Εσύ πόσο ντρέπεσαι για την χώρα σου;

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
 

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι; Έσείς έχετε ντραπεί για την Ελλάδα; Προσωπικά ποτέ δεν έχω ντραπεί για την χώρα μου. Ποτέ δεν αισθάνθηκα άβολα γιατί είμαι Έλληνας. Τουναντίον. Είμαι περήφανος που γεννήθηκα στον τόπο αυτό, που μεγάλωσα στην ευλογημένη αυτή γη. Όπως περήφανοι (πρέπει να) αισθάνονται και οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Κολομβιανοί, οι Νιγηριανοί, οι Μαλαισιανοί, οι Ιάπωνες, όλοι οι λαοί της γης. Αυτή η αγάπη μας για την πατρίδα μας κάνει ταυτόχρονα να καταλαβαίνουμε και την αγάπη του άλλου για τη δική του πατρίδα. Αγαπάς και σέβεσαι το σπίτι σου, δεν εγκαταλείπεις εύκολα την εστία, ταυτοχρόνως παραδέχεσαι την ανάγκη του άλλου να έχει πατρίδα, να ταυτίζεται, να πονά το δικό του μέρος. Αυτός ο σεβασμός και η κατανόηση -και όχι οι φωνασκίες και τα κούφια λόγια- μας καθιστούν πολίτες του κόσμου, αυτό εξυψώνει τον ανθρωπισμό μας, μας μετατρέπουν σε οικουμενικούς συνοδοιπόρους και αλληλέγγυους όλων των κατατρεγμένων.

Αντιθέτως, έχω αισθανθεί ντροπή και θλίψη για πολλούς Έλληνες. Για πολλούς συμπολίτες μου. Για χωριανούς, διπλανούς, γείτονες. Πως το λέγανε οι παλιοί, σοφοί κρητικοί; Ο  άντρας κάνει τη γενιά , ο άνθρωπος κάνει τη διαφορά. Περιμένεις πολλά από την πατρίδα , ενώ δεν της έχεις δώσει τίποτα εσύ. Το ξεχάσαμε αυτό και βολευόμαστε πίσω από τις ευθύνες του κράτους, του συστήματος, των…άλλων.

Τι σας λέω πρωί πρωί, ε; Τα αυτονόητα;  Ναι, να με συγχωρήσετε για το αυτονόητο και τις κοινότυπες σκέψεις, αλλά εδώ έχουμε χάσει τη λογική μας. Το μέτρο που απαιτεί το αυτονόητο. Τον κοινό νου. Έχουν γίνει τόσες επαναστάσεις, έχουν …δηλωθεί άλλες  τόσες επαναστατικές ασκήσεις και προνουντσιαμέντα σε τούτη τη χώρα, ,αλλά ποτέ δεν κάναμε καμία επανάσταση για το αυτονόητο. Το έχουμε πει αυτό, το έχουμε διαπιστώσει πολλάκις και τώρα το ξαναζούμε.

Με αφορμή το θλιβερό, το τραγικό ναυάγιο στη Μεσόγειο και το θάνατο τόσων ψυχών αντί να δείξουμε ταπεινότητα, να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας και τη θλίψη μας. Αντί να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε πως ως χώρα και ως διεθνής κοινότητα μπορούμε να συνδράμουμε ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον τέτοια γεγονότα και δυστυχήματα, μπήκαμε σε μια διελκυστίνδα για το ποιος θα κερδίσει πιο πολλά τραβώντας το σχοινί. Ποιός θα ρίξει τον άλλο κάτω. Ποιό κόμμα, ποιός φορέας, ποιά οργάνωση θα πάρει οφέλη από το τελικό πόρισμα που θα συνταχθεί. Πού όμως; Πάνω στα λείψανα τόσων ανθρώπων.

Αντί να δούμε το πραγματικό πρόβλημα και πως θα το αντιμετωπίσουμε (όχι μόνοι μας γιατί δεν είμαστε μόνοι μας) ξεκινήσαμε μια ανούσια συζήτηση, μια αντιπαράθεση η οποία ξεκινά σχεδόν πάντα ιδεολογικά, εξελίσσεται ιδεοληπτικά και καταλήγει φανατικά σκορπίζοντας και πάλι το κοινωνικό μίσος ένθεν και ένθεν. Μια συζήτηση που αφορά κυρίως τους άλλους, τους άμοιρους μετανάστες που για να φεύγουν από την εστία τους κάτι σοβαρό συμβαίνει, κάτι τους απωθεί στο να μείνουν στην πατρίδα τους. Μια συζήτηση που αφορά κυρίως αυτούς, αλλά χωρίς αυτούς, μια συζήτηση που…ποτέ δεν την ακούνε οι ενδιαφερόμενοι. Καυγαδίζουμε μεταξύ μας, φαγωνόμαστε, σκίζουμε τα ιμάτια μας, αλλά μακριά από τον πυρήνα του προβλήματος. Μοιάζει με εκείνους που κάνουν διαδηλώσεις για τους μετανάστες, αλλά όταν τους πεις να πάρουν έναν στο σπίτι τους…λένε ότι δεν έχουν χώρο!

Το μόνο που κάνουμε είναι να βγάζουμε έξω τον δήθεν ανθρωπισμό μας , την προοδευτικότητα και να τα….μετράμε. Εμείς που ως κοινωνία δεν γυρίζουμε πια να βοηθήσουμε τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τασσόμαστε υποκριτικά αλληλέγγυοι με τους δύστυχους ανθρώπους, αλλά αποφεύγουμε να τους δώσουμε ένα σχοινί να κρατηθούν.

Ναι, ντρέπομαι για κάποιους. Που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μετρούν κέρδη και ζημίες. Για το μαγαζί τους. Και είναι απίστευτο στην Ελλάδα που έχει χαθεί το μέτρο, καιρό τώρα, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό ή και ασόβαρο πως βγάζουμε έξω την…προοδευτικότητά μας, τον συντηρητισμό μας και τα μετράμε ! Στην ουσία μετράμε το…μπόι μας. Και μας…βρίσκουμε γίγαντες! Μόνο που πάντα είναι η σκιά μας- και φαίνεται τεράστια καθώς δεν είναι ντάλα μεσημέρι!

Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος