Η μελαγχολία του πρώτου κουδουνιού σπάει με το παγουρίνο και τη μάσκα;

Του Κώστα Α. Μπογδανίδη

Πρώτο κουδούνι σήμερα. Όχι και μέσα στα κέφια. Κάποτε είχαμε την «Αθλητική Κυριακή» ,που στο άκουσμα του σήματός της…μελαγχολούσαμε. Ειδικά εκείνη την τελευταία Κυριακή πριν την έναρξη του σχολικού έτους. Αλλά η κακοκεφιά είχε να κάνει με το τέλος του Καλοκαιριού, της ανεμελιάς. Την επιστροφή στην κανονικότητα. Τώρα ανοίγουν τα Σχολεία και ο κόσμος είναι στα όρια της κατάθλιψης. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει εντός κι εκτός. Θα πάνε με μάσκες και παγουρίνα και πώς θα συγχρωτίζονται τα παιδιά; Θα γίνει μάθημα ή απλώς θα χαθεί (άλλη )μια χρονιά λόγω της πανδημίας; Θα προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες ή θα πέφτουν όλοι σαν τα κοτόπουλα μετά τις πρώτες εβδομάδες;

Αυτή η αβεβαιότητα κυριαρχεί παντού. Όλος ο κόσμος έχει τις ίδιες ανησυχίες. Εμείς έχουμε μία παραπάνω όμως: Ποιος θα συγκρατήσει τις ορδές των «αγανακτισμένων» γονιών που δεν θέλουν μάσκα, δεν θέλουν εμβόλια, δεν θέλουν ο ένας τον άλλον,  τους ενοχλεί το νερό που πίνουν! Άρχισαν ήδη να ζητούν τα ρέστα από τους διευθυντές και τους εκπαιδευτικούς (τα εύκολα θύματα), κάνουν τους τζάμπα μάγκες  απαιτώντας δηλώσεις από τα Σχολεία και την ίδια την Κεραμέως!

Τι σκοπούς έχουν όλοι αυτοί που ξαφνικά έχουν μετατρέψει κάτι ακραίους και  αποτυχημένους πολιτευτές της Χρυσής Αυγής…πρότυπα σκέψης και γίγαντες του προβληματισμού; Σε λίγο θα είναι και αφίσες στο δωμάτιό τους, αλλά εμείς τι φταίμε; Οι μαθητές γιατί να πληρώνουν την τρικυμία εν κρανίω όλων αυτών;

Νομίζουν εκείνοι ότι δήθεν μας ανοίγουν τα μάτια, που βλέπουν όσα δεν μπορούμε να δούμε όλοι εμείς, που μας… αποκαλύπτουν  την παγκόσμια συνωμοσία, αλλά στην ουσία είναι οι απόλυτοι χάνοι, καθοδηγούμενοι για μια χούφτα ψήφων και θα το διαπιστώσουν πολύ σύντομα! Στις κάλπες είναι αυτοί που θα ενισχύσουν τον Βελόπουλο, τα μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής και όποιο… δηλώνει ότι πετάει ο γάιδαρος! Ζουν στην αυταπάτη. Όπως έγραψε και πρόσφατα κάποιος, είναι μια επικίνδυνη σύγχρονη τάση. Οι άνθρωποι δύσκολα ασχολούνται με το να σκέφτονται, αλλά πολύ εύκολα πιστεύουν- αν και νομίζουν ακριβώς το αντίθετο!

Ωστόσο,  δεν αντιλαμβάνομαι ποια ανάγκη είναι αυτή που σπρώχνει τον άνθρωπο από τα Σκούρβουλα, τα Φιλίσα, τη Σαλαμάνκα , τις Στάβγιες ή τις Πατέλες (οι περιοχές τυχαίες και άσχετες) να πιστεύει ότι κάποιοι σαν τον Γκέιτς ή τον Ζουκεμπεργκ θέλουν να τον…τσιπάρουν και να τον παρακολουθούν; Γιατί πιστεύει ένας τύπος από τη Μουσούτα ή το Κολοράντο ότι με τα εμβόλια έχουν σκοπό και θα έχουν τη δυνατότητα να του ελέγχουν τη ζωή; Τι τον κάνει να θεωρεί τον εαυτό του και την ασημαντότητά του τόσο πολύ ενδιαφέροντα ώστε να ξεσηκώνεται μόνο με την ιδέα ότι…κάποιος θέλει να ορίζει τη ζωή του; Είναι η ανθρώπινη φύση; Είναι το άρρωστο εγώ; Θλίβομαι όμως γιατί καταλαβαίνω μεν ότι «όποιος πιστεύει εύκολα είναι δυστυχής. Αλλά δυστυχέστερος είναι εκείνος που δεν είναι σε θέση να πιστέψει τίποτα»!   

δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος