"Και τώρα, τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους", χωρίς να πετάνε "Άγριες Μέλισσες";

Μετά από τρία χρόνια και κάπου 430 επεισόδια, έπεσαν οι τίτλοι τέλους μιας τηλεοπτικής σειράς μυθοπλασίας που αγαπήθηκε πολύ από το ευρύ κοινό και σημείωσε ανέλπιστα υψηλά νούμερα τηλεθέασης: οι ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ σταμάτησαν να πετούν!

Καθώς λένε, ήταν ένα φαινόμενο στα τηλεοπτικά πράγματα, που τάραξε τα νερά και έφερε καινούριο αέρα στην ελληνική τηλεόραση. Και βέβαια, αναρωτιέται κανείς πώς προέκυψε το φαινόμενο αυτό, οπότε οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Θα προσθέσω κι εγώ μια δική μου, όπως την ένιωσα.

Κατά πρώτον, ήταν ο ΧΡΟΝΟΣ που προβλήθηκε η σειρά, εν μέσω της απόλυτης απομόνωσής μας λόγω της πανδημίας, που δεν μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με κανένα. Έτσι, ο μοναδικός μας τακτικός, απρόσκλητος και ακίνδυνος επισκέπτης ήταν η σειρά αυτή, αργά το βράδυ, μετά από ένα ολοήμερο καταιγισμό ειδήσεων με το θανατικό του κορωνοϊού απ΄όλο τον κόσμο.

Έτσι, το βράδυ, ερχόταν η "όαση" των Άγριων Μελισσών, που μας έφερνε σε ένα άλλο κόσμο, άγριο μεν αλλά "μυθικό" και στα ανθρώπινα μέτρα. Μετά, ήταν το ΣΕΝΑΡΙΟ, μια μυθοπλασία εποχής, στην Ελλάδα του ΄60, πολύ καλογραμμένη από ταλαντούχους σεναριογράφους, πλεγμένη γύρω από ένα βασικό μύθο του πλούσιου άρχοντα που διαφεντεύει τους πάντες και τα πάντα.. Μια ιστορία με πολλά παρακλάδια, γερά δεμένα μεταξύ τους, γεμάτα από πάθη, μίση, έρωτες, φονικά, δολοπλοκίες, συναισθήματα, πόνους, δάκρυα αλλά και αγάπη και χαρές. Ένα μίγμα συχνά εκρηκτικό, που όμως μας έκανε να μετέχουμε σε αυτά τα πάθη, λες και επρόκειτο για "δικούς" μας ανθρώπους.

Και βέβαια, μια καταπληκτική ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, που ανέδειξε το Σενάριο και τα ταλέντα των ηθοποιών. Και φθάνουμε στην ΗΘΟΠΟΙΪΑ, που δημιουργούσε χαρακτήρες αβίαστα φυσικούς, χωρίς ίχνος προσποίησης ή υπερβολής, μέσα σε μια απόλυτα πειστική ατμόσφαιρα. Λίγα τα "μεγάλα" ονόματα, πολλά τα άγνωστα, κυρίως νέοι ηθοποιοί, άγνωστοι στους μη μυημένους στην τέχνη του θεάτρου.

Φέρνοντάς τους στο νου, ένα-ένα, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις παλιούς και νέους ηθοποιούς, μεγάλους και μικρούς ρόλους! Δεν μπορώ να θυμηθώ ή να ξεχάσω κάποιον, από το Δούκα και τη Μυρσίνη, τη Λενιώ, την Ασημίνα, τη Δρόσω, την Αννέτ, τον Κωσταντή, τον Νικηφόρο, το Μιλτιάδη, τον Λάμπρο, το Μελέτη, τον Προύσαλη, τον παπά-Γρηγόρη, τη Βιολέτα, την Αγορίτσα, την Πηνελόπη, τη Ρίζω, τον Τόλια, την Παγώνα, την Ουρανία, τον Προκόπη, τον Παναγιώτη, τον Νώντα,,....αργότερα τον Ακύλα, τη Ζωή, τον Πέτρο, τον Ζάχο και τόσους άλλους ισάξιους....

Για τρεις χρονιές αυτοί οι χαρακτήρες μπαινόβγαιναν στα σπίτια μας, σαν δικοί μας άνθρωποι, με τους οποίους μοιραζόμασταν τα βάσανά τους και ίσως κι εκείνοι τα δικά μας! Δεν μπορώ να παραγνωρίσω τα ΣΚΗΝΙΚΑ, τα ΕΠΙΠΛΑ ΕΠΟΧΗΣ, τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, που μου έφερναν μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, χωρίς να μπορώ να βρώ ψεγάδι! Αλήθεια, πού βρέθηκαν όλα αυτά τα αντικείμενα, από τις παλιομοδίτικες τραπεζαρίες, τις κρεβατοκάμαρες, τα κρυστάλλινα σκεύη, τις γυναικείες τσάντες, τα φορέματα, τα πλεκτά σάλια....

Δεν θα παραβλέψω τη ΜΟΥΣΙΚΗ και τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ της σειράς, ειδικές συνθέσεις , όμορφα ερμηνευμένες από τους ηθοποιούς και τη χαρισματική Δρόσω.

ΟΜΩΣ, θεωρώ ότι υπήρξε κάτι περισσότερο από όλα αυτά, υπήρξαν οι ΔΙΑΛΟΓΟΙ, καλογραμμένοι και περιεκτικοί, που συχνά εξέπεμπαν μηνύματα και μπορούσαν να δώσουν τροφή για σκέψη και σχολιασμό. Μπορούσε κανείς να ανιχνεύσει βαθιά κοινωνικά μηνύματα αλλά και πολιτικές θέσεις. Και σίγουρα να νοιώσει ποικίλα ανθρώπινα συναισθήματα.

ΤΕΛΟΣ, θα ήθελα να σταθώ στον καταληκτήριο μονόλογο της αγαπημένης Λενιώς (Μαρίας Κίτσου), στο κλείσιμο της σειράς, που θεώρησε ότι αυτό που έχει αξία είναι να μετρήσεις στο τελος τι έδωσες και τι πήρες . Αν αυτό είναι η ΑΓΑΠΗ, τότε βγαίνεις κερδισμένος! Προσωπικά, αισθάνομαι ότι οφείλω ένα μεγάλο "Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω" σε όλους τους συντελεστές της παραγωγής αυτής, που μας συντρόφευσε σε δύσκολους καιρούς και ίσως μας δίδαξε τελικά την αξία της ΓΑΛΗΝΗΣ, της ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ και της ΑΓΑΠΗΣ!