Αντώνης Χελιδώνης 1967-2016 ...για μια ποιητική πολιτική

του Αντώνη Ανηψητάκη

Τους τελευταίους μήνες κάθε πρωί δεν κοίταζα τον καιρό, ούτε τις ειδήσεις. Όπως κι άλλοι φίλοι σου ήθελα να μάθω αν έγραψες κάτι Αντώνη, αν ζεις δηλαδή ευγενικέ μας ποιητή, αν οι λέξεις σου θα αντέξουν άλλη μια μέρα την καρκινική πολιορκία. Ήταν το τελευταίο σου όπλο οι λέξεις, δεν τις παρέδωσες ποτέ, ούτε όταν έχασες την αλκή, τις αισθήσεις, την ωραία σου όψη.  
—

Η Πολιτική και η Τέχνη ήταν οι μεγάλες του αγάπες. Υπενθυμίζω τις 4 τελευταίες αναρτήσεις του.  25 και 26 Μαΐου αποχαιρετά τους μέντορες του στην Πολιτική. Στις 25 αναρτά ένα εκφραστικό σκίτσο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στην 7η επέτειο του θανάτου του και στις 26 αναρτά τον ύμνο της χαράς του Μπετόβεν για να τιμήσει τον Λεωνίδα Κύρκο που τον έπαιζε στη φυσαρμόνικα.

Αυτό ονειρευόταν ο Αντώνης, την πολιτική ως τέχνη, γι' αυτό παρέπεμπε στο Λεωνίδα και στο Μιχάλη και στον κάποτε συνυποψήφιο του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, όταν ο ίδιος ήταν 26 ετών, 1993,  πρώτη φορά σε ψηφοδέλτιο. Πριν δυο χρόνια στα 46 του μας έκανε την μεγάλη τιμή να μας τιμήσει με τη δεύτερη συμμετοχή του σε ψηφοδέλτιο,  στολίζοντας το ψηφοδέλτιο της "Μία Κρήτη, Περιβάλλον - Άνθρωπος”. [1]

Σάββατο 28 Μαΐου, προτελευταία ανάρτηση. Χρησιμοποιεί την ποίηση για να μας δώσει τις τελευταίες εξόδιος επιθυμίες, έμμεσα, υπαινικτικά, μιλώντας για τον ομότεχνο του Αγιονικολιώτη ποιητή Μάνο Λουκάκη. Επικαλείται τον αποχαιρετισμό του φίλου του, ποιητή επίσης, Βασίλη Ζεβελάκη [2] στο Λουκάκη. Του αξίζει να ακούσει τα ίδια λόγια σήμερα.

“Είχε “τη σφραγίδα της Δωρεάς”, όπως θα έλεγε ο παλιός κεντρώος πολιτικός, δεν την σπατάλησε, πρόλαβε να παρουσιάσει πολλά για μας. Στην αντιφατική λογοκρατούμενη Ελληνική Λογοτεχνία, που έχει τυποποιημένα χαρακτηριστικά και κερδίζει τη δημοσιότητα με τα υπολείμματα της παραγωγής της, ... βρήκε μιαν απόμερη θέση. Δεν έγινε ευρύτερα γνωστός δεν έγραψε δημοφιλή άσματα για το λαϊκό πεντάγραμμο, δεν “συνδέθηκε” με τους διάσημους συναδέλφους του, δεν μπήκε σε φιλολογικά και αστικά σαλόνια. Στις “παρέες” που προωθούν και καθιερώνουν φίλους, δεν ταίριαξε – δεν έδωσε για να πάρει. Ήξερε και πολύ καλά, ότι και να πρόσφερε γην και ύδωρ όπου χρειαζόταν, δεν μπορούσε να υπάρξει καλλιτεχνικά για πολύν καιρό – έχει φάει τόσες διασημότητες των “γραμμάτων και των τεχνών” η ιστορία.
Έμεινε όπως ήταν, θιασώτης των υπέροχων χαμαιτυπίων, εραστής των ακραίων οραματισμών, πρωτότυπος παρουσιαστής δικών μας ονείρων.”[3]

Μετά παίρνει ο ίδιος το λόγο για να μιλήσει κι αυτός για το Λουκάκη, μιλάει όμως ταυτόχρονα για τον εαυτό του.

“Η ... πόλη του ... τον έκλαψε και τον κήδεψε... Τελευταία πράξη και μια υπόσχεση ανεκπλήρωτη: Ακόμα δεν εμύρισε / Ροδάκινο και περγαμόντο/ Η ποίησή μου."

Μας υπενθυμίζει έτσι μέσα από τους στίχους του Λουκάκη το δικό του παράπονο πως είχε πολλά ακόμα να μας δώσει. Το ήξερε, το ξέραμε  και συνεχίζει ...

"Οι φίλοι του, στο Ηράκλειο, τον αναζητούν. Επισκέπτονται τα μέρη που σύχναζε. Προσπαθούν να επαναφέρουν στιγμές και στιγμιότυπα. Τους είδε δακρυσμένους. Συνόδεψαν τον ποιητή στην έξοδό του.
Εκείνος, στάθηκε για μια στιγμή,  ταραγμένος και λυπημένος. Θέλησε να κάμει μια βόλτα στα βήματά του... Ανταλλάξαμε μια καλημέρα και μια από τις φράσεις της περίστασης: "Να είμαστε καλά, να τον θυμόμαστε"... Και να τον διαβάζουμε!"

Θα σε θυμόμαστε φίλε, θα σε διαβάζουμε φίλε, από ανάγκη κι όχι για να σου κάνουμε τη χάρη.

Μετά μας υπενθυμίζει την προτροπή του Ζεβελάκη, μας καλεί να την υιοθετήσουμε

"Ψάξτε τους ποιητές της γειτονιάς σας, γράψτε τις μπροσούρες και τις προτάσεις σας- ίσως έτσι μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος - χωρίς την τέχνη άραγε αξίζει κάποιο αποτέλεσμα;"  

και καταλήγει

"... Σε τούτη την πόλη - το δύστροπο Ηράκλειο - συναντάς τους ποιητές. Αρκεί να περπατάς και να αφουγκράζεσαι... Τούτη η συνάντηση θέλει να είναι μια σκηνή από την πόλη. Ένα στιγμιότυπο πυκνής απόλαυσης…”[4]

Μας το δείξε και ως συλλέκτης των αποφθεγμάτων των τοίχων. “Και σε τοίχο το γράφω”
—
Στις 3 Ιουνίου 6.59 το πρωί έγραψε για τελευταία φορά

"Κατοικούσα τότε στο 646.
Φοβόμουν ότι πλησίαζε το τέλος.
Όμως δεν γινόταν τίποτα. Η ημερομηνία πήγαινε πάντα μπροστά.
Το ημερολόγιο έγραφε 4 έκτου του 2016"

Άντεξε ακόμα 6 μέρες.

Ευγενικέ μου Α.ΣΤΕΓΕ σε ευχαριστώ για τη φιλία σου. Και σου δίνω την υπόσχεση πως θα προσπαθήσω μαζί με την οικογένεια σου και τους φίλους σου να εκδοθεί το έργο σου, να μνημειωθεί το ποιοτικό ποιητικό ευγενικό σου ίχνος.

[1]  http://tetradioexodou.blogspot...
[2]  http://tetradioexodou.blogspot...
[3] http://www.alkman.gr/αφιερώματ...
[4] http://eccoci.pblogs.gr/2011/0...