Του Γ. Τσερεβελάκη
Προσπαθώ κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους, να κατανοήσω όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αναφορικά με τον «διάττοντα αστέρα» που ενεφανίσθη στο μέσον του ουρανού της πολιτικής μας ζωής, για να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι είναι απορίας άξιο-και δεν είναι μόνο προσωπική άποψη-πώς ένας άνθρωπος που εμφανίστηκε από το πουθενά, με ένα βιογραφικό που παραπέμπει στην Goldman Sachs, τη μεγαλύτερη Τράπεζα στον κόσμο, διεκδικεί μια καίρια πολιτική θέση στην Ελλάδα. Και τι είναι η Τράπεζα αυτή για την οποία πολύς έγινε και γίνεται λόγος; Όπως γράφει η Wikipedia: «πολλοί σήμερα διεθνείς αναλυτές είναι εκείνοι που καταλογίζουν στην εταιρεία αυτή τις μεγαλύτερες ευθύνες για την τρέχουσα οικονομική κατάσταση, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα. Μεταξύ δε αυτών φέρεται και η Αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς η οποία και έχει καταγγείλει την εταιρεία για τη λεγόμενη «φούσκα κατοικίας», ενώ Αμερικανοί δημοσιογράφοι την καταγγέλλουν για το «φιάσκο των τροφίμων» το 2008.». «Είναι η τράπεζα που ορίζει το παγκόσμιο οικονομικό παίγνιο. Ο αφέντης που κινεί τα νήματα, που τοποθετεί μαριονέτες σε διεθνείς οργανισμούς και κυβερνήσεις. Είναι η τράπεζα που λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει. Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα “σάπια” στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν δισεκατομμύρια δολλάρια για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών και αφού σώθηκαν από τη χρεωκοπία, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη». (Ανδρέας Μουντζουρούλιας, «Πώς η Goldman Sachs “βούλιαξε» την Ελλάδα», άρθρο στο διαδίκτυο). Μεταξύ των ευάλωτων αυτών κρατών ήταν και η Ελλάδα.
Εμφανίζεται, λοιπόν, σήμερα κάποιος, ο οποίος προέρχεται από τα σπλάγχνα αυτού του «αμαρτωλού» τραπεζικού οργανισμού που βάζει στο στόχο τις οικονομίες των κρατών και αρπάζει και απορροφά τον πλούτο τους, κι αυτός ο κάποιος θέλει να ηγηθεί ενός αριστερού κόμματος και να διεκδικήσει την εξουσία. Πρωτάκουστα πράγματα! Γιατί η εικόνα που είχαμε μέχρι τώρα για έναν αριστερό ηγέτη απέχει παρασάγγας από την εικόνα αυτού του ανθρώπου που θέλει να στεφθεί με τον στέφανο της εξουσίας. Συνήθως οι άνθρωποι της Αριστεράς ήταν είτε άνθρωποι του μόχθου και των κοινωνικών αγώνων ή διανοούμενοι και καλλιτέχνες που είχαν ταχθεί να υπηρετήσουν το όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας. Τώρα, αίφνης εμφανίζεται ένας άγνωστος που θέλει να ηγηθεί αριστερού κόμματος, ο οποίος το μόνο που διαθέτει είναι η εικόνα του στα μίντια, που αυτοσυστήνεται ως αριστερός (δεν ξέρω με ποια εχέγγυα) , που δεν διαθέτει κανένα πολιτικό λόγο, που δίδει μια θολή εικόνα για το πολιτικό του στίγμα, που κάνει κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού (π.χ. εμφάνιση στον τάφο του Ελ. Βενιζέλου ή-ἀκουσον! άκουσον!-επίσκεψη στη Μακρόνησο), που ποζάρει με τον σκύλο του και τον σύντροφό του, δηλώνει με καμάρι ότι είναι γκέι και σκορπίζει χαμόγελα. Και ιδού το αποτέλεσμα: οι αριστεροί ξέχασαν τι σημαίνει Μακρόνησος, ξέχασαν την ουσία της πολιτικής, ξέχασαν τους αγώνες των γνήσιων αριστερών και εντυπωσιασμένοι από τη στίλβουσα εικόνα που έφερε ο εξ Αμερικής φἐρελπις νεανίας, έσπευσαν να του δώσουν την ψήφο τους στην «ψηφοφορία του δίφραγκου», όπως αποκάλεσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι ότι ο συγκεκριμένος εξ Αμερικής νεανίας επιζητεί να γίνει αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της Αντιπολίτευσης. Έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει και μάλιστα να το πράξει χρησιμοποιώντας τα μέσα που γνωρίζει να χειρίζεται, δηλαδή τα μίντια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα στο κλίμα της μιντιοκρατίας κερδισμένος είναι όποιος γνωρίζει τα μυστικά του χειρισμού τους, ώστε να ελέγχει τους κομματικούς οπαδούς και να τους χειραγωγεί κατά το συμφέρον του. Ζούμε στην εποχή που η εικόνα και το «φαίνεσθαι» τρώει και αφανίζει την ουσία και το «είναι». Ο υποψήφιος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκε την εικόνα με τον καλύτερο τρόπο, εκμεταλλευόμενος και το κενό που υπήρχε στο κόμμα αυτό. Με άλλα λόγια, «είδε την πόρτα ανοιχτή και μπήκε». Κι όταν το κατάλαβαν οι υπόλοιποι υποψήφιοι, ήταν πια αργά.
