Ένας εύθραυστος κόσμος

Του Γιάννη Αναστασάκη*

Μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στα δελτία ειδήσεων και στις ιστοσελίδες φτάνει για σε ζαλίσει. Κατακλυσμός άσχημων εικόνων, ιστορίες που προκαλούν πόνο όταν τις ακούς, πόσο μάλλον να τις ζεις, εγκλήματα φοβερά από τον κόσμο ως τη “διπλανή μας πόρτα”… Κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι παλιότερα ήταν καλύτερος ο κόσμος, άλλοι θα μιλήσουν για τη δύναμη των σύγχρονων μέσων που φέρνουν τη φρίκη μπροστά μας σε απευθείας μετάδοση. Το πιο κρίσιμο ερώτημα όμως παραμένει άλλο. Πώς μπορεί καθένας από εμάς να σταθεί όρθιος, ψύχραιμος και πνευματικά διαυγής απέναντι σε αυτο παλιρροϊκό κύμα που μας δείχνει τον πολιτισμένο κόσμο να σωριάζεται -κυριολεκτικά και μεταφορικά- σε ερείπια;

“Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ…” έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, νομίζω. Η απανθρωπιά που επιτίθεται με διαρκώς ανανεωμένες δυνάμεις απαιτεί περισσότερο ανθρωπισμό για να την αντιμετωπίσεις. Κι η μεγαλύτερη πηγή ανθρωπισμού είναι πάντα μέσα μας, γιατί εκεί βρίσκεται η δύναμη της επιλογής. Επιλογή μας είναι πάντα τι θα βλέπουμε και θα ακούμε, και τι όχι. Επιλογή μας είναι πώς θα περνάμε τον χρόνο μας, πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, τι παράδειγμα θα τους δίνουμε. Όσα κι αν συμβαίνουν γύρω μας, η προσωπική μας στάση ανήκει πάντα σε εμάς, εμείς κρατάμε το τιμόνι των αντιλήψεων και των πράξεών μας. Να κάτι που ξεχνάμε εύκολα.

Όσο πιο εύθραυστος αποδεικνύεται γύρω μας ο κόσμος, τόσο πιο συγκροτημένοι και σταθεροί πρέπει να αποδειχθούμε εμείς για να αντέξουμε. Σταθεροί σε αρχές και αξίες που δίνουν νόημα στην κοινή μας ζωή. Σταθεροί και με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, για να είμαστε ανθεκτικοί. Ανθεκτικότητα, να μια έννοια που από πολύ νωρίς δουλέψαμε για την πόλη μας και χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ, ώστε να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και αναποδιές που έρχονται η μια μετά την άλλη. Αξιοποιούμε ό,τι θετικό έχουν οι ρίζες και τα θεμέλιά μας, χτίζουμε πάνω σε αυτά με τρόπο δημιουργικό ένα μέλλον ανθεκτικό για τον εαυτό μας, τους δικούς μας ανθρώπους, τον τόπο και την κοινωνία μας. Δεν υπάρχουν άλλοι να το κάνουν, καθεμιά και καθένας από εμάς έχει το δικό του κομμάτι, τη δική του ευθύνη στο χτίσιμο του κόσμου μας.

Ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα, πολιτική ευθύνη, παιδεία, δημοκρατική συνείδηση, επαγγελματική υπευθυνότητα, συλλογική προκοπή. Έννοιες που συχνά επαγγελόμαστε, αλλά καθημερινά αποδεικνύονται αναγκαίες, έστω κι αν ακούγονται τετριμμένες. Όλα αυτά που παίρνουμε για αυτονόητα είναι τα μεγάλα ζητούμενα, πάνω σε αυτά καλούμαστε να κριθούμε καθημερινά, εκεί δίνεται ο προσωπικός μας αγώνας στην πράξη.

Στις σπουδές και τη δουλειά μου, όλα αυτά τα χρόνια, έμαθα να χτίζω, να δημιουργώ κατασκευές που καλούνται να αντέξουν στον χρόνο. Όταν ο κόσμος κλυδωνίζεται και γκρεμίζεται, νιώθω αμήχανα. Δεν μπορώ να ξέρω κάθε φορά αν ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα είναι σωστός, πόσο μάλλον αν είναι τα λόγια και οι πράξεις μου, όμως υπάρχει μια πυξίδα που βοηθάει. Η πυξίδα είναι ο άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, και ο άνθρωπος δεν είναι κάτι απρόσωπο. Αν εγώ, αν ο καθένας μας αντιστέκεται στους ρυθμούς που επιβάλλει η επικαιρότητα, αν συνεχίζουμε να λειτουργούμε θετικά και δημιουργικά, αν προβάλουμε όσα βοηθούν να προχωρήσουμε όλοι μαζί στη σωστή κατεύθυνση, τότε μια πρώτη μάχη έχει κερδηθεί. Ο κόσμος γίνεται πιο σταθερός και πιο φωτεινός, γίνεται καλύτερος για όλους μας με τέτοιες μάχες, προσωπικές, μικρές, καθημερινές. Ας μη σταματήσουμε να τις δίνουμε.

* Ο κ. Γιάννης Αναστασάκης είναι Αντιδήμαρχος Τεχνικών έργων Δήμου Ηρακλείου

Φωτογραφία από  Ai825 via vista.create