Χαλασοχώρηδες στα Λιβυκά νερά

Ε λοιπόν, ομολογώ πως δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι μια δημοτική αρχή των σύγχρονων καιρών εκεί στην ακριτική Ελλάδα του νότου, μπορεί μέσα από την προσφυγή της στη Θέμιδα, για την «υπεράσπιση» του τόπου της να γράψει Ιστορία. Και μάλιστα με τέτοια γραφή και μελάνι, που να εγγίζουν στα όρια του έπους. Δηλαδή, αυτού του έμμετρου αφηγηματικού κατορθώματος με ηρωική θεματολογία, πλούσιου σε ιδεολογικά και πολιτιστικά στοιχεία που να μένει αθάνατος σηματωρός για τις επόμενες γενιές. Δεν είναι και μικρό πράγμα να ζώνεσαι τα δικανικά άρματα και τα νομικά φυσεκλίκια και να γυρεύεις από τη Θέμιδα το δίκιο σου, ενάντια σ’ αυτούς που επιβουλεύονται την «ανάπτυξη» του τόπου σου, εκεί στα ανοικτά της νοτιότερης πόλης της Ευρώπης. Είτε με προσφυγές στο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο είτε με προσωπικές μηνύσεις κατά θρασών νεανιών που χαλάνε την αναπτυξιακή πιάτσα του τελευταίου μισού αιώνα στο Γαίδουρονήσι. Τσάμπα έχουμε δώσει τόσο αίμα για την πατρώα μας γη λοιπόν; 

Διαβάζω με δέος, ανάκατο με θαυμασμό έμπλεας περιβαλλοντικής και οικολογικής υπερηφάνειας, το προ ολίγων ωρών δελτίο τύπου της Δημοτικής Αρχής Ιεράπετρας και την προσφυγή της στο ΣτΕ για την ακύρωση της σχετικής απόφασης για το σχέδιο αειφορικής δράσης και τους κανόνες βιωσιμότητας της Χρυσής. Και ενώ κάποιοι θα σκεφτούν, ότι μπορεί να γελούνε και τα τσιμέντα του νοτιότερου λιμανιού της Ευρώπης για τα δημοτικά νομικά επιχειρήματα, ωστόσο αυτοί θα πρέπει να ξέρουν ότι η δημοτική νομική τεκμηρίωση σφύζει όχι μόνο από τις ελληνικές και κοινοτικές αρχές και κατευθύνσεις της βιωσιμότητας αλλά και των αντίστοιχων που κελεύει η Ατζέντα ‘21 για το περιβάλλον και η πρόσφατη παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα κι την αειφορία. Τύφλα να ‘χουν τα συμπεράσματα της τελευταίας οικουμενικής διάσκεψης στο Παρίσι. 

Η δημοτική αρχή Ιεράπετρας καινοτομεί στα παγκόσμια οικολογικά χρονικά: Έχει εφεύρει το μοναδικό δρόμο που ευνοεί και την περιβαλλοντική λεηλασία και την οικολογική αρχή της πρόληψης! Όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, είχε εφεύρει τον τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό, καθώς θα θυμάστε. Και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ. Και με το Σατανά και με το Χριστό. Κι αν διαβάζοντας το δελτίο τύπου του Δήμου Ιεραπυτνίων, μπορεί να σκεφτείτε ότι οι μεγάλοι πολιτικοί σκέφτονται τις επόμενες γενιές, ενώ οι μεγάλοι πολιτικάντες τις επόμενες εκλογές, σίγουρα θα είσαστε ανεπίδεκτοι ερμηνείας της καινοτόμας περιβαλλοντικής πολιτικής του δήμου των Ιεραπυτνίων για τη Χρυσή. 

Βέβαια, εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να διαισθανθούνε το πόσο μπροστά είναι οι Ταγοί της πόλης στις αρχές της βιωσιμότητας. Τις παίζουν στα δάχτυλά τους. Δεν μπορούμε να τους παρακολουθήσουμε στις ρηξικέλευθες ακροβατικές περιβαλλοντικές τους θεωρίες. Εκεί που οι περιβαλλοντικές κακουργίες και η οικολογική ακεραιότητα της φύσης αγγίζονται!

