της Μαρίας Λιονάκη
Ζωή συγυρισμένη. Καθαρό, τακτοποιημένο σπίτι, φωτιστικά, πίνακες, έπιπλα καθαρά, φρεσκοστρωμένα χαλιά, κουρτίνες πλυμένες. Λάμπουν, γυαλίζουν, μυρίζουν καθαριότητα! Καθαρισμένα όλα πρόσφατα στο προγραμματισμένο γενικό. Στρωμένα τα σεμεδάκια, προίκα της μαμάς… Στρωμένα και τα ριχτάρια, τα χειμωνιάτικα, τα μελί, τα πιο χοντρά. Ντουλάπες, ντουλάπια με στοιχισμένα ρούχα, πλυμένα κι αυτά . Στοιχισμένα αντικείμενα, ράφια τακτοποιημένα. Φαγητό μαγειρεμένο , κέικ ροδοψημένο, μοσχομυριστό, γλυκό γλασαρισμένο με γλάσο στο ψυγείο.
Κοινωνία σε κρίση, μετρημένα τα λεφτά, μετρημένα τα έσοδα και τα έξοδα. Ο μισθός μου, ο μισθός σου, δυο μισθοί αντάμα, παρέα, σε σύζευξη, σε γάμο ατενίζουν ένα δυσδιάκριτο τοπίο, ένα μέλλον θολό. Δυο μισθοί εγκλωβισμένοι στον ίδιο ασανσέρ, σταθμευμένοι στην ίδια στάση του μετρό. Φυλακισμένοι χρόνια στην ίδια φυλακή, κλεισμένοι στο ίδιο δωμάτιο, χωρίς φως, αέρα, ασφυκτιούν…
Υπολογισμένα στην εντέλεια πώς θα ξοδευτούν… Με ακρίβεια, σαφήνεια, όσο γίνεται πιο στοχευμένα, οριοθετημένα, πιο σωστά. Πρώτα θα πληρωθούν οι λογαριασμοί. Και το δάνειο του σπιτιού μετά. Δε θέλω να χρωστάω… Ρεύμα, νερό, φάρμακα, τηλέφωνο, σούπερ μάρκετ, θα το αλλάξω το μάρκετ αυτό, πάλι ακρίβυνε τις τιμές… Τα μαθήματα των παιδιών θα πληρωθούν μετά… Ξένες γλώσσες, αγγλικά, γερμανικά, το γυμναστήριο του γιου, η μουσική της κόρης, το κολυμβητήριο το δικό μου. Μου κάνει καλό στη μέση η κολύμβηση , θα συνεχίσω, είδα διαφορά. Καινούριο παλτό δε θα πάρω, ούτε αυτό το χειμώνα. Το μαύρο μου είναι καλό, είναι κλασικό.
Το κομπιουτεράκι στο σπίτι σε περίοπτη θέση . Μεγάλο, να φαίνονται τα νούμερα, οι αριθμοί καλά. Είναι στο καθιστικό, στο τραπεζάκι, δίπλα στο τηλέφωνο. Παραδίπλα από το βάζο, το ιδιαίτερο, το πορσελάνινο… Θυμάσαι που το είχαμε πάρει σε κάποιο ταξίδι; Στη Γαλλία ήταν, είχαμε αφήσει μικρά τα παιδιά στη μαμά σου και είχαμε πάει ταξίδι αναψυχής… Τέτοια εποχή ήταν … Λίγο πριν τις γιορτές.
Θυμάμαι που ήταν όλα στολισμένα για τα Χριστούγεννα ,οι δρόμοι, τα καφέ, το ξενοδοχείο, οι προσόψεις των κτιρίων, οι βιτρίνες των καταστημάτων… Δέντρα χριστουγεννιάτικα, γιρλάντες, κόκκινες, χρυσές, μπάλες κόκκινες, χρυσές, ξωτικά, χιόνι… Στολισμένες οι πόρτες των σπιτιών, τα κάγκελα, τα δέντρα… Φωτάκια πολύχρωμα αναβόσβηναν παντού… Κατακόκκινα γκι σε πλήρη ανθοφορία στόλιζαν τους χώρους γύρω μας… Κερνούσαν χρώμα, μάζευαν δροσοσταλίδες από το δροσερό αέρα για να ποτιστούν. Περήφανοι Άγιοι Βασίληδες, σεβάσμιοι γέροντες, έσερναν έλκηθρα, ζεμένα σε τάρανδους που έρχονταν από μακριά, από την Καισαρεία …
Είχαμε ξεκόψει λίγο από το γκρουπ, είπα ότι θα χαθούμε, εσύ γελούσες, με κορόιδευες που όλα τα φοβόμουν. Περπατούσαμε με φόρα, ενθουσιασμό, βιαστικά. Τυλιγμένοι ζεστά με μπουφάν, γάντια και κασκόλ. Στρίβαμε δρόμους, στενά. Γελούσαμε σαν παιδιά που το έσκασαν, που έκαναν σκανδαλιά. Το είδα το βάζο αυτό, γυάλιζε , το κοίταζα στη βιτρίνα ενός καταστήματος επίμονα … Συγκατοικούσε με άλλα, κάθε είδους, μεγέθους βάζα, με διάφορες πορσελάνινες κούκλες, πορσελάνινα αντικείμενα, ζωγραφιστά. Ξεχώριζε, πόθησα να το αποκτήσω, μου το πήρες δώρο… Κι εγώ γελούσα… Κάποτε στη Γαλλία.
