Και όμως, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι...

Της Ελίνας Φαρσάρη

Και να που φτάσαμε σε κάτι περίεργες εποχές. Τα αυτονόητα δεν είναι, πια, και τόσο αυτονόητα. Κινούμαστε καχύποπτα, με την αδρεναλίνη στα ύψη, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή πως κάποιος θα μας τη φέρει, θα μας αδικήσει, θα μας εκμεταλλευτεί. Αν είσαι από τη φύση σου άνθρωπος ευγενικός, θεωρείται ελάττωμα. Δεν έχεις τσαγανό, αδερφέ μου! Πως βγαίνεις έτσι στην αρένα της καθημερινότητας με το σεις και με το σας! Αν έχεις την τάση να προσφέρεις, και δη σε αγνώστους, είσαι «περίεργο καπέλο». Αν δεν αγαπάς τους καβγάδες και τις εντάσεις, είσαι αδύναμος χαρακτήρας. Και κάπως έτσι, ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας και στα μεγάλα και τα μικρά, τα καθημερινά...

Όταν κατά τύχη συναντήσουμε έναν άνθρωπο ευγενικό, με ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση, που παρατηρεί γύρω του και αντιλαμβάνεται, καλά - καλά δεν ξέρουμε πως να τον αντιμετωπίσουμε. Κάτι ανάλογο μου συνέβη το πρωί του Σαββάτου. Φανταστείτε, μου έκανε τόση εντύπωση, που θέλησα να το μοιραστώ δημόσια. Κάτι που σε προηγούμενες εποχές θα ήταν μη σας πω και ανάξιο λόγου. 

Είναι λίγο μετά τις 11 το πρωί του Σαββάτου και βρίσκομαι σε ένα όχι και τόσο ευχάριστο τόπο. Στο νέο Κοιμητήριο. Συνοδεύω προσφιλές μου πρόσωπο και είναι η ώρα της επιστροφής στο σπίτι. Βρισκόμαστε στη στάση του αστικού λεωφορείου, όμως, έχουμε καλέσει ταξί και περιμένουμε. Εκείνη τη στιγμή, άρχισαν τα πρώτα αστραπόβροντα της ημέρας. 

Στη στάση περιμένουν μια σειρά από μαυροφορεμένα κορμιά με βλέμμα βυθισμένο σε θολές νοσταλγικές αναμνήσεις, εκείνων όλων που τους έφεραν ένα βροχερό πρωινό στο κοιμητήριο. Είναι τουλάχιστον 15 γυναίκες που περιμένουν την προγραμματισμένη έναρξη του δρομολογίου. 

Και τότε ο οδηγός του αστικού λεωφορείου απομακρύνεται από το σημείο της αναμονής και σταματά μπροστά στην στάση. Να μπουν οι μαυροφόρες να κάτσουν μην τις πιάσει η μπόρα! Το ομολογώ την παρατήρησα την ευγενική αυτή χειρονομία από τον οδηγό του αστικού ΚΤΕΛ. Δεν είναι είπαμε, και τόσο συνηθισμένο πια, να έχεις ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση και να το δείχνεις κιόλας. Φυσικά, δεν μπορούσα να προβλέψω τη συνέχεια.

Στεκόμουν εκεί μαζί με τη μητέρα μου, κάτω από το στέγαστρο της στάσης και περίμενα το ταξί μας. Η βροχή άρχισε να πέφτει με δύναμη και τότε ο συνάνθρωπος είπε από τη θέση του οδηγού: «Μα, ελάτε μέσα, μέχρι να έρθει το ταξί σας, να μη βρέχεστε»! Έμεινα αποσβολωμένη, ήταν αδιανόητο αυτό που συνέβαινε. Τόσο απλό, τόσο σπάνιο και τόσο μεγαλειώδες! 

Ήρθε το ταξί, ευχαριστήσαμε τον οδηγό του λεωφορείου με ευγνωμοσύνη και τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του. Τον άνθρωπο αυτόν, δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Δεν είναι φίλος μας, δεν είναι συγγενής μας. Ήταν ένας συνάνθρωπος που αντιλαμβανόταν ότι κάποιος άλλο συνάνθρωπος έχει μια αυτονόητη ανάγκη και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Τόσο απλά!

Τις υπόλοιπες ώρες έμεινα να σκέφτομαι ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί, τελικά! Και είναι εκπληκτικά ελπιδοφόρο για το μέλλον που προδιαγράφεται τόσο ζοφερά εγωπαθές και αποστασιοποιημένο.

Από καρδιάς, άγνωστε οδηγέ, σ' ευχαριστώ!

(Σ.σ: η κεντρική φωτογραφία του άρθρου είναι φωτογραφία αρχείου)