Την ίδια στιγμή που οι παραολυμπιονίκες μας στο Παρίσι κερδίζουν συνεχώς νέες διακρίσεις, διαβάζω τις τελευταίες ώρες πολλές δημοσιεύσεις στα social media που γράφουν “φέρνουν οι παραολυμπιονίκες μετάλλια για μια χώρα που δεν έχει ούτε μπάρες αναπήρων”…
Μιλάμε για μια χώρα που έχει μόνο δεν έχει μπάρες, αλλά κι όταν έχει “ξεχνάμε” πως τις χρειάζονται. Ξέρετε, αναφέρομαι στα πολύ ενδιαφέροντα παρκαρίσματα και στα “5 λεπτάκια θα κάνω”, αναφέρομαι στις σταθμεύσεις σε σημεία ειδικά για κατόχους καρτών ΑΜΕΑ από άτομα που δεν είχαν τη διάθεση να ψάξουν παραπάνω γιατί απλά “βιάζονται”.
Και είναι και τα πολύ ενδιαφέροντα πεζοδρόμια με τις σημάνσεις για τους ανθρώπους με μειωμένη όραση, που εκεί στα ξαφνικά ΤΣΟΥΠ φύτρωσε άλλοτε ένα δεντράκι, άλλοτε ένα μηχανάκι, άλλοτε μια πινακίδα… μα πού πάνε και τις βάζουν;
Αλλά δεν είναι μόνο στον δρόμο το πρόβλημα, είναι μιας ολόκληρης κοινωνίας. Της Ελληνικής.
Δεν μας έχει γίνει τρόπος ζωής η ενσυναίσθηση. Μαλώνω συνεχώς με οδηγούς που παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους σε διαβάσεις, μπροστά από ράμπες, πρόσφατα κιόλας κάποιος μου είπε “να κοιτάς τη δουλειά σου”.
Μα αυτή είναι η δουλειά μου. Να νιώθω ετεροντροπή για τα δικά σου σφάλματα, μάλλον.
Και ζητώ συγνώμη εγώ εκ μέρους όλων όσων δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν, στους συμπολίτες μας που τόσο ξεχασμένους έχει η κοινωνία, που τους θυμάται μόνο στα μετάλλια.
“Μας κάνατε περήφανους” λένε και ξανά λένε πολλοί…Εμένα με κάνετε να ντρέπομαι.
Σας ευχαριστούμε λοιπόν και συγνώμη που δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή σας πιο εύκολη, ή μάλλον που μπορούμε αλλά ο καθένας κοιτάει τη δική του δουλειά…
