Κάπου κλαίει ένα μπουζούκι

Του Κωστή Ε. Μαυρικάκη

Ασφαλώς υπάρχουν κάποιες (μεγάλες) στιγμές που ο Αύγουστος διαψεύδει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και τον Ουμπέρτο Έκο. Κάποτε, υπάρχουν σπουδαίες ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά και γι’ αυτό δεν τις υπολογίζουμε. Όπως μια συνταρακτική προ ολίγων εικοσιτετραώρων:  Ο ΓΑΠ λέει, μετά από 16 χρόνια προεδρίας στη Σοσιαλιστική Διεθνή, σεβόμενος το καταστατικό που ο ίδιος εισηγήθηκε,  δεν θα ξαναθέσει υποψηφιότητα για την υπεράσπιση της ανά της γης αδικίας! Και για να θυμηθούμε τι είναι αυτή «Διεθνής» να πούμε ότι είναι μια ένωση διεθνών πολιτικών κομμάτων που κατά το καταστατικό τους, επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν το «δημοκρατικό σοσιαλισμό». Είναι δηλαδή το ανελέητο κυνήγι μιας χίμαιρας σ’ έναν κόσμο που έχουν καταρρεύσει παλιά στερεότυπα, θέσφατα, συνταγές, αγιοποιημένες θεωρίες και καθαγιασμένες παραλλαγές τους. Κάτι δηλαδή σαν την εργαλειοθήκη μιας λέσχης προβληματισμού που νομίζουν ότι έχει τη συνταγή για ένα δικαιότερο Κόσμο.

Σίγουρα η απόφαση του πρώην πρωθυπουργού διέπεται, διαπερνάται από ένα άφατο μεγαλείο ψυχής. Μεγαλείο που όλο και κάπου θα αναδειχτεί στους μετέπειτα καιρούς από μια οικουμενική πένα του πνεύματος. Όχι αυτή καθ’ εαυτή η οίκοθεν απόφαση αποστρατείας του, αλλά η αδιάλειπτη 16χρονη προσφορά του στους ανά τη γη κολασμένους. 

Η διαρκής εφημερία του, τα καραούλια και οι εξαντλητικές σκοπιές του στα μετερίζια του παγκόσμιου Σοσιαλισμού Κινήματος τον κούρασαν. Αφήστε πια, που τα άρβυλα του έκαναν πληγές. Κι αυτός άνθρωπος είναι, δεν είναι πια στην ηλικία για νέους Ηράκλειους άθλους. Σε εποχές που έτσι κι αλλιώς δεν είναι για πρίγκιπες, καθώς έλεγε ο Χαλίλ Γκιμπράν.

Όλο και κάπου θα τον περιμένει κάποιο γυμναστήριο, κάποιο κουτούκι με τσίκνα που προσφέρεται και για ζεϊμπεκιές, κάποιος ποδηλατόδρομος στην Κυανή Ακτή, κάποια ερημική παραλία σε τροπικές θάλασσες, κάποιο βήμα σε ιδιωτικά πανεπιστημιακά αμφιθέατρα της Εσπερίας για (αμπελο)φιλοσοφίες με καλό ταμείο στο τέλος της ημέρας…

Λέγεται, ότι το προχτεσινό νέο μόλις έφτασε κάτω από τους θόλους στο Πάνθεον των Παρισίων, η λειψανοθήκη του  Ζαν Ζακ Ρουσσώ μύριζε κάτι ανάμεσα σε ρετσίνα, τζατζίκι και κρασί μαλβαζία ενώ οι σελίδες της πρωτότυπης έκδοσης του «Κοινωνικού Συμβολαίου» γύριζαν τρίζοντας από μόνες τους, γεγονός που έκανε το φύλακα του μουσείου να το βάλει έντρομος στα πόδια μη μπορώντας να ερμηνεύσει το απροσδόκητο μεταφυσικό φαινόμενο που σχετίζονταν με την απόφαση του ΓΑΠ να κουνήσει οριστικά το μαντήλι στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Αστρονομικές δε παρατηρήσεις, μετά την ανακοίνωση της είδησης, κατέγραψαν μια νέα απόκλιση, κατά σχεδόν μισή μοίρα, του άξονα περιστροφής της γης. 

