Το Βενιζέλειο μας άνοιξε τα μάτια

Του Γιώργου Στειακάκη*

Στην πολιτική, αν θέλεις να λυθεί ένα μεμονωμένο πρόβλημα, πρέπει να δεις τη συνολική – ευρύτερη εικόνα. Όταν δυσλειτουργεί το Βενιζέλειο νοσοκομείο ελλείψει προσωπικού  δεν είναι λογικό να σκεφτούμε ότι η κυβέρνηση έχει προηγούμενα μαζί του και το εκδικείται. Ούτε βέβαια το πρόβλημα εμφανίζεται ξαφνικά. Ένα νοσοκομείο για να ερημώσει θέλει χρόνο και συστηματική υπονόμευση πολλών διαδοχικών υπουργών και ανικανότητα με δουλοπρεπή προς την κυβέρνηση στάση πολλών διοικητών. Με δύο λόγια, απαιτείται σχέδιο και συστηματική αδιαφορία για να καταφέρεις να φέρεις το πιο επισκέψιμο νοσοκομείο της Κρήτης στα πρόθυρα της διάλυσης. Εννοείται ότι για αυτή την κατάσταση δεν φταίνε οι διοικητές του νοσοκομείου, γιατί αυτοί δεν έχουν την εξουσία να κάνουν προσλήψεις που είναι το βασικό πρόβλημα. Αυτοί είναι αναλώσιμοι άνθρωποι που τους έχει κάποια υποχρέωση το κυβερνόν κόμμα για τη βοήθεια τους στις εκλογές και έπρεπε κάπου να τους τοποθετήσει για να βιοποριστούν. 

Αν θέλεις να έχεις δημόσια υγεία, πρέπει να προσλάβεις ιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό με χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού και να τους πληρώνεις ανάλογα. Αν δεν το κάνεις, σημαίνει ότι δεν θέλεις να έχεις δημόσια υγεία. Απλά είναι τα πράγματα. Ήρθε ο υπουργός υγείας, είδε τα χάλια του Βενιζελείου και έδιωξε τη διοίκηση, για να πει ότι έκανε κάτι. Τώρα λένε ότι θα αυξήσουν τους μισθούς των διοικητών των νοσοκομείων στο ύψος των αποδοχών γενικών γραμματέων. Α, εντάξει, αμέσως θα λυθεί το πρόβλημα! Μήπως αυτοί οι νέοι καλοπληρωμένοι διοικητές θα έχουν την ικανότητα να κλωνοποιούν τους ιατρούς και τους νοσηλευτές, ώστε να τους διπλασιάσουν; Τι μαγικές ικανότητες, άραγε, θα έχουν που θα λύσουν το πρόβλημα σε όλα τα νοσοκομεία που, λιγότερο ή περισσότερο, υπολειτουργούν και διακινδυνεύουν την υγεία όλων μας; 

Αν η κυβέρνηση στοχεύει να μας οδηγήσει σε προγράμματα ιδιωτικής ασφάλισης υγείας, ώστε να μην στηριζόμαστε στο ΕΣΥ, θα πρέπει να μας το πει ευθαρσώς και να μην ντρέπεται να το παραδεχτεί, για να ξέρει και ο κόσμος και να κάνει το κουμάντο του και στα οικονομικά του και στο τι ψηφίζει. Με τη δημόσια υγεία, την  παιδεία και τη Δικαιοσύνη δεν παίζουμε κρυφτούλι. Εντάξει, στην παιδεία πες ότι δεν θα μορφωθούν όσοι θέλουν και όπως πρέπει, στη Δικαιοσύνη θα δικαστούν οι υποθέσεις μετά από χρόνια σε αχυρώνες και ο,τι βγει, όμως στην υγεία τα αποτελέσματα είναι σοβαρά και μη αναστρέψιμα. Όποιος πεθάνει επειδή δεν έχει χρήματα να πάει στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί μετά να κάνει μεταπτυχιακό (παιδεία) ή έφεση (Δικαιοσύνη) για να αναστηθεί.  

Ωστόσο, πέραν από κυβερνήσεις, υπουργούς, διοικητές και πολιτικές συμφερόντων, το πρόβλημα είναι δικό μας. Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε για τη ζωή μας και την υγεία μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάθε τέσσερα χρόνια για να εκφραστούμε και να παρέμβουμε (που και τότε ψηφίζουμε πάνω σε ψευδοδιλλήματα).  Πρέπει να παρεμβαίνουμε ενεργά και να απαιτούμε τα βασικά μας δικαιώματα. Να θέτουμε τα διλλήματα εμείς. Μπορείτε, κύριοι, να μας εξασφαλίσετε αξιοπρεπή δημόσια υγεία ή όχι; Αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτό, που είναι το σημαντικότερο, πηγαίνετε εσείς στον ιδιωτικό τομέα ή σπίτια σας και εμείς θα βρούμε λύση.    

*Ο Γιώργος Στειακάκης είναι δικηγόρος παρ'Αρείω Πάγω