Η ζούγκλα εντός μας

της Γεωργίας Καρβουνάκη

Τι μαθαίνω; Η βία είναι πια νόμιμη; Αν όχι με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, τουλάχιστον μια μορφή της είναι -όπως λέει ένα μικρό φιλμάκι- απόλυτα δικαιολογημένη και, κάτω από το ειδικό βάρος των εκάστοτε συναισθημάτων που προκαλούνται από τις κατάλληλα φορτισμένες συγκινησιακά εικόνες, μπορεί και να νομιμοποιηθεί κατά περίπτωση. Το σίγουρο είναι ότι μια ασυλία θα την απολαύσει. Η κοινωνία θα αγκαλιάσει τους δράστες και οι αρχές θα τους αφήσουν ελεύθερους να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, σεβόμενοι πάντα τη ζωή, διότι αυτό είναι το αίτημα.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτύχεις είναι να είσαι νεαρούλης, να θυμίζεις έντονα «καλό παιδί» έτσι όπως το έχει «ζωγραφίσει» η καθώς πρέπει κοινωνία, το όνειρο κάθε μάνας: όμορφο, σε χρώμα που να δένει με το περιβάλλον, με μαλάκι στο σωστό μήκος και άβαφο, χωρίς σκουλαρίκι και τατουάζ, ντυμένο σεμνά και -κυρίως- νοικοκυρεμένα. Παιδί που είναι πρόθυμο να βγάλει βόλτα την τετραπληγική αδελφή του με το αναπηρικό της καροτσάκι, την ώρα που οι άλλοι, οι κακοί, πίνουν καφέ στα πεζοδρόμια, έχοντας παρκάρει στις ράμπες αναπήρων.

Αν κάνεις μια εντελώς επίπεδη ανάγνωση και δεν κοιτάξεις πίσω από τις λέξεις -στην προκειμένη περίπτωση πίσω και από τις εικόνες- πρόκειται για  εξαιρετική προσπάθεια, στ’ αλήθεια, να αναδειχθεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, για το οποίο κάποιοι κατά καιρούς έχουμε διαμαρτυρηθεί κόσμια. Όμως, μόλις τώρα αντιλαμβάνομαι τι φταίει και δεν έχει επιλυθεί το θέμα: δεν έχουμε όλοι οι κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες λοστό! Διότι εάν είχαμε δεν θα ήμασταν απλά οι αιώνιοι γκρινιάρηδες αλλά θα καταφέρναμε να γίνουμε και αποτελεσματικοί και συμπαθείς και οι αγαπημένοι των σκηνοθετών, της οικογένειας, των κοινωνικών δικτύων. Θα είχαμε επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του κοινωνικά ευαίσθητου πολίτη, θα αλλάζαμε πίστα στο κοινωνικό παιχνίδι, θα ανεβαίναμε στα δακρυσμένα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού.

Ξεχνάμε, όμως, ότι το κοινό αυτό που, ουρλιάζοντας με πάθος την πολιτικαλικορεκτίλα του, κοινοποιεί και βάζει λάικ και φατσούλα με δάκρυ και την άλλη, την κατακόκκινη από θυμό, είναι πιθανόν αυτό το ίδιο κοινό που έχει παρκάρει στις ράμπες των αναπήρων και που έχει καταλάβει τα πεζοδρόμια.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που ξεχνούν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούν σε αναπηρικό καροτσάκι οι ίδιοι ή οι οικείοι τους γιατί είναι πάλι εκείνοι που βγαίνουν στους δρόμους χωρίς κράνος και ζώνη ασφαλείας και οδηγούν μεθυσμένοι. 

Αυτά, όμως, δεν τα δείχνει φιλμάκι που πρόκειται να διεκδικήσει και βραβείο. Γιατί η μαμά μου πάντα έλεγε ότι τα καλά παιδάκια όπως και τα καλά φιλμάκια πρέπει να ξέρουν πότε να κρατούν το στοματάκι τους κλειστό. Γιατί ένα καθώς πρέπει φιλμάκι να βγει και να φλυαρήσει;

Γιατί να πει ότι δεν φταίει ο τύπος που ψήνει σουβλάκια στο πεζοδρόμιο για να ταΐσει τα δικά του παιδάκια αλλά αυτός που του έδωσε την άδεια να το κάνει ή, αν δεν έχει άδεια, αυτός που δεν τον έλεγξε γι’ αυτό;

Γιατί να πει το σοφό φιλμάκι που πάει για βραβείο ότι όταν τα τραπεζάκια κάνουν πεζοδρόμιο ένα ποσοστό από τα κέρδη τους το παίρνει ο δήμος για να φτιάξει κι άλλα πεζοδρόμια με ωραίες πλάκες, ράμπες αναπήρων και ράγες τυφλών για να τα πουλήσει σε άλλα τραπεζάκια που θέλουν κι αυτά να κάνουν πιάτσα;

Γιατί ένα λογικό και φιλόδοξο φιλμάκι πρέπει να πει ότι στην πόλη αυτή, που δεν ξέρω ποια είναι και δεν μ’ ενδιαφέρει κιόλας γιατί μοιάζει με όλες ανεξαιρέτως τις πόλεις της Ελλάδας που έχω πάει, δεν φαίνεται ελεγκτικός μηχανισμός ούτε με το κυάλι; Α, όχι! Αυτό το είπε! Είναι ολοφάνερο. Γιατί όσο κι αν προσέχουν τι λένε τα φιλμάκια η κάθε εικόνα τους είναι ίση με χίλιες λέξεις!

Πάνω στην απροσεξία του, μάλιστα, το φιλμάκι είπε ότι η βία την οποία παρήγαγε ο νεαρός πρωταγωνιστής δεν κατεστάλη από τις αρχές αλλά βρήκε μιμητές σε άλλους πολίτες, οι οποίοι τον ακινητοποίησαν και τον χτύπησαν. Άραγε αυτό τι σημαίνει; Ότι αύριο το πρωί που -για πολλοστή φορά- θα βρω κλειστή την είσοδό μου από αγουροξυπνημένο συμπολίτη που πάει να πάρει καφέ, θα πρέπει να ψάχνω για λοστό και να είμαι έτοιμη αμέσως μετά να μου σπάσουν τα μούτρα οι περαστικοί; Διότι ο σεβασμός στη ζωή βρήκε, επιτέλους, το νόημά του σε μια αέναη παραγωγή βίας.

Τι θέλει να πει το φιλμάκι; Ότι έχουμε και επισήμως ζούγκλα πια;

Μι Τάρζαν, γιου Τζέην.