Απλή αναλογική ή όπως λέμε «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση»!

Του Κώστα Α. Μπογδανίδη

Απίστευτο κι όμως ελληνικό να γνωρίζεις τι θα συμβεί …μεθαύριο χωρίς να ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο! Αν και είμαστε 3 σχεδόν εβδομάδες πριν τις εκλογές συμβαίνει το εξής παράδοξο: Είμαστε βέβαιοι για το τι θα συμβεί χωρίς να γνωρίζουμε το αποτέλεσμα! Για το ποιος θα είναι πρώτος στις κάλπες της 21ης Μαϊου, ποιος θα είναι δεύτερος και ποιος τρίτος μπορεί απλώς να έχουμε μια αίσθηση. Από τις δημοσκοπήσεις, από τις προσωπικές μετρήσεις, από την ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός μας,  καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα (ίσως και επιθυμία) το οποίο μπορεί να είναι επισφαλές. Ωστόσο, όλοι έχουμε την ίδια βεβαιότητα: Από τις εκλογές αυτές δεν θα προκύψει κυβέρνηση! Πάμε γι άλλες!

Κι όλα αυτά γιατί; Εξαιτίας της απλής αναλογικής, είναι η πρώτη ανάγνωση. Γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται κανένας να έχει απόλυτη πλειοψηφία άρα και αυτοδυναμία. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική συνεργασίας. «Τα κουκιά δεν θα βγαίνουν» λένε οι ειδικοί στατιστικολόγοι. Μόνιμη επωδός. Αλλά και δικαιολογία. Έχουμε μπροστά μας το δικαιότερο, αλήθεια είναι, σύστημα που μοιράζει τις έδρες με βάση την εκλογική δύναμη. Παίρνεις το 10%, λαμβάνεις 30 έδρες. Τι δικαιότερο θα πείτε. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: Το δικαιότερο μοίρασμα των εδρών ακυρώνεται από την έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών, την αδυναμία εθνικής συνεννόησης και απουσίας ομαδικού πνεύματος. Ποια δικαιοσύνη όταν οδηγούμαστε στη σύγχυση, στο χάος και εν τέλει στην ακυβερνησία;

Κι εδώ λέμε πάλι ότι δεν φταίει ο νόμος, αλλά οι εκτελεστές του. Το οξύμωρο πάντως είναι ότι κλασικά, σταθερά και αταλάντευτα υπέρ της απλής αναλογικής τάσσονται κόμματα και πολιτικοί που δεν θέλουν…συνεργασίες! Το ΚΚΕ πάντα, το Μέρα25 εσχάτως μαζί κι άλλα κόμματα που κινούνται δεξιά ή ακροδεξιά της…δεξιάς.

«Τι την θέλεις την απλή αναλογική όταν εκ των προτέρων λες ότι δεν θέλεις να συνεργαστείς; Τι να τις κάνεις τις έδρες αφού δεν θέλεις να μπεις σε ένα κυβερνητικό σχήμα;» που θα έλεγε κι ο Αλέξης Τσίπρας και θα είχε δίκιο. Διότι είτε κυβέρνηση ηττημένων είτε κυβέρνηση…κερδισμένων το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το αυτό για ορισμένους που θέλουν μεν την αναλογική αλλά χωρίς…συνέπειες και ευθύνες. Και τον σκύλο και την πίτα;  Εμ δεν γίνεται!

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί φέραμε λοιπόν την απλή αναλογική στο προσκήνιο αφού ξέραμε ότι κανένας δεν θα ομονοήσει βάζοντας πάνω από το καλό της πατρίδας το συμφέρον της παράταξης; Μια απλή αναλογική που μόνο προβλήματα δημιουργεί τελικά τι χρεία έχει;

Μία είναι η απάντηση: «Μεγάλη αναταραχή ωραία κατάσταση» που θα έλεγε και ο Μάο. Αυτή ήταν η σκοπιμότητα της αλλαγής του εκλογικού συστήματος. Αυτό το νόμο ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε κάνει και με τις δημοτικές εκλογές. Εκεί που ήρθε το χάος στους δήμους με το αλλοπρόσαλλο σύστημα κι ο δήμαρχος να μην έχει πλειοψηφία και να είναι ανίσχυρος μπροστά στην αντιπολίτευση. Είναι το έργο που έχει δοκιμαστεί και το 1989, όταν το ΠΑΣΟΚ βλέποντας ότι χάνει έφερε ένα αναλογικότερο σύστημα που μας έβαλε στις περιπέτειες εκείνης της τριετίας. Που έφερε σε δύσκολη θέση τον τόπο και όχι τον Κων.Μητσοτάκη. Που πάνω στις συνεργασίες έστησαν Ειδικά Δικαστήρια Αριστερά και δεξιά μαζί. Είναι τραγικό ότι η ιστορία, σαν φάρσα πια, επαναλαμβάνεται. Τελειώνει έτσι ο μύθος της απλής αναλογικής (που σε τίποτα ξαναλέω δεν ευθύνεται) κι ενισχύεται ο μύθος των πιο συντηρητικών απόψεων.

Εν κατακλείδι, η απλή αναλογική είναι ένα δίκαιο σύστημα όχι μόνο όταν αποδίδει με δικαιοσύνη τις έδρες, αλλά κι όταν φέρνει απτά αποτελέσματα. Με συνεργασίες και συνυπευθυνότητα. Εάν οδηγεί στο τίποτα από απλή αναλογική είναι μια…απλή μπαρούφα.

Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος