Απόντες στο προσκλητήριο του Ναζωραίου και της Ιστορίας

Αυτή την περίοδο ένα πρωτόγνωρο φάντασμα πλανάται πάνω από την Κρήτη.  Το φάντασμα μιας απίστευτης και παρατεταμένης θεσμικής θρησκοληψίας που μεγενθύνει την υγειονομική κρίση. Ένα πελώριο σκοταδιστικό σύννεφο σπιλώνει τη μεγαλόνησο απ’ άκρη ως άκρη της και τη διαπομπεύει στη χώρα, στην οικουμένη και στους ουρανούς. Urbi et orbi. Υπενθυμίζοντας  με ύβρη στον Ύψιστο, ότι εδώ έχουμε τόσο Χριστιανισμό, όσος χρειάζεται για να μισήσουμε τη ζωή και όχι όσον επιβάλλεται για να αγαπήσουμε το συνάνθρωπό μας. Οι συμπολίτες μας του νησιού, όλοι εμείς, για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο, από την αρχή της φονικής πανδημίας, είμαστε θεατές ενός ακήρυχτου κλεφτοπόλεμου και μιας προκλητικής ρητορείας της μεταφυσικής παράνοιας των ψεκασμένων ράσων. Τώρα και της Ιεραρχίας του νησιού, που επιμένει να σιωπά ακόμη, παρασυρόμενη από σκοταδιστικές αντιλήψεις πολλών μελών της και αποφεύγοντας δημόσια τοποθέτησή της, για την προτροπή του μαζικού εμβολιασμού των πιστών. Έχουν ήδη μιλήσει ξεκάθαρα ο Οικουμενικός Πατριάρχης και η Εκκλησία της Ελλάδος για τους αρνητές της πανδημίας και του μοναδικού αναχώματός της σήμερα, του εμβολίου. Για τους εν δυνάμει φιλοθάνατους για τους εαυτούς των, αλλά κυρίως για τους πλησίον τους.

Οι εκκλησιαστικοί θεσμοί της Κρήτης συντηρούν και μεγενθύνουν εκούσια ένα πρόβλημα που ισοδυναμεί με τη διατήρηση και τη διαιώνιση μιας συλλογικής τραγωδίας. Ένα πρόβλημα που γίνεται ακόμη επαχθέστερο, γιατί εκείνοι που σηκώνουν μπαϊράκι στη Ιερά Σύνοδό της, δεν έχουν το θάρρος και την παρρησία να υπερασπιστούν με δημόσια θεολογικά και χριστιανικά επιχειρήματα τη θλιβερή και αποτρόπαια αιρετική άρνησή τους για προτροπή του εμβολιασμού των πιστών. Είτε ως φιλοσοφούντες Θεολόγοι, είτε ως θεολογούντες φιλόσοφοι, μέσα από το πλήρες εκκοσμικευμένο πια και μακρόθεν του Ναζωραίου σχήμα τους.

Για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν οι ελάχιστες ατομικές φωτεινές εξαιρέσεις που πήραν ξεκάθαρη στάση απέναντι στο πρόβλημα. Όμως, η αδικαιολόγητη απουσία της θεσμικής κρητικής Εκκλησίας από το προσκλητήριο των καιρών και την έκτακτη αναγκαιότητα που κελεύουν οι συνθήκες, ισοδυναμεί με συνενοχή και συνέργεια στον ραγδαία εξελισσόμενο υγειονομικό πόλεμο. Η ανοχή και η οργή των σκεπτόμενων συμπολιτών μας έχουν ξεπεράσει τις αντοχές τους. Όχι τόσο για την αδικαιολόγητη και προκλητική απουσία της από το συνεχιζόμενο αόρατο πόλεμο. Αλλά κυρίως για τη συνειδητή συνέργεια της με τον εχθρό. Η Εκκλησία της Κρήτης με τη σιωπή της είναι συνένοχη και σύμμαχος με τον αόρατο εχθρό της πανδημίας, με τον κατακτητή της ίδιας της ζωής.  Εκείνου του πρώτιστου και μέγιστου αγαθού της Δημιουργίας που αρέσκονται να διακηρύσσουν στα από άμβωνος κηρύγματά τους. Ζούμε απίστευτες ημέρες, σκεπασμένες από το πηχτό σκοτάδι μιας ατέλειωτης μεσαιωνικής νύχτας. Με θλιβερό πρωταγωνιστή την επίσημη Εκκλησία της Κρήτης. Στην Κρήτη βιώνουμε μια πρωτόγνωρη στην Ιστορία πνευματική ανεπάρκεια από τους κεχρισμενους από τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος.

