Της Μαρίας Λιονάκη
Σε προεκλογική περίοδο έχουμε μπει εδώ και καιρό, δε θυμάμαι από πότε. Ίσως η Ελλάδα να είναι συνεχώς σε προεκλογική περίοδο και δεν το ξέρει. Ίσως το δημοφιλές μας σπορ να είναι το εκλέγειν και εκλέγεσθαι κι όχι το ποδόσφαιρο. Ίσως. Σίγουρο όμως είναι ότι οι μεν Φουρτουνάκηδες «έχουν βγει από τα ρούχα τους» με τους Βροντάκηδες, εκπρόσωποι των δυο κομμάτων που είναι φαβορί. Ωρύονται επειδή πήγαν και ψήφισαν έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα και δεν τους ρώτησαν και πριν. Ναι από τα ρούχα τους βγήκαν! Σαν το δημοσιογράφο στην Τουρκία που έβγαλε-μπράβο του- σακάκι και πουκάμισο στον αέρα ειδήσεων, ενώ διαμαρτύρονταν για την έλλειψη έργων για τους σεισμόπληκτους. Tι κακή τύχη που έχουν κάποιοι λαοί…
Πάντως εμείς, εδώ στην πατρίδα μας, με απλή συλλογιστική σύντομα θα έχουμε Κυβέρνηση. Με τα όλα της, τα στολίδια της τα δαχτυλίδια της, με την αυτοδυναμία της. Το πιο πιθανό. Θα έχουμε Κυβέρνηση, όπως έχουμε και ΠΑΤΡΙΔΑ, ένα κράτος, με τις ατέλειες του δε λέω, μα ένα κράτος, που μπορείς να ζήσεις. Με τις δυσκολίες σου, τα παράπονό σου, τις διεκδικήσεις, τόσα ζητάς, τόσα σου δίνουν, πάντα στη μέση δεν τα βρίσκουμε; Ποιος λογαριασμός της ζωής είναι απόλυτο νούμερο, χωρίς δεκαδικά ψηφία…
Ναι έχουμε Πατρίδα! Που για άλλους δεν είναι δεδομένη. Τετρακόσιοι πενήντα μετανάστες ( ίσως και πάνω από πεντακόσιοι) που σίγουρα δεν τα είχαν όλα και τους έλειπε από τη μπανιέρα το τζακούζι, μπήκαν σε ένα σκάφος, στοιβαγμένοι αναζητώντας καλύτερη τύχη. Άντρας με γυναίκα, αντρόγυνο, παντρεύτηκαν κατά τα έθιμα τους κι ήθελαν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, ο άντρας μια δουλειά, ειρήνη, ελευθερία, να ζήσουν τα παιδιά τους, να έχουν φαγητό κι άντε κι ένα γιατρό κρατικό. Πολυτέλειες δηλαδή. Μαζί με τα παιδιά τους στοιβάχτηκαν, τη μάνα και τον πατέρα τους. Πιο ηλικιωμένοι αυτοί, να μείνουν πίσω έλεγαν, ίσως δεν αντέξουν. Έδωσαν όμως «εισιτήριο» κι αυτοί στο μεσάζοντα, που τους έταξε μια καλύτερη ζωή. Θα τους μηνούσε αυτός κρυφά, όταν θα ήταν όλα έτοιμα. Έτοιμα για το ταξίδι. Να μην πάρουν μόνο τίποτα μαζί τους. Αν ζούσαν, δυο ρούχα θα τα έβρισκαν μετά. Αν ζούσαν, αν επιβίωναν και δεν θαλασσοπνίγονταν, αν (η ζωή του «αν») έβρισκαν κάπου μια χώρα να ζήσουν με ασφάλεια, μια δουλειά, αν έβρισκαν κάπου, ένα χώρο υποδοχής για τις πρώτες δύσκολες μέρες, λίγο να απαγκιάσουν, να ξεκουραστούν, ένα κομμάτι ψωμί να βάλουν στο στόμα τους και λίγο γάλα για το μωρό, δυο πάνες να του βάλουν ή ας μην έβρισκαν πάνες, γάλα να έβρισκαν και κανένα φάρμακο για τον πυρετό. Για το μωρό, για το παιδί, όχι για αυτούς. Αυτοί δεν κρυώνουν, δεν πεινούν, δε διψούν. Δεν έχουν πατρίδα αυτοί! Όλα λειψά τα έχουν αυτοί. Μόνο στο θάνατο έχουν το ολόκληρο. Την αυτοδυναμία.
Πενήντα εννιά είναι κιόλας οι σωροί που έχουν ανασυρθεί ανοιχτά της Πύλου μετά από ναυάγιο αλιευτικού σκάφους που ξεκίνησε από τη Λιβύη, που μετέφερε μετανάστες. Μεγάλη είναι η κινητοποίηση του κράτους μας για την περισυλλογή και τις πρώτες βοήθειες στους δυστυχισμένους ανθρώπους. Στην Καλαμάτα έφτασε ο πρόεδρος του ΕΚΑΒ για το συντονισμό. Πενήντα εννιά είναι ήδη οι νεκροί, αλλά αναμένεται ο αριθμός να αυξηθεί. Τι κακή τύχη που έχουν κάποιοι λαοί…
Φωτογραφία από Eurokinissi / Γιάννης Μαρκάκης
