Του Δημοσθένη Μαράκη
Μα για πες μου; Ποιος είσαι εσύ; Και με ποια δικαιοδοσία;
Τί είσαι δηλαδή; Σώνει και καλά να μας σώσεις; Και ποιος σου είπε ότι θέλουμε να σωθούμε;
Να σωθούμε, ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως ψυχές, ως υπάρξεις!
Για ποιο λόγο το κάνεις και τί όφελος αναμένεις;
Καθημερινά ερωτήματα, καθημερινές απορίες!
Καθημερινές προτροπές για βελτίωση της ποιότητας ζωής από ειδικούς, που (συνήθως) πέφτουν στο κενό. Γιατί; Προτάσεις και συμβουλές ειδικών, που αμφισβητούνται. Γιατί; Ειδικοί που (συνήθως) λοιδορούνται. Γιατί; Η μελέτη συμπεριφοράς της κοινωνίας, αποτελεί (εδώ και χρόνια) αντικείμενο συζήτησης ή case studies σε διεθνή ψυχιατρικά συνέδρια. Οτιδήποτε κι αν προταθεί από οποιασδήποτε ειδικότητας επιστήμονα, αμφισβητείται. Τα παπαγαλάκια της παραπλάνησης σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Εκμεταλλευόμενοι την ψυχολογία των μαζών διαστρεβλώνουν, παραποιούν, παραπληροφορούν, ενώ οι μάζες αποδέχονται και αφομοιώνουν ευκολότερα κάθε είδους παραφιλολογία και συνωμοσιολογία. Γιατί άραγε;
Όλες οι εκφάνσεις της ζωής, αποπνέουν καχυποψία απέναντι στον ειδικό επιστήμονα, που προσπαθεί να θέσει τις βάσεις για μια ζωή ποιοτικότερη και ασφαλέστερη. Προτροπές για χρήση μέσων προστασίας (μάσκας, προφυλακτικών, κράνους, ζώνης) πέφτουν στο κενό. Γιατί απλά "δεν τα χρειαζόμαστε, και ποιος είσαι εσύ που θα μας τα επιβάλλεις". Προτροπές, για υγιεινή διατροφή, διακοπή καπνίσματος, αποφυγή αλκοόλ, ουσιών, "δεν μας αφορούν". "Τί πειράζει δηλαδή που το παιδί μου κλείνεται στο δωμάτιο του και συνομιλεί με κάποιους....... αγνώστους. Το ίδιο παιχνίδι παίζουν......" Άσε που δεν κάνει φασαρία και έχω την ησυχία μου!!!!!! Ας φωνάζει ο (κάθε) Σφακιανάκης για την ασφάλεια του διαδικτύου. "Δεν αφορά το δικό μου το παιδί".
Γι Αυτό σας λέω.
Είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αντικοινωνικοί και αντιρρησίες.
Για το οτιδήποτε. Επανάσταση για την επανάσταση.
Μόνο που αυτή είναι "επανάσταση γιαλαντζί".
Γιατί μετά, τρέχουμε, παρακαλάμε, απειλούμε, βρίζουμε! Μετά το συμβάν, κοτούλες!
Βλέπουμε εικόνες που μιλάνε από μόνες τους. Το κράνος στον αγκώνα, η μάσκα στο πηγούνι, η ασφάλεια (πόσο αντιφατικό) στη θέση της ζώνης. Ένα ένα, ή όλα μαζί. Σα να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τεράστιο καθρέφτη. Μπροστά εμείς, ένας ένας ή περισσότεροι, και πίσω ολόκληρη η ζωή μας, σε επεισόδια. Όσο περισσότερο κοροϊδεύουμε το είδωλο μας, τόσο αλλάζουν οι σκηνές και τα επεισόδια, τόσο πιο τραγικό είναι το τέλος. Αν μπορούσαμε να δούμε τη ζωή μας σαν ταινία, ίσως να μην κάναμε τα ίδια λάθη.
Δυστυχώς, η ζωή είναι μια παράσταση χωρίς πρόβα. Ας εμπιστευτούμε τους ειδικούς.
Ίσως, ζήσουμε καλύτερα.
ΥΓ. Ο τίτλος του άρθρου, θα μπορούσε να θεωρηθεί άσχετος με αυτό. Αντιθέτως. Αποτελεί φωτογραφικό πλάνο, που δεν πρόλαβα να αποτυπώσω. Οδηγούσα, τί να κανα; Η έκπληξη μου (ίσως λανθασμένα) μεγάλη. Δεν συναντάς καθημερινά (ή ίσως και όχι) αναβάτη μοτοσυκλέτας, με το κράνος στον αριστερό αγκώνα (σε περίπτωση που πέσει αριστερά να μην τον τραυματίσει) και τη...... μάσκα στον αντίστοιχο δεξιό, μήπως μέσω επαφής, μολυνθεί από SAR covid. Αμφιβάλλετε ότι δεν θα κέρδιζε το βραβείο;