Οι σελίδες της Καινής Διαθήκης είναι μια συνεχόμενη διαβεβαίωση ότι όποιος δεν αγαπά τον συνάνθρωπό του, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αγαπήσει τον Θεό.

Είναι φρικτό, ενώπιον τόσων θυμάτων στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, να υπάρχουν πνευματικοί ταγοί που να αρνούνται ή να υποτιμούν τον υγειονομικό εφιάλτη της πανδημίας, ή το χειρότερο να την θεωρούν κατασκευασμένο εφεύρημα. Προκλητικότερο είναι όταν τέτοιες απόψεις, ακόμη κι αν δεν εκφράζονται ευθέως, να πριμοδοτούνται από την κεφαλή της Ορθοδοξίας του νησιού, η οποία με τη ένοχη σιωπή και την ανοχή της, αυτοανακηρύσσεται σε υπερασπιστή ενός δικού της τιμωρού Θεού, αλλότριου και αγνώριστου. Κήνσορες μιας δικής τους αιρετικής ερμηνείας των Γραφών και του Ναζωραίου.

Η στάση της κρητικής Εκκλησίας είναι προκλητική όχι μόνο απέναντι στον κοινό νου, στην Ιατρική, την Επιστήμη και τη Ζωή, αλλά απέναντι στον ίδιο το Θεό, τον Δημιουργό. Στερείται οποιουδήποτε θεολογικού υπόβαθρου της ανατολικής Ορθοδοξίας αλλά και κάθε πνευματικού ερείσματος των ιερών Γραφών.  Έχει ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Και κάθε τι που ξεπερνά τα όρια γίνεται ύβρις με την κλασική αρχαιοελληνική ερμηνεία της λέξης. Ύβρις όχι απέναντι μόνο στον Άνθρωπο, αλλά στον Θεό που απ’ αιώνων και εξ ονόματός του, τον εμπορεύονται. Η Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων από αποτρόπαιες εμμονές της επίσημης Εκκλησίας που παρέσυρε σε τραγωδίες και σε πολέμους φρικιαστικής ωμότητας είτε Έθνη, είτε Λαούς, είτε την ίδια την Ανθρωπότητα. Όχι τυχαία, οι πρώτες μορφές ολοκληρωτισμού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία ήταν θρησκευτικές: Θρησκευτικής καταγωγής το εφεύρημα του «αλάθητου της ηγεσίας», ο δικαστικός έλεγχος των φρονημάτων, η λογοκρισία, ο πίνακας των απαγορευμένων βιβλίων…

Η προκλητική σιωπή των Ιεραρχών της Κρήτης, που εξακολουθούν να ποιούν επιμελώς την νήσσα, νίπτοντας ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι τα χέρια τους, από την έκδοση εγκυκλίου προς τους πιστούς του νησιού που να τους καλούν να εμβολιαστούν, μας γυρίζει ολοταχώς στις ολοκληρωτικές της αντιλήψεις περασμένων αιώνων, που βάφτιζαν ουρανόπεμπτες. Αυτές που ήταν ενάντια στην εξέλιξη και την επιστήμη γιατί τους αχρήστευσαν το θρησκόληπτο σκοταδισμό τους και την αποκλειστικότητα της εξ Αποκαλύψεως Αλήθειας, που προφανώς κήρυτταν σύμφωνα με τις δικές τους ερμηνείες. Στην Πολιτεία του Θεού που θεωρούν κτήμα τους, οι κεχρισμένοι έχουν το μονοπώλιο όχι μόνο της Αλήθειας και της μεταφυσικής, αλλά και της ίδιας της φυσικής. 

