ΑΠΟΨΕΙΣ
Κακοποίηση 3χρονου Άγγελου: Είναι τα παιδιά που ζουν ανάμεσα μας ΑΟΡΑΤΑ και καταδικασμένα
Είναι τα παιδιά που ζουν αόρατα επί της γης και τα βλέπουμε μόνο όταν είναι αργά… Είναι τα παιδιά που δεν έχουν δει ποτέ τους ουράνιο τόξο και δεν έχουν ζωγραφίσει με χρώματα
Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Στα δικαστήρια Ηρακλείου μπαινοβγαίνω από τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, όταν ακόμα δεν ήξερα τι σημαίνει ποινική δίωξη. Ήταν όλα πρωτόγνωρα, δύσκολα, συναρπαστικά και πολλές φορές σοκαριστικά. Όταν τη Δευτέρα το πρωί μπήκα στο Δικαστικό Μέγαρο ένιωσα βαριά την ατμόσφαιρα. Σαν να μας είχε τυλίξει όλους ένα βαρύ πένθος. Δεν ήταν μόνο θέμα κακοκεφιάς. Ήταν, αν μπορούσα να το προσδιορίσω, κάτι σαν ψυχοπλάκωμα, σφίξιμο στο στομάχι, έλλειψη οξυγόνου…
Είδα, πρώτη φορά στα χρονικά, δικηγόρο δύο μέτρα να έχει κρυφτεί σε μία γωνιά των δικαστηρίων για να κρύψει τα δάκρυα του…
Είδα «μάχιμους» αστυνομικούς που έχουν χειριστεί υποθέσεις και υποθέσεις, να βουρκώνουν, να σφίγγουν τις γροθιές τους, να μην μιλιούνται…
Είδα θλίψη στα μάτια δικαστών, στο πρόσωπο τους ολόκληρο…
Είδα συναδέλφους μου «μαγκωμένους», στεναχωρημένους..
Είδα γνωστούς και άγνωστους να βγάζουν φλόγες…
Μόνο εσένα ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ μικρέ μου Άγγελε… Δεν σε είδαμε και δεν σε προστατεύσαμε.
Ήσουν και συ ένα από τα «αόρατα παιδιά» αυτής της πουτ@ν@ας της κοινωνίας μας.
Με πικραίνει πολύ η σκέψη ότι για τον μικρό Άγγελο η κακοποίηση ήταν η κανονικότητα. Το μαρτυρούν τα σημάδια στο μικροσκοπικό κορμάκι του. Νεότερα, παλαιότερα και πιο παλιά ακόμα. Άραγε, υπήρξε ποτέ πραγματικά χαρούμενο, έστω για κάποιες ημέρες; Ένιωσε ποτέ ασφάλεια; Εισέπραξε αγάπη ή ήρθε σε αυτόν τον κόσμο καταδικασμένο; Καταδικασμένο από τη μάνα του, τους συντρόφους της, συγγενείς και φίλους, την κοινωνία ολόκληρη…
Αόρατο και καταδικασμένο σαν τον 8χρονο Αντόν από την Ουκρανία που άνοιξε το παράθυρο και αφέθηκε στη λύτρωση από τον 9ο όροφο της πολυκατοικίας που διέμενε επειδή δεν άντεχε άλλο την κακοποίηση των γονιών του.
Σαν την 4χρονη Άννυ, την οποία τεμάχισε και έβρασε ο πατέρας της, σαν τον 5χρονο Πετράκο που ο σύντροφος της μητέρας του τον εκσφενδόνισε με δύναμη στον τοίχο και «διέλυσε» τον εγκέφαλο του, πριν πολλά χρόνια στην Ιεράπετρα ή σαν τον μόλις 2,5 ετών Θανάση που πέθανε με φρικτούς πόνους από τα εγκαύματα που του είχαν προκαλέσει με το βραστό νερό η 20χρονη μητέρα του και ο 30χρονος σύντροφος της, σε ένα μικρό δωμάτιο-στάβλο, στα Σκούρβουλα. «Ήταν σαν να πέταξαν το παιδί μέσα στο βραστό νερό. Και μόνο το σοκ ήταν ικανό να προκαλέσει ανακοπή» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιατροδικαστής.
Είναι τα παιδιά που ζουν αόρατα επί της γης και τα βλέπουμε μόνο όταν είναι αργά… Είναι τα παιδιά που δεν έχουν δει ποτέ τους ουράνιο τόξο και δεν έχουν ζωγραφίσει με χρώματα. Είναι τα παιδιά που ζουν ανάμεσα μας ΑΟΡΑΤΑ!
