Κάθεται κανείς εκεί;

Λένε πως η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Αν αδικήσεις θα αδικηθείς, αν απατήσεις θα απατηθείς, αν προσπαθήσεις να φανείς επιτήδειος και να κερδοσκοπήσεις εις βάρος άλλου, θα βρεθεί στο μέλλον κάποιος άλλος πιο επιτήδειος από σένα να σου κάνει τα ίδια. Αν κάνεις καβγά στη γειτόνισσα για το χαλάκι που τίναξε, θα σου κάνει για τη σκούπα που έβαλες το μεσημέρι.

Αυτό έμελε να το δω ιδίοις όμμασι…Καθώς,  έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά. Καθώς το σύμπαν που βαριέται  θανάσιμα να συνωμοτήσει σε κάποια επιθυμία, σε κάτι καλό  και να επαληθεύσει  τον Κοέλιο, σε άλλα θέματα, άμα είναι να βάλει το χεράκι του να κάνει κάτι κακό,  δείχνει όλη του τη ζέση, τη ζωντάνια, την κινητικότητα  του και δεν ορρωδεί προ ουδενός μέχρι να τα καταφέρει, να τα φέρει έτσι, όπως αυτό θέλει.

Ύφος εκατό καρδιναλίων είχε η περι ου ο λόγος. Η υποφαινόμενη. Αμα τη αφίξει καμίας καινούριας συναδέλφισσας στο σχολείο. Καθώς αυτή δεν ήταν ο,τι κι ο,τι. Ήταν παλιά, πεπαλαιωμένη. Υπηρετούσε με οργανική. Ξέρεις τι είναι την σήμερον ημέραν, με την κρίση την ενεργειακή, με τις δυσκολίες τις επαγγελματικές, τις οικονομικές, με το γείτονα που έχουμε ως κράτος κι είναι τα εξωτερικά μας ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με ομιχλώδες τοπίο, ξέρεις τι είναι να έχεις οργανική θέση κάπου;  Έχεις  ένα πλεονέκτημα.  Και δυο και τρία.  Μπορείς να κοιμάσαι ήσυχη. Έχεις βρε παιδί μου μια σιγουριά.  Κι ένα γόητρο, ναι γόητρο, γιατί; Έναν αέρα…Γιατί τι σου λείπει δηλαδή;

 Η μύτη ψηλά, το βάδισμα αγέρωχο, σα να έχεις καταπιεί στέκα μπιλιάρδου , το βλέμμα ανέκφραστο και η βιάση βιάση. Για μεγάλα πράγματα εξάλλου είσαι φτιαγμένη! Τι,  να καθυστερήσεις τώρα να υποδεχτείς την καινούρια συνάδελφο; Που με ύφος ανασφαλές ρωτούσε αν μπορούσε να κάτσει τέρμα Θεού σε μια θέση πίσω πίσω, σύριζα με το φωτοτυπικό, που κανείς μας δεν καθόταν ποτέ, που  περνούσαν τα καλώδια, που έκανε θόρυβο, καθώς αλάδωτο μάρσαρε στην ανηφόρα αυτό, να εκτυπώσει τις σελίδες   Α4  που του ‘λαχαν και που μόνο στριμωγμένος διαβιούσε κανείς; Που, όταν άνοιγε το παράθυρο, καθότι βορεινό ξύριζε ο βοριάς, ενώ άμα γέμιζαν κι οι άλλες καρέκλες σε κανένα συμβούλιο κυβερνόντων μόνο πηδώντας μπορούσες να πας για την ανάγκη σου; Τι, να σπαταλήσεις τα χαμόγελά σου, να κάνεις τον αναπληρωτή να αισθανθεί οικεία; Τον αναπληρωτή που φέτος ήταν εδώ,  του χρόνου αλλού; Τζάμπα κόπος! Τι,  να ανοίξεις  κουβέντα ολότελα;  Α…πα πα πα. Να δείξεις πού είναι οι αίθουσες μην ψάχνει ο έρμος  και πηγαίνει  πάνω κάτω, μόλις χτυπήσει το κουδούνι-συναγερμός , καθώς δεν είναι σχολείο αυτό, μα Λαβύρινθος; Α…πα πα πα. Να εξηγήσεις ποια είναι η ύλη στα μαθήματα που διδάσκετε από κοινού και ποια δυσκολία έχει το κάθε κεφάλαιο; Α…πα πα πα. Τα μυστικά του επαγγέλματος θα αποκαλύψεις; Την πείρα τόσων αιώνων θα μοιραστείς; Α πα πα πα.  Να δώσεις φωτοτυπία να διδαχτούν πιο εύκολα τα συνηρημένα που τόσα χρόνια έχουν τον ασυναίρετο; Α…πα πα πα.  Δεν μπορείς εσύ να μιλάς πολύ, δεν στο επιτρέπει η (καταγωγή)  φαρυγγίτιδα σου. Πρέπει να κάνεις οικονομία στη φωνή σου, το εργαλείο της δουλειάς σου. Ασφαλισμένη έπρεπε να την έχεις τη σπάνια φωνή σου  σαν τους βαρύτονους.

Έτσι τον άφηνες τον καψερό,  τον καινούριο να τα διδάξει τα βαρύτονα όπως όπως,  χωρίς καμία συμβουλή. Κι έτσι δυστυχώς  σε κοίταζε διστακτικά,  μα με νόημα κι ελπίδα στην αρχή,  κατευθείαν στα μάτια, μέχρι που σταματούσε πια, μέχρι που δε σε κοίταζε καθόλου πια. Ήξερε, αποφάσιζε στο εξής  πως έπρεπε να στηριχτεί στις δυνάμεις του. Πολύ καλό το σενάριο της αλληλοβοήθειας  για να είναι αληθινό. Καθείς κι η ανηφόρα του, το βάρος, το φορτίο του. Καθείς κι ο εαυτός του, οι δυνάμεις του, η μοίρα του, ο Θεός του.

ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΗ πλέον, εντελώς αιφνιδιαστικά  φέτος, για κάποιο  αριθμό ωρών. Η περί ου ο λόγος, η υποφαινόμενη. Με μια οργανική που τρεμοπαίζει και δεν ξέρει αν θα σταθεροποιηθεί ποτέ στο εξής. Μετά από μια δύσκολη περίοδο αγωνίας για το πώς και τι . Σίγουρη πια ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή κι ότι τα πάντα ρει που έλεγε κι ο Ηράκλειτος, τα πάντα μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη κι ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί επαγγελματικά σε δύσκολη, άσχημη θέση. Λένε πως η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Με ένα φόβο καλά κρυμμένο στην ψυχή, μα και με ελπίδα και όρεξη για νέο ξεκίνημα, με φως στα μάτια, σαν καθένα που του έλαχε το ύψιστο χρέος να πλάθει ψυχές και μυαλά εύχομαι να μην επαληθευτεί η τάση της ζωής να επιστρέφει συμπεριφορές….Τα ως τώρα εξάλλου σημάδια είναι ευοίωνα. Στην αίθουσα του καινούριου συλλόγου πια,  τη γεμάτη ανθρώπους με οργανική, γνωστούς όλους μεταξύ τους, που συναναστρέφονται οικεία ρωτάω; « Κάθεται κανείς εκεί;»