Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Σαν να τον βλέπω να πέφτει από τον ουρανοξύστη μέρες γιορτών. Τα βάζει με όλους, του ρίχνουν ένα τόνο σφαίρες, τον βομβαρδίζουν, τον πετάνε από το αεροπλάνο, τον κυνηγάει το Σύμπαν, αλλά εκείνος…δεν μασάει και σώζει το « Φορτ Νοξ οφ Κεντάκι» ή έστω το…Λευκό Σεράι! Πολύ σκληρός για να πεθάνει ! Ποιος... Μακλέιν- Μπρους Γουίλις! Για τον Ερντογάν λέμε! Ο άνθρωπος έπεσε από το κωδωνοστάσιο της Αγίας Σοφίας και στάθηκε όρθιος. Βρήκε και ένα πορτοφόλι με …49,5%!
Είναι φαινόμενο. Εδώ και είκοσι τόσα χρόνια αυτός ο πάλαι ποτέ αντισυστημικός , ταλαιπωρημένος, φυλακισμένος και κατατρεγμένος ηγέτης κατάφερε και έγινε συνώνυμο της απολυταρχικής εξουσίας. Από τότε που εγκαταστάθηκε στον θώκο δεν λέει να φύγει. Ούτε να τον…φύγουν, μπορούν.
«Αχ, Έρντο μου και πώς θα χάσεις!» του έλεγε κάθε βράδυ στο κρεβάτι η Εμινέ. Και δεν θα είχε άδικο. Πήγε κόντρα σε θεούς και δαίμονες όλα αυτά τα χρόνια. Από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας, αμφισβήτησε το κεμαλικό, βαθύ κράτος. Πήγε κόντρα σε λογικές δεκαετιών, επανέφερε ένα ισλαμικό μοντέλο που ξένισε την τουρκική ελίτ και τους συμμάχους της Τουρκίας. Χρησιμοποίησε την λογική του μαστιγίου και του καρότου με εχθρούς και φίλους. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσία…κανένας δεν του είχε εμπιστοσύνη πραγματικά. Αλλά ταυτόχρονα και δίχως του δεν μπορούσαν να κάνουν.
Πήρε την εξουσία πριν 22 έτη και έκτοτε κατσικώθηκε στην καρέκλα . Ένα παλατάκι έφτιαξε για πάρτη του όχι για να έρθουν οι άλλοι! Επιβίωσε ακόμη και από το πραξικόπημα του 2016. Και μετά τα σάρωσε όλα ... Παρά τα όσα μεγαλεπήβολα και βερμπαλιστικά σχεδίασε ή υλοποίησε, παρά την φανερή άνοδο του ΑΕΠ της Τουρκίας , το βιοτικό επίπεδο του κόσμου δεν ανέβηκε όσο θα ήθελαν εκεί. Εξαθλίωση