Αυτονόητο είναι βέβαια ότι από προχτές οι σημαίες στα γραφεία του Διεθνούς ομίλου στη Γενεύη κυματίζουν μεσίστιες ενώ οι σάλπιγγες της νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παιάνιζαν το «In taberna quando sumus» (όταν είμαστε στην ταβέρνα) από την αγαπημένη συλλογή Carmina Burana της ύστερης νιότης του ΓΑΠ.

Ας μην είμαστε όμως αγνώμονες και επιλήσμονες. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στο καλαμπούρι. Ο ΓΑΠ έγραψε ιστορία μέσα στη χώρα, αλλά κυρίως έξω. Τη «μέσα» ιστορία βέβαια την ξέρουμε καλύτερα: Περιώνυμος για τα προτερήματά του ανέλαβε κληρονομικώ δικαίω το κόμμα του πατέρα του για να το μεγεθύνει θριαμβευτικά και να δοξάσει διαγράφοντάς τον, εκείνον που του έδωσε το δαχτυλίδι. Μας έμαθε να αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το αύριο και να ελπίζουμε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά κυρίως μας δίδαξε με τη ρητορική του δεινότητα, την άριστη γλώσσα της χώρας που τον προόριζαν να κυβερνήσει. Μας έμαθε να πιστεύουμε στο αήττητο της δόξας μας, να αυτοδοξαζόμαστε σε φιλάρεσκους μεγεθυντικούς καθρέφτες και να έχουμε την αυτοπεποίθηση της πριγκιπικής μας ανωτερότητας. Μας δίδαξε με ύφος Ιουλίου Καίσαρος να αναφερόμαστε στο τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό μας κι ας μην μπορούσαμε να κατακτήσουμε τη Γαλατία. Τέλος μας έμαθε να ξεχωρίσουμε την έννοια της λέξης «πηλίκιο» από την έννοια της λέξης «πηλίκο». Θα τον θυμόμαστε με νοσταλγία.

Αφού δοξάστηκε και μισήθηκε μέσα στη χώρα του, (αν ζούσε ο Πλούταρχος σίγουρα θα τον συνέγραφε στους «Παράλληλους Βίους» του πλάι στον Αλέξη), είπε ταυτόχρονα να ‘δινε ήδη από το 2006 κι ένα χεράκι στην Ανθρωπότητα από τη «Διεθνή» μπας και ο καταραμένος καπιταλισμός ξεκουμπιζόνταν ολοσχερώς από τον Κόσμο.

Όταν οι ξένοι κόντευαν να ξεχάσουν πια ό,τι Αξίες και Πολιτισμό είχε δώσει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, βρέθηκε ο ΓΑΠ  για να επαναδιατυπώσει το Σοσιαλιστικό Ελληνικό ταπεραμέντο του  στην Οικουμένη για να βρει το χαμένο δρόμο της.

Έλα σου όμως, που δεν μάδαγε σωστά τη μαργαρίτα. Η ανθρωπότητα ενηλικιώθηκε τόσο πολύ, που οι σοσιαλιστικές παραλλαγές δεν ξεχώριζαν από τον «εχθρό» που οι «Διεθνιστές» ήθελαν να πολεμήσουν. Κι έτσι η Ανθρωπότητα τους γύρισε την πλάτη.

Όταν ο ΓΑΠ θα γρατζουνά πια συνταξιούχος οραματιστής την κιθάρα του σε κάποια ερημική παραλία της Μεσογείου και θα κοιτάζει τα κύματα και τα φουσκωμένα πανιά στ’ ανοιχτά, όλο και πιο πολύ θα σκέφτεται πόσο άπονος και αγνώμονας είναι ο κόσμος τούτος, όταν συχνά αυτός ο κόσμος τον έπαιρνε στο ψιλό καθώς μιλούσε «με δεινούς βαρβαρισμούς τα ελληνικά». Και όλο και πιο πολύ θα αυτομεγεθύνεται στον φιλάρεσκο καθρέφτη του. Σημασία δεν έχει τι πιστεύει η Ιστορία και η Ανθρωπότητα για σένα. Σημασία έχει τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου...