Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Μέγαρο Μαξίμου. 8/7/2019, 13.30’. Μια εικόνα πολιτισμένης χώρας. Ο απερχόμενος υποδέχεται τον νεορκισθέντα πρωθυπουργό. Συνομιλούν, τον ενημερώνει και στο τέλος ο καινούργιος ξεπροβοδίζει τον παλιό, που αποχαιρετά την πρωθυπουργική κατοικία.
Για άλλες χώρες, θα ήταν μια συνηθισμένη εικόνα, ουδείς θα πρόσεχε τα ενσταντανέ των δύο πολιτικών. Αλλά σε μια χώρα που πέρασε από τέτοια δίνη, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Επιστρέφει ο τόπος στην κανονικότητα, αφήνει πίσω του τα κομματικά μίση και πάθη, επανέρχεται η λογική που είχε χαθεί τα τελευταία χρόνια μεταξύ Καστελόριζου και Ιθάκης.
Χρειάστηκε να περάσουν τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων, να ζήσουμε τις ουρές των ΑΤΜ, τις κλειστές τράπεζες, την απαξίωση ενός λαού. Χρειάστηκε να κυβερνήσει και η Αριστερά, να δούμε όλες τις πολιτικές εκφράσεις του τόπου, να έλθει η συμφιλίωση, να πράττουμε πλέον τα αυτονόητα.
Χρειάστηκε ο «σοφός» λαός να κάνει μια δύσκολη επιλογή μοιράζοντας το καρπούζι του Ιουλίου σωστά και δίκαια. Έπρεπε να ψηφίσει έτσι ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι για να έρθει η λογική συνέχεια, να υπάρξει διαδοχή με ομαλότητα: ο ένας με αυτοδυναμία και πραγματική δύναμη να εφαρμόσει αυτά που έχει υποσχεθεί κι ο άλλος με τόσο ισχυρό ποσοστό που γίνεται βασικός παίκτης και έτοιμος να επανέλθει όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες.
Κανένας μόνιμος στην εξουσία, κανένας ανεξέλεγκτος! Είπε και ελάλησε ο λαός…
Μητσοτάκης και Τσίπρας λοιπόν δεν έχουν απλώς την τύχη να εναλλάσσονται στην εξουσία αυτή την περίοδο. Έχουν χτίσει τη δική τους ιστορική περίοδο και τη μοναδική ευκαιρία να αφήσουν εποχή. Να δημιουργήσουν μια περίοδο διακυβέρνησης, που θα αφήσει ιστορία και θα καταγραφεί ως το διάστημα που η Ελλάδα κάνει την ολική επαναφορά!
Το κρίσιμο για τους δύο είναι να δώσουν άλλο τόνο, να πάνε σε άλλη κατεύθυνση την Ελλάδα. Να αλλάξουν τη νοοτροπία πρώτα των δικών τους και μετά όλων των άλλων. «Οι πολιτικοί αγώνες των τελευταίων 35 ετών είχαν να κάνουν με τη δίκαιη κατανομή των χρυσών αυγών. Στις επόμενες δεκαετίες πρέπει να επικεντρωθούμε στην υγεία της χήνας.» όπως έλεγε και ένας Αμερικάνος γερουσιαστής.
Μπορούμε όμως να είμαστε αισιόδοξοι σε μια χώρα που «δεν έχει σωσμό»; Γιατί όχι; Από τους δύο ηγέτες εξαρτώνται πολλά. Το μέγεθος της ιστορικής τους ευθύνης είναι μεγάλο και αν το αναλογιστούν μπορούν να πετύχουν πολλά. Άλλωστε ο ένας από το αστείο 3% αναδείχθηκε σε κυρίαρχο πολιτικό μέγεθος της Κεντροαριστεράς, ο άλλος από πολιτικά υποτιμημένος βρέθηκε να κερδίζει τον ένα μετά τον άλλο αντιπάλους του. Το προσωπικό τους στοίχημα το κέρδισαν πολλάκις. Το σημαντικό τώρα είναι να κερδίσουν και το στοίχημα για τη χώρα.