Κι όμως τώρα, σήμερα, δεν είναι όλα τόσο εύκολα, τόσο απλά… Ούτε το γέλιο, ούτε η χαρά, ούτε οι σχέσεις, ούτε τα δώρα. Πιο δύσκολα βγαίνει η οικονομία του σπιτιού, πιο δύσκολα ανοίγεται, συναναστρέφεται η ζωή , χαμογελά.
Ζωή με υποχρεώσεις, ευθύνες, με όρια, με σύνορα. Στην έκφραση, στην έξοδο, στη βόλτα, κυρίως τις καθημερινές. Για να φυλαχθούν δυνάμεις, μην εξαντληθεί ο οργανισμός. Ζωή χωρίς διαχύσεις από τον κίνδυνο παρεξήγησης. Ζωή με κρυμμένες σκέψεις, κρυμμένες επιθυμίες και όνειρα, με κρυμμένα, ανέκφραστα συναισθήματα. Ζωή με συμβάσεις, τύπους, στερεότυπα, ζωή με πρόγραμμα. Σε όλα. Χωρίς απρόοπτα, εκπλήξεις, ξαφνικά… Χωρίς ξαφνική ανθρώπινη επικοινωνία, χωρίς ξαφνική χαρά. Χωρίς αληθινή χαρά και διασκέδαση. Ζωή με καθαρό, τακτοποιημένο σπίτι και ατακτοποίητα συναισθήματα. Με γυαλιστερά αντικείμενα και θολή διάθεση. Η καθημερινότητα και η πραγματικότητα , λέξεις που δεν είναι παίξε γέλασε… Λέξεις πολυσύλλαβες, πολυδιάστατες, βαριές, συννεφιασμένες, χειμωνιάτικες… Λέξεις που θλίβουν, που πλακώνουν…
Κι όμως αρκεί μια βόλτα έξω στη φύση, στον αέρα, στο φως… Αρκεί για να δεις ότι , αν και βρισκόμαστε στην αρχή του χειμώνα, η ομορφιά υπάρχει γύρω σου , επιζεί …Να δεις ανεπτυγμένα, καταπράσινα τα κυπαρίσσια, να τεντώνονται να φτάσουν τον ουρανό, έτοιμα πάλι να πρωταγωνιστήσουν. Να δεις τις τριανταφυλλιές , χρωματιστές, πανέμορφες να ανθοφορούν ακόμη… Να δεις τις ροδιές φορτωμένες γυαλιστερά, ολοστρόγγυλα, κοκκινωπά ρόδια …Να δεις τον ουρανό βαμμένο με πιο σκούρες πινελιές. Να δεις τις γατούλες χαδιάρες, ναζιάρες να αγκυροβολούν στα χαλάκια των πολυκατοικιών.
Αρκεί ένα όμορφο βράδυ έξω, με μια καλή παρέα, με διασκέδαση, τραγούδι και πολύ χορό… Ένα βράδυ με πολύ κέφι και αυθορμητισμό. Αρκεί για να σου θυμίσει την αξία της παρέας, του μοιράσματος, της συντροφικότητας, της ελευθερίας στην έκφραση, της ψυχαγωγίας, της ξεγνοιασιάς… Αρκεί να σου θυμίσει το αληθινό νόημα της ζωής, τις ξεχασμένες μέσα στην καθημερινότητα, την πραγματικότητα , τις στριμωγμένες αξίες της ζωής…
Αρκεί να σε βγάλει και πάλι στο φως! Να ξεχάσεις το κομπιουτεράκι, να το φυλάξεις, να το καταχωνιάσεις, να πάψεις να του δίνεις σημασία, να ξεχάσεις το μέτρημα, τους υπολογισμούς… Να πάψεις να υπερεκτιμάς το πρέπει, το τακτοποιημένο, το προγραμματισμένο, το καθαρό, το επιτηδευμένο, το σωστό και λογικό… Να δανειστείς κάτι από τα λόγια του Αλέξη Ζορμπά στον ταξιδιώτη Νίκο Καζαντζάκη, ένα χειμωνιάτικο πρωί σε ένα καφενεδάκι , στο λιμάνι του Πειραιά : « Τι συλλογιέσαι; Ζυγιάζεις με το δράμι, ε; Μωρέ, πάρε απόφαση, κατά διαόλου οι ζυγαριές!» Κατά διαόλου τα κομπιουτεράκια, οι λογαριασμοί, κάθε είδους θα σκεφτείς!
Στα σύνορα Νοέμβρη-Δεκέμβρη στραμμένη η πυξίδα του χρόνου. Κι εσύ βγάζεις από την αποθήκη, απ’ το πατάρι το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα για να στολίσεις, όπως κάθε χρόνο… Να κάνεις την ατμόσφαιρα χριστουγεννιάτικη, το σπίτι γιορτινό… Βγάζεις το αστέρι των Χριστουγέννων, το βάζεις στην κορυφή, πιο κάτω βάζεις το ξωτικό. Κρεμάς απ’ τα κλαδιά μπάλες, ξύλινα παιχνιδάκια, τάρανδους, στρουμπουλούς χιονάνθρωπους κι Αϊ Βασίληδες, απλώνεις τις γιρλάντες, το χιόνι, τα φωτάκια… Τελευταία βγάζεις τη χρυσόσκονη. Την αέρινη, την παραμυθένια, τη γυαλιστερή. Θα περιλούσεις με αυτή, με χριστουγεννιάτικη διάθεση , με ελπίδα και προσμονή, με ενθουσιασμό, με μαγεία το δέντρο, αλλά … και τη ζωή σου! Έστω και εν όψει γιορτών.