Κι αν το πρόβλημα δεν είναι ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος θέλει να γίνει αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτό μετατίθεται στους ψηφοφόρους, σ’ εκείνους δηλαδή που έσπευσαν, γοητευμένοι από την εικόνα, να τον ψηφίσουν. Άραγε με ποια κριτήρια ψήφισαν; Διότι η εκλογή κάποιου σε μια υψηλή θέση απαιτεί ο επιλέγων-ψηφοφόρος να κάνει την επιλογή του βάσει κάποιων κριτηρίων, εν προκειμένω πολιτικών ή και ηθικών. Προσπαθώ να διαβλέψω ποια ήταν τα κριτήρια των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν τον συγκεκριμένο υποψήφιο. Μήπως το αντιμητσοτακικό τους μένος, επειδή είπε ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη; Μήπως άραγε το γεγονός ότι ομολόγησε ότι είναι γκέι; Μήπως τα χαμόγελα και η ωραία εμφάνιση; Μήπως η προϋπηρεσία του στην Τράπεζα που συνέβαλε στην πτώχευση της Ελλάδας; Ή μήπως οι ανύπαρκτοι κοινωνικοί του αγώνες; Γιατί αυτά είναι τα «προσόντα» του που γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Και τότε πού πήγε ο σαφής πολιτικός λόγος; Πού πήγε η πολιτική πείρα; Τι απόγινε η ιστορία και το ήθος της Αριστεράς; Πού είναι οι γνώσεις του για την εξωτερική πολιτική, για την άμυνα, για την εκπαίδευση, για την κοινωνική πολιτική; Θα μου πείτε ότι θα τα μάθει με τον καιρό. Δηλαδή θα μάθει να κουρεύει στου κασίδη το κεφάλι, που λέει ο λαός μας. Και μέχρι τότε τι γίνεται; Ραντεβού στα τυφλά με την ιστορία και τις τύχες της χώρας.
Εντύπωση όμως προξενούν και κάποιοι από τα τους πρωτοκλασάτους του ΣΥΡΙΖΑ, όπως π.χ. ο αψύς Σφακιανός. Πού πήγαν οι παληκαριές του, πού πήγε η αριστεροσύνη όλων αυτών; Τι θα λένε τώρα που για αρχηγό τους ψηφίζουν ένα γέννημα του πιο σκληρού καπιταλισμού, ένα γνήσιο τέκνο του συστήματος, αυτοί που έλεγαν πως θέλουν να ανατρέψουν το σύστημα; Ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό: οι ανισυστημικοί εκλέγουν έναν απόλυτα συστημικό ως αρχηγό, οι «επαναστάτες» επιλέγουν να γίνουν κομμάτι του συστήματος με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Δεν λέω πως αυτό είναι οπωσδήποτε κακό. Λέω όμως ότι, όπως δείχνουν τα πράγματα, οι ιδέες είναι «το όπιο του λαού», με το οποίο τον ποτίζουν οι δήθεν υπερασπιστές των ιδεών, που είναι έτοιμοι, χάριν της καρέκλας, να πουλήσουν όχι μόνο ιδέες αλλά και την ψυχή τους στον διάβολο. Αποδεικνύεται ότι ζούμε σε ένα κενό ιδεών. Κι όταν λείπουν οι ιδέες, όταν πεθαίνουν οι ιδέες, τότε το μόνο που μένει είναι το χρήμα, η δόξα και η δημοσιότητα.
«Φαινόμενο», λοιπόν, ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. «Φαινόμενο» που το ακολουθούν και άλλα επιμέρους φαινόμενα, που δείχνουν την ιδεολογική και αξιακή γύμνια μας. Στο φούντο οι ιδέες, στο φούντο και οι αξίες. Αξία έχει η θέση, η δημοσιότητα, το χρήμα. Κι έτσι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε ένα μαγαζί της Αριστεράς, όπου δεν παράγονται πλέον ιδέες, όπου οι αξίες και η ουσία της πολιτικής παραμερίστηκαν και επικράτησε η θεσιθηρία, ο αμοραλισμός, ο αριβισμός και η εικόνα. Είναι όντως φαινόμενα των καιρών μας αυτά, που συνιστούν την πλήρη απαξίωση της πολιτικής. Να προσθέσω εδώ ότι, όταν λέμε ότι κάποιος είναι «φαινόμενο», γενικά εννοούμε ότι αυτός έχει πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο, έχει κάνει ή μπορεί να κάνει κάτι μοναδικό. Αν εννοούμε τώρα ότι ο υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πέτυχε κάτι πολύ σπουδαίο, μάλλον ξεγελιόμαστε. Διότι, αν πέτυχε κάτι, το πέτυχε λόγω της απουσίας πολιτικής σκέψης και αξιακού προσανατολισμού ανθρώπων που θαμπώνονται μόνον από την εικόνα και τη γυαλιστερή επιφάνεια και αγνοούν (ηθελημένα ή μη) την ουσία και το βάθος της πολιτικής. Είναι η κατάντια της κοινωνίας μας. Για να μην τους αδικούμε όμως, θα πρέπει να επισημάνουμε, κλείνοντας, και τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού, που με τα λάθη, τις παραλείψεις και τις υποσχέσεις που δεν τήρησε, άνοιξε τον δρόμο για την εμφάνιση των διάφορων υποψήφιων σωτήρων και Μεσσιών.
«Όμορφη και παράξενη πατρίδα», λέει ο Ελύτης για την Ελλάδα. Εκείνο το «παράξενη» με τρομάζει.
