Της Μαρίας Λιονάκη
Εγκαίνια του Νοεμβρίου, συνέχεια του Φθινοπώρου, ίσως κι αρχή στο έργο του Χειμώνα. Οι λάτρεις του καλοκαιριού δυσκολεύονται να το αποχωριστούν. Μόλις ο ήλιος ξεπροβάλλει λίγο, προφασίζονται μια δικαιολογία και τρέχουν στα θερινά λημέρια, σαν μαθητές που κάνουν κοπάνα . Σιγά μη θέλει η καρδιά άδεια απόλυτα νομότυπη για να χαρεί. Αν περίμενε τέτοια, φέξε μου και γλίστρησα! Το δικό της θα κάνει κι όπου βγει! Εκεί δίπλα στη θάλασσα ηρεμούν. Σε αυτή διηγούνται τα λάθη και τα πάθη τους. Ποτέ δεν τους πρόδωσε. Ισα ίσα πηγαινοέρχεται αργά, σα να νεύει καταφατικά το κεφάλι της ότι συμφωνεί. Ότι συμμερίζεται. Το βράχο ατενίζουν ζηλεύοντας. Τόσα χρόνια τον κοιτάζουν, μα να του μοιάσουν δεν μπορούν. Άμμος η ψυχούλα τους. Απέραντη να χωράει όλη τη γη! Με κοχύλια αμέτρητα και πετρούλες σπαρμένη. Χρωματιστές σαν τις σκανταλιές που καταστρώνουν. Με παιχνιδιάρικο ύφος κοιτάζουν το γαλάζιο ουρανό ,του κλείνουν το μάτι και χαμογελούν. Η θάλασσα κοιτά, μα δεν προδίδει. Ο ουρανός κι αυτή εξάλλου στο ίδιο κόμμα πολιτεύονται εδώ και χρόνια. Με υποψήφιο στο συνδυασμό τον ήλιο. Που τώρα δουλεύει υπερωριακά, καθώς τα σύννεφα έχουν ήδη υπογράψει σύμβαση έργου. Δικό τους εργοτάξιο ο χειμώνας.
Θα τον περπατήσει κι αυτόν το μήνα κι αυτό το χειμώνα, κατά πως ξέρει και μπορεί, κατά πως έχει στο μυαλό και γαία πυρί μιχθήτω! Τώρα που είπε «γαία», να το έσκασε άραγε πάλι το παιδί από τα αρχαία ; Κοτζάμ άντρας, μα είναι ακόμα παιδί. Μα που έμοιασε άραγε;
Εγκαίνια του Νοεμβρίου, συνέχεια του Φθινοπώρου, ίσως κι αρχή στο έργο του Χειμώνα. Η μέρα φθίνει, μέρα τη μέρα. Αδυνατίζει, η ζήση της λιγοστεύει. Κάθε βράδυ πεθαίνει, κάθε πρωί γεννιέται. Τα έχει ο χρόνος τα πλεονεκτήματά του. Δεν είναι άνθρωπος αυτός. Το φως φθίνει μέρα τη μέρα. Στο φωτιστικό του κόσμου πέφτει η τάση. Έτσι είναι η τάση κάθε τέτοια εποχή. Το σκοτάδι νικάει το φως. Και στη ζωή, αν δεν προσέξεις. Αν αφήσεις να σε καταλάβουν και να σε καταβάλλουν προβλήματα και σκοτούρες. Αν αναλωθείς στις προσθαφαιρέσεις. Έσοδα κι έξοδα. Μετρήματα που δεν έχουν μετρημό. Μη συννεφιάζεις καρδούλα μου, θα την βρεις την άκρη σου και φέτος! Πότε τα ελέη ήταν πλούσια; Μαθημένη δεν είσαι και στα λίγα και στα πολλά; Τα ξύλα δεν τα σώριασες για το τζάκι; Είμαστε ρομαντικοί τύποι εμείς. 
Φθινόπωρο και φθίνουν τα φύλλα. Είναι που η Περσεφόνη ξανακατεβαίνει στον κάτω κόσμο να βρει τον Πλούτωνα. Η μάνα της η Δήμητρα έχει πια συμβιβαστεί. Αν είναι έρωτας στη μέση… Να είναι άραγε τα φύλλα που πέφτουν κάθε τέτοια εποχή συμβιβασμοί; Όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν και αγκυροβολούν στη γη; Την ώρα που νέο φύλλωμα, νέα όνειρα θα ξαναγεννηθούν ; Ο,τι και αν είναι, του αρέσει να αντικρίζει το καστανοκίτρινο, πορτοκαλί, κοκκινωπό χαλί. Του ζεσταίνει τη διάθεση. Τον κάνει να ταξιδεύει, να νοσταλγεί, να επιθυμεί.
Εγκαίνια του Νοεμβρίου, συνέχεια του Φθινοπώρου, ίσως κι αρχή στο έργο του Χειμώνα. Ώρα να ζεσταίνει το σπίτι, για την αλλαγή του καιρού να ετοιμαστεί. Θέλει ο χειμώνας το χουχούλιασμα του. Υφάσματα ζεστά, καναπέδες αναπαυτικοί, χαλιά χοντρά, κουρτίνες σε σπασμένα χρώματα που επιτρέπουν στο χλωμό φως να διαβεί. Κόχες να κουρνιάζει το σώμα, ενώ τα στοιχεία της φύσης έχουν γίνει στοιχειά που σφυρίζουν δαιμονισμένα, καταρράχτες που ξεχειλίζουν και γίνονται χείμαρροι. Να προφυλαχτεί. Να κρατάει τη διάθεση σε υψηλά για την εποχή επίπεδα. Αν και νωρίς , ίσως στολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Προς το παρόν συλλέγει καινούργια στολίδια. Ναι είναι ωραία κάθε εποχή! Αρκεί να ξέρεις να τη ζεις…Καλό Νοέμβριο!