Είμαστε αδαείς και μικρόνοες για να ερμηνεύσουμε «τον αγώνα τους για τη φύλαξη και την προστασία του νησιού χωρίς να αποκλείεται όμως η δυνατότητα επίσκεψής του» (sic).

Όλοι εκείνοι που φωνάζουν χρόνια τώρα να κλείσει το νησί και που κακώς τους άκουσε το συντεταγμένο κράτος, είναι κάτι περίπου σαν …εξτρεμιστές Ταλιμπάν και δολιοφθορείς της κοινωνίας που θέλουν να καταστρέψουν «το τουριστικό τους προϊόν και την ανάπτυξη» (κι άλλο sic).

Και για να περάσουμε από το καλαμπούρι στην τραγική εκδοχή της θλιβερής ιστορίας, που διασύρει και διαπομπεύει το θεσμό των αιρετών: Η κωμική προσφυγή του δήμου Ιεράπετρας στο ΣτΕ υπερασπιζόμενος την εργολαβική λεηλασία του τόπου του, σηματοδοτεί το παράδοξο του γελοίου που φαίνεται ότι υποδηλώνει περισσότερη απελπισία, παρά την τραγικότητα των εμπνευστών του. 

Εμείς οι κοινοί θνητοί θα νοσηλευόμασταν στα επείγοντα περιστατικά ιδεολογικών καταγμάτων του ΚΑΤ αποτολμώντας τέτοιες πολιτικές κενολογίες και αερολογίες από τα ύψη του δημαγωγικού εξώστη μιας παρασιτικής αυτοδιοίκησης για τη μελλοντική προοπτική του τόπου της.

Ποτέ δεν θα μπορούσε το ανθρώπινο μυαλό να σκεφτεί μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει η θεσμική παρακμή και εκτροπή. Αυτό που λέγεται στην καθομιλουμένη γλώσσα του λαού, απλά ξεφτίλα. Σε τέτοιο σημείο που δεν θα γελάνε μόνο οι σκελετωμένο κέδροι του νησιού, αλλά οι φόδρες και τα γυροπόδια των τηβέννων των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα ασχοληθούν με την υπόθεση. Προφανώς και η επιφυλλίδα αυτή δεν επιθυμεί να προκαταβάλλει μιαν ανώτατη δικαστική κρίση ενός θεσμού, που έχει να επιδείξει λαμπρές σελίδες στην υπεράσπιση του Δικαίου του Περιβάλλοντος και της Οικολογίας στην Ελλάδα. Επιθυμεί όμως να δείξει τον ατέρμονο κατήφορο κάποιων θεσμικών, και το πόσο οι τραγικοκωμωδίες τους έχουν αλώσει σαν ανίατη ασθένεια το δημόσιο βίο.

Στους «Χαλασοχώρηδες», ένα από τα λιγότερα γνωστά διηγήματα του, που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες το 1892 στην εφημερίδα «Ακρόπολις», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, με το γνώριμο γλωσσικό ύφος του σατιρίζει τη διαχρονικότητα της ευτέλειας  των πολιτικών μας ηθών και των τοπικών σπιθαμιαίων ηγετίσκων. Σατιρίζει ψηφοφόρους και ψηφοθήρες που αναγάγουν το καλό του τόπου τους στον μικρόκοσμο και στον πρωτογονισμό της αγραμματοσύνης τους, του καλαμιού και της εξουσιολαγνείας. Το καλάμι του λαϊκισμού είναι πάντοτε το πιο επικίνδυνο άλογο που εφημερεύει στο δημόσιο βίο. Είναι το ίδιο με το κυνήγι των μαγισσών: φτιάχνεις ένα σκιάχτρο και ξεσηκώνεις τα πλήθη να πολεμούν σκιές και αερικά.  

Στην ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά, από εκείνα που σατίριζε ο Άγιος των ελληνικών γραμμάτων πριν από ενάμισι αιώνα. Το ‘χε γράψει και ο Σαίξπηρ σ’ ένα θεατρικό του έργο νομίζω: «Η νύχτα είναι ατέλειωτη και γι’ αυτό δε συναντά ποτέ τη μέρα». 

Δύο μόνο λέξεις για τους χαλασοχώρηδες των Λιβυκών νερών: Ανατριχίλα και αποτροπιασμός…