Άραγε χρειαζόμαστε τόσο πολύ την αναγνώριση;

Tου Δημήτρη Μιμή

Αυτό που θα περιγράψω  παρακάτω είναι η ιστορία του καθ΄ ενός από εμάς. Είναι η ιστορία της αναγνώρισης. 

Σήμερα στην ψηφιακή ζωή που ζούμε, ο αγώνας για αναγνώριση έχει γίνει μια τρέλα, ένα νέο μαρτύριο. Ποια όμως είναι η προέλευση αυτής της ανάγκης του ανθρώπου να γίνεται εμφανής σε κάθε του βήμα και να επιζητά την ακόρεστη αναζήτηση για φήμη, αυτήν την αστείρευτη δίψα για αναγνώριση; 

Σίγουρα είναι το αποτέλεσμα της καταθλιπτικής εποχής που διανύουμε σε συνδυασμό με τον καπιταλισμό και την ανάπτυξη του διαδικτύου. Αυτά είναι τα αίτια που εισάγουν   τον άνθρωπο σε διαστάσεις ενός κενού. Το κενό αυτό είναι η μοναξιά, η κούραση και η συνήθεια της πλήξης ως αποτέλεσμα της γενικευμένης απάθειας, της αδιαφορίας, της  εκούσιας υποταγής, του εγωισμού αλλά και της αμνησίας μας από τις θεμελιώδεις φιλοσοφικές αξίες, όπως η αλήθεια, η ελευθερία και η ταπεινοφροσύνη.  

Όλοι χρειαζόμαστε την αναγνώριση, όλοι έχουμε ανάγκη να υπάρχουμε στα μάτια των άλλων και όλοι χρειαζόμαστε την επικύρωση από τους άλλους. Έτσι, μικροί και μεγάλοι σε κάθε κίνηση τους και λόγω της ύπαρξής των κινητών τηλεφώνων  ποζάρουν και τραβούν μια  φωτογραφία αυτοπροσωπογραφίας (selfie)   την οποία στην συνέχεια  την  μοιράζουν στο διαδίκτυο για να την δουν όλοι και να τους θαυμάσουν. Τόσο μεγάλη είναι αυτή η ανάγκη για προβολή που παραβλέπουν την πιθανή ύπαρξη του κινδύνου που διέπει τις πράξεις αυτές. 

Αυτή η ανάγκη μας για αναγνώριση, δεν είναι εύκολο να ικανοποιηθεί παρουσιάζοντας έτσι ένα κενό που δεν είναι μόνο κοινωνικό, ιδεολογικό, ή υπαρξιακό, είναι ένα κενό ασήμαντο, θα έλεγα φτιαγμένο από το τίποτα. 

Σήμερα, κυρίως οι νέοι μας, μέσα από την τεχνολογία της οθόνης  αναζητούν τεχνητούς παραδείσους εγκαταλείποντας  τους φυσικούς παραδείσους που υπάρχουν στη ζωή μας. Εγκαταλείπουν τον εαυτό τους μέσα στην οθόνη και δεν ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους. Δεν έχουν ενδιαφέροντα και ολοένα κλείνονται στον εαυτό τους με αποτέλεσμα να αποκόπτονται από την κοινωνία και να μη λαμβάνουν ικανοποίηση από πουθενά. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μια νέα κουλτούρα, η κουλτούρα των κοινωνικών δικτύων. Πολλές φορές αυτά τα κοινωνικά δίκτυα επιβάλλουν κυρίως στους νέους ένα είδος  νέας κηδεμονίας στο οποίο  όμως οι νέοι  πρέπει μην είναι αδιάφοροι  και να αντισταθούν ώστε να μην επιτρέψουν σ΄ αυτή την ψευδή ανάγκη να τους επιβληθεί. Η αναγνώριση, πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι ότι,  δεν προέρχεται μέσα από τις οθόνες αλλά μέσα από τους αγώνες. Μόνο έτσι θα απαλλαγούν από τις εξαρτίσεις και τις ενοχές που αυτές προκαλούν.