Βρε, δεν πας να σε κοιτάξει ...κανένας ψυχολόγος !

της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Σε ένα κόσμο δύσκολο και απαιτητικό, εκφράσεις όπως « Δεν πας καλά», « Πήγαινε να σε κοιτάξει κανένας γιατρός», «Τρελός παπάς σε βάφτισε», έρχονται να μας δώσουν το στίγμα τους για τις καταστάσεις που είναι εκτός ελέγχου. Η διαβεβαίωση ότι κάτι δεν πάει καλά σε συνδυασμό με λόγια και πράξεις που είναι διαφορετικά από τα στερεότυπα που έχουμε συνηθίσει πάντα μας προβλημάτιζε.

Ανέκαθεν κάθε άνθρωπος που είχε διαφορετική συμπεριφορά ή ιδεολογία από αυτήν που οι πολλοί πίστευαν ως αποδεκτή, αντιμετωπιζόταν ως παράξενος, παράτολμος και τις περισσότερες φορές σαν τρελός. Έτσι  οι διαφορετικές συμπεριφορές ερμηνευόταν με γνώμονα την λογική πλευρά του πράγματος. Από την άλλη καθετί που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το ονομάζουμε με περίσσεια ευκολία τρελό. Έτσι φτάνουμε σιγά σιγά ν ακούμε όλο και πιο συχνά την φράση που μας προτρέπει να επισκεφτούμε κάποιον ειδικό για να διαχειριστούμε την συμπεριφορά μας.

Μέσα από αυτήν τη γρήγορη και επιπόλαιη στάση μας να βάζουμε παντού ετικέτες που χαρακτηρίζουν εμάς και τους συνανθρώπους μας, ξεπηδάει ένα βασικό ερώτημα. Πότε έρχεται πραγματικά η κατάλληλη ώρα να επισκεφτώ ένα ειδικό και πως θα το καταλάβω;

Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο η επίσκεψη σε ένα ψυχολόγο ή σύμβουλο ψυχικής υγείας είναι ταμπού. Πολλοί μάλιστα πιστεύουν ότι πρέπει να είσαι τρελός, προβληματικός ή αδύναμος ώστε να δεις κάποιον ειδικό. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις δύσκολες εποχές που περνάμε, αφού όλο και περισσότερο πιεζόμαστε από καταστάσεις και προβλήματα που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που έστω και για μία φορά  στην ζωή του, δεν έχει νοιώσει απόγνωση ή δεν έχει αισθανθεί την ανάγκη για στήριξη.

Θα μπορούσαμε βέβαια να πούμε ότι «εγώ έχω ένα υποστηρικτικό περιβάλλον από φίλους και συγγενείς» που μπορεί να βοηθήσει. Αυτό είναι ευχής έργον αφού οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας και μας αγαπάνε  είναι απαραίτητοι για την ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία, όμως κάποιον ειδικός μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση των αιτιών του προβλήματος καθώς και στην ανακάλυψη καινούργιων τρόπων αντιμετώπισης των δύσκολων καταστάσεων. Όλα αυτά βέβαια δεν στοιχειοθετούν την αναγκαιότητα  της επίσκεψης σε κάποιο ειδικό κάθε φορά που εμφανίζεται κάποια ψυχολογική πίεση και δυσκολία ή κάποιο αρνητικό γεγονός.

Η αυτογνωσία είναι άλλο ένα θέμα προς συζήτηση αφού μέσα από την ψυχοθεραπεία μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις τον τρόπο που αντιδράς, εκπαιδεύεσαι να αλλάζεις και να διαφοροποιείς την συμπεριφορά σου. Το να εμμένει κάποιος  να ζει αβοήθητος και δυστυχισμένος δείχνει αρχής εξ αρχής ένα άνθρωπο που δεν θέλει να έχει ποιότητα ζωής και αντιστέκεται σθεναρά  στις αλλαγές.

Η ανοχή βέβαια στον πόνο πολλές φορές δημιουργεί ένα τεράστιο κίνδυνο ως προς τα ψυχοσωματικά προβλήματα που μπορεί να μας συμβούν. Το σώμα μας πάντα προδίδει αυτό που δεν μπορεί να πει το στόμα μας και για αυτό θεωρείται το «καμπανάκι» της ψυχής μας. Προβλήματα σε σχέσεις και δυσκολίες στο οικογενειακό περιβάλλον, δυσλειτουργίες στο εργασιακό μας περιβάλλον, χαμηλή αυτοεκτίμηση, τραυματικές εμπειρίες που έχουν ριζώσει  στην παιδική μας ηλικία, κακοποιήσεις συναισθηματικές και μη, διάφορες φοβίες, απώλειες από πένθος, χωρισμοί, προβλήματα με τα παιδιά μας, καταχρήσεις από αλκοόλ, τζόγο, ουσίες αλλά και ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας, φέρνουν διάφορα προβλήματα και εκφράζουν πολλά συναισθήματα.

Συναισθήματα που πολλές φορές μας οδηγούν σε αισθήματα θλίψης, θυμού και  απόγνωσης. Όλα αυτά μας δημιουργούν προβλήματα άγχους, συναισθηματικής απόσυρσης, κατάθλιψης και κρίσεις πανικού. Μέσα από την ματιά ενός ειδικού τα συναισθήματα αυτά λαμβάνουν την κατάλληλη αντιμετώπιση χωρίς υποδείξεις και κατηγορώ , χωρίς επιβολή απόψεων και εξαπόλυση χαρακτηρισμών. Η διαδικασία του να μιλάει  κάποιος ελεύθερα και ειλικρινά χωρίς να φοβάται ότι θα κριθεί αρνητικά είναι αρκετή ώστε να αλλάξει τη ζωή κάποιου. 

Αν θέλαμε με λίγα λόγια να επιχειρηματολογήσουμε για την ψυχοθεραπεία και τα οφέλη που προσφέρει στον άνθρωπο θα λέγαμε ότι είναι το εισιτήριο του ως προς την ωριμότητα. Ώριμο θα λέγαμε εκείνον που τολμάει να παραδεχτεί ότι κάποιες φορές δεν μπορεί να τα διορθώσει όλα δια μαγείας και που αναγνωρίζει  στην ανθρώπινη φύση του τις αδυναμίες, τα πάθη, τα προτερήματα και τα ελαττώματα του. Ώριμο θα λέγαμε εκείνον που θέλει να αλλάξει την ζωή του ως προς το καλύτερο, ζώντας όμορφα και αρμονικά  σύμφωνα με τις ανάγκες και τα θέλω του.

Παραμερίστε λοιπόν τις προκαταλήψεις σας, τολμήστε τις πολυπόθητες αλλαγές που επιθυμείτε και πάρτε την ζωή στα χέρια σας. Και να θυμάστε ..Αν κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν μπορεί να αλλάξει η οπτική ματιά που τα βλέπουμε αρκεί να μην φοβηθούμε να τα κοιτάξουμε κατάματα και να τα αντιμετωπίσουμε.