Του Αντώνη Παντινάκη
Ρετζέπ, τα έμαθες τα νέα; Τρυπάνια ετοιμαζόσουν να ρίξεις στον πάτο της θάλασσας και σε πρόλαβε η φύση. Άνοιξε η γη και μας κατάπιε. Χέρι χέρι, βουτήξαμε στην άβυσσο. Έτσι είναι: όταν κάνουμε σχέδια, αφιονισμένοι και βιαστικοί να μοιράσουμε χώμα, νερό και αέρα κοπανιστό, κάποιος από εκεί πάνω μοιράζει τη δική του τράπουλα και επιβάλλει τους δικούς του κανόνες, ενόσω γελάει με τα χαΐρια μας.
Σαν τραπουλόχαρτα καταρρέει η ζωή μας, κι εμείς ακόμα αναζητούμε κρυφούς άσους κάτω από τα μανίκια μας.
Μανάδες και πατεράδες κλαίνε μπροστά από τα συντρίμμια ενός διαλυμένου κτηρίου. Είναι μερικά από τα θύματα, ο άμαχος πληθυσμός που θυσιάζεται σε έναν ορατό και αόρατο πόλεμο, καθημερινώς, αδιαλείπτως και ποικιλοτρόπως...
Τα δάκρυά τους, τα σκουπίζουν με ένα κατάμαυρο κουρελιασμένο πανί, που έχει ποτιστεί με θρήνο – μπροστά στον ανθρώπινο σπαραγμό, οι σημαίες και τα λάβαρα υποστέλλονται από ντροπή και σεβασμό. Ο ιστός της εθνικής υπερηφάνειας θάβεται στα έγκατα της γης.
Ο πόνος έχει μία γλώσσα. Βουβή. Άτεγκτη. Παγωμένη. Το χτύπημα (της μοίρας ή του κισμέτ), άλλοτε από μια τυφλή ρουκέτα, άλλοτε από μία βόμβα, άλλοτε από ένα μαχαίρι, κάποιες φορές από ένα “χάδι” του Εγκέλαδου ( σαν εκείνο του 1999), δεν λογαριάζει χρώματα, πλούτη και θρησκείες ΄· έρχεται να κόψει το νήμα της ζωής αμέτρητων αθώων συνανθρώπων μας σε όλο τον πλανήτη. Καταπίνει όνειρα και χαμόγελα. Ισοπεδώνει μεγαλοϊδεατισμούς, εγωπάθειες και μωροφιλοδοξίες. Και έρχεται να μας υπενθυμίσει πόσο λίγοι και πόσο μικροί είμαστε, μπροστά στη στενωπό που χωρίζει το σκοτάδι από το φως, τη ζωή από τον θάνατο – βρες χαραμάδα και πέρνα, αν βαστάει η καρδιά σου!
Η ανθρώπινη οδύνη δεν έχει σύνορα. Όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται, η αλληλεγγύη οφείλει να στέκεται όρθια: Γιατί (θα πρέπει να) είναι ισχυρότερη από καλώδια, τρυπάνια, τρύπια μυαλά και τρύπιες συνειδήσεις...