Ο λόγος της επίσημης Εκκλησίας της Κρήτης, έτσι όπως έχουμε μάθει από την εμπειρία αιώνων, αντί να είναι θεολογικός, βιβλικός, πατερικός, χριστοκεντρικός και πρωτίστως εκκλησιαστικός, είναι συνειδητά απόντας από το μεγάλο πρόβλημα των καιρών μας. Αντί να είναι πρωτοπόρος στο προσκλητήριο των μεγάλων πολέμων, όπως στο παρελθόν, είναι ουραγός, αφιλάνθρωπος στην ποιμαντική του, ντροπιαστικός και κυρίως αντιχριστιανικός.

Εκείνο που κινδυνεύει δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί. Δεν είναι ο Χριστός αλλά οι Χριστιανοί μας, δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά εμείς οι άνθρωποι. Η πίστη μας είναι θεμελιωμένη βαθιά στις ρίζες του πολιτισμού που κληρονομήσαμε από τους πατέρες μας και την Ιστορία. Μόνο από κάποιες τέτοιες προκλητικές και ακατανόητες συμπεριφορές μπορεί να κλονιστεί.

Ωστόσο η παρατεταμένη σιωπή των ιεραρχών της Κρήτης προσβάλει βάναυσα όχι μόνο εαυτούς, αλλά βεβηλώνει τη θρησκευτική Ιστορία του νησιού και το Λόγο του Ευαγγελίου. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε η Εκκλησιαστική Ιστορία της Κρήτης να γραφόταν με τέτοια μελανά χρώματα, με τέτοια αντιχριστιανικά μέσα και τρόπους. Με τέτοιους που να επιτρέπει στον τιμωρό θεό της Παλαιάς Διαθήκης να κρατά και να ρίχνει από τους ουρανούς το πυρ της πανδημίας, και όχι με έναν συμπονετικό θεό της Καινής Διαθήκης που θα ενδιαφέρεται για τη σωτηρία της Ανθρώπινης Ζωής. Ας ξαναδιαβάσουν έστω μόνον το Μέγα Βασίλειο και το σύγχρονο Άγιο Λουκά τον Ιατρό επίσκοπο Συμφερουπόλεως. 

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ο Πιλάτος νίπτει τα χέρια του για να δείξει στον Ιουδαϊκό όχλο ότι δεν είναι υπεύθυνος για την Σταύρωση του Ναζωραίου και ότι τον στέλνει απρόθυμα στο Σταυρικό θάνατο. Στις σημερινές συνθήκες οι Ιεράρχες της Κρήτης επιλέγοντας συνειδητά ανάλογη συμπεριφορά με τον Ρωμαίο αξιωματούχο, προκλητικά και κατ’ εξακολούθηση, επιθυμούν να σχοινοβατούν ανάμεσα στον Κτιστό και τον Άκτιστο παραλογισμό και να λανθάνουν του Ευαγγελίου. Να συμπορεύονται με τις παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας του όχλου που υπάγονται στην καθαρή σφαίρα της ψυχιατρικής. Γίνονται ηθικοί αυτουργοί απωλειών ζωών στο όνομα σκοταδιστικών ερμηνειών για τις κατακτήσεις του ανθρώπινου μυαλού και της επιστήμης. Εκείνων που μοχθούν για το πιο ευγενικό άθλημα της Κτίσης, αυτό της υπεράσπισης του αγαθού της ανθρώπινης Ζωής. Η επίσημη Εκκλησία της Κρήτης για πρώτη φορά στην Ιστορία της, είναι όχι μόνον Απέναντι στον Άνθρωπο, αλλά πολύ περισσότερο απέναντι στο Θεό.  

Κεντρική φωτογραφία: Πίνακας του Antonio Ciseri  “Ecce Homo” 1891, (Ίδε ο Άνθρωπος). Ο Πόντιος Πιλάτος παραδίδει το Χριστό στους Ιουδαίους. Λάδι σε μουσαμά  292 x 380 cm, Galleria dell' Arte Moderna, Palazzo Pitti, Florence.