Η τιμή είναι δική μου κυρία Μαίρη…

Του Στέλιου Βισκαδουράκη

Πες το πεπρωμένο, πες το όπως νομίζεις. Την είχα συναντήσει πριν περίπου εικοσιπέντε χρόνια, όταν ξεκινούσα τη δουλειά μου ως φυσικοθεραπευτής. Είναι άνθρωπος που θα μπορούσε να ενδιαφέρει κάθε συγγραφέα όχι μόνο για την προσωπικότητά της αλλά και για τη μάχη που δίνει εναντίον μιας σιωπής και μιας πράξης, τη σιωπή και την πράξη της κακοποίησης. Είναι η κα. Μαίρη Παχιαδάκη, η πρόεδρος του Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου & Ν. Ηρακλείου.   

«Λέγομαι Βισκαδουράκης, συγγραφέας», της είπα στο τηλέφωνο. 

«Ξέρω…, ξέρω», μου απάντησε, αλλά δεν κατάλαβα αν αυτό ήταν για τον συγγραφέα ή για τον φυσικοθεραπευτή που κάποτε είχε γνωρίσει. Παρακολουθώ   χρόνια τη δράση της αλλά δεν γνώριζα αν αυτό που θα της ζητούσα ήταν στο πλαίσιο των κανονισμών του Συνδέσμου. 

Πήρα βαθιά  ανάσα. «Επιθυμώ να γίνω μέλος στον Σύνδεσμό σας…,  δεν ξέρω αν αυτό γίνεται», της είπα.

«Κύριε Βισκαδουράκη είναι τιμή μας», ανταπάντησε. «Φυσικά και γίνεται. Στον Σύνδεσμο υπάρχουν και άνδρες που βοηθούν. Να συναντηθούμε να μιλήσουμε. Επίσης, πρέπει να συζητήσω με το συμβούλιο». 

Μετά που κλείσαμε το τηλέφωνο, αναρωτήθηκα, ποια είναι αυτή η γυναίκα που συνέβαλλε τόσο πολύ, μαζί με άλλες, στη δημιουργία του Ξενώνα για την κακοποιημένη γυναίκα και το παιδί. Οικονομικά, προσωπικά και κοινωνικά συμφέροντα δεν είχε. Ο Σύνδεσμος έχει καθιερωθεί ως διέξοδος για γυναίκες που βρίσκονται  σε κατάσταση απειλής, απελπισίας και βίας. 

Ξέρω καλά ότι ο άνθρωπος μπορεί, δυστυχώς, να γίνει βίαιος και αυτή τη βία, ψυχολογική, σωματική, μπορεί να την εκδηλώσει ποικιλοτρόπως, ο φαινομενικά πιο δυνατός, στον πιο αδύναμο. Ξέρω επίσης ότι μόνο όταν το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου περάσει στην απέναντι όχθη, η βία θα εξαλειφθεί. Τη γέφυρα γι’ αυτήν την όχθη χτίζει η κα. Παχιαδάκη μαζί με την ομάδα της. 

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτός ο Σύνδεσμος, μαζί με άλλα Σωματεία και Δομές. Είναι πολύ μεγάλα για όσους σκέφτονται μόνο τα προσωπικά συμφέροντά τους. Ίσως   είναι ο χαμένος πολιτισμός που ψάχνουμε. Ίσως είναι η χαμένη Ατλαντίδα της   ψυχής μας. Σίγουρα είναι πολύ σπουδαίο για την πόλη, τους πολίτες της και για την Κρήτη. 

Εγώ, οφείλω μόνο να πω: Η τιμή είναι δική μου κα. Παχιαδάκη, δική μου...