αποτρόπαια εγκλήματα να  επαγρυπνούμε όλοι ως κοινωνία, να είμαστε υποψιασμένοι, να συνεχιστεί η ανελέητη διαπόμπευση όλων αυτών, να γίνει πιο αυστηρή η νομοθεσία, να ζητάμε βοήθεια ψυχιατρική σε ψυχικά νοσήματα, να μην κρύβουμε τους προβληματικούς συγγενείς, μα να τους οδηγούμε στους ειδικούς, να μην εθελοτυφλούμε όταν έχουμε το πρόβλημα στο σπίτι μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας που δεν ήρθαν τυχαία στον κόσμο αυτό. Να δούμε δηλαδή τη  ρίζα όλου αυτού του κακού, πώς και γιατί πλάθονται τέτοιες προσωπικότητες, τις ευθύνες που έχουμε ως γονείς,  δάσκαλοι, περίγυρος. 

Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε παιδιά; Είναι δυνατόν ο έρωτας που είναι κάτι τόσο όμορφο που υμνούν ποιητές, που η φύση γιορτάζει να ευτελίζεται σε ζωώδη ένστικτα, ορμές, έρεβος; Κι εν πέσει περιπτώσει με ενήλικες βρε παιδιά και κοινή συναινέσει. Άνθρωποι είμαστε όχι ζώα! Κάτω λοιπόν τα βρωμόχερα από τα παιδιά!