Η διαχείριση της κρίσης και η μόνιμη λύση για τα σκουπίδια

του Νίκου Ανδρουλάκη *

Εδώ και λίγες μέρες η χώρα αντιμετωπίζει εντονότατο πρόβλημα λόγω της συσσώρευσης οικιακών απορριμμάτων στους δρόμους. Εν μέσω τουριστικής περιόδου και με τον πρώτο μεγάλο καύσωνα της χρονιάς, η κατάσταση είναι πλέον δραματική σε πολλούς δήμους. Πέρα από τις ευθύνες της κυβέρνησης, οι οποίες είναι δεδομένες μια και συνειδητά εξαπάτησε τους εργαζόμενους, επικρατεί μια σύγχυση στο δημόσιο διάλογο για αυτό το θέμα.

1) Άλλο πράγμα η διαχείριση της κρίσης άλλο πράγμα η μόνιμη λύση. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια κρίση. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να προστατεύει τη δημόσια υγεία χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεση της: μηχανισμοί πολίτικης προστασίας, στρατός, συνεργεία της περιφέρειας, εθελοντές, όλοι πρέπει να κινητοποιηθούν. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί ακόμα και εάν σταματήσει σήμερα η απεργία, θα χρειαστούν μέρες για να απομακρυνθεί ο όγκος των απορριμμάτων από τους δρόμους.

2) Η μόνιμη λύση του θέματος είναι πιο σύνθετη αλλά όχι σε βαθμό που να είναι απαγορευτική. Με τους εργάτες καθαριότητας φαίνεται ότι προσλαμβάνεται κάθε λίγα χρόνια μόνιμο προσωπικό για να καλύψει τις ανάγκες της αποκομιδής απορριμμάτων. Στη συνέχεια, ένα μέρος αυτού σταδιακά εξαφανίζεται, με μεταθέσεις σε διοικητικές υπηρεσίες. Έτσι απαιτείται η πρόσληψη συμβασιούχων για να καλύψουν τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί. Αυτοί μετά, με όπλο όπως βλέπουμε τη δημόσια υγεία, πιέζουν με απεργίες για τη μονιμοποίησή τους προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες που καλύπτουν. Έτσι ξεκινά ένας καινούριος κύκλος. Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι ο κύκλος δεν θα επαναληφθεί ξανά σε λίγα χρόνια;

Η λύση στο πρόβλημα είναι η θέσπιση ενός καθολικού ψηφιακού οργανογράμματος για όλο το Δημόσιο που θα τηρείται υποχρεωτικά, όπως οι αναρτήσεις στη Διαύγεια. Αν αυτό θεσπιστεί, θα μπορεί ο καθένας να δει πότε και με ποιου την υπογραφή μεταφέρεται σε διοικητικές υπηρεσίες ένα μέρος των υπαλλήλων. Αυτές οι ανάγκες πρέπει να καλύπτονται με ορθόδοξο τρόπο.

Χρειάζεται να εξασφαλιστεί ακόμη ότι: (α) θα είναι πλήρες, χωρίς να αφήνει εκτός ούτε μια μονάδα, θέση ή άτομο, (β) όλα τα δεδομένα του θα είναι αναγνώσιμα στο Διαδίκτυο (υπαγόμενα στους περιορισμούς εθνικής ασφάλειας), (γ) θα διατηρεί εσαεί, ως ιστορικό, την πλήρη κατάσταση κάθε ημέρας, (δ) θα απαγορεύεται οποιαδήποτε μεταβολή δομής ή στελέχωσης, αν δεν έχει προηγουμένως καταχωριστεί στο οργανόγραμμα και δεν έχει λάβει κωδικό, με κυρώσεις για τους παραβάτες, (ε) θα αποτελεί το κεντρικό αποθετήριο, από το οποίο θα αντλείται (ως παράγωγο) οποιοδήποτε οργανόγραμμα φορέα ή μονάδας της διοίκησης.

Οι προκαταλήψεις μας κάνουν να φανταζόμαστε το Δημόσιο ως απέραντο χάος απροσπέλαστων στοιχείων. Στην πραγματικότητα όμως το Δημόσιο περιλαμβάνει ένα διαχειρίσιμο πλήθος δεδομένων. Όπως με τη Διαύγεια έχει μειωθεί σημαντικά η κακοδιαχείριση πόρων, με το ψηφιακό οργανόγραμμα μπορεί να μπει μια τάξη στις πελατειακές μεταθέσεις και αποσπάσεις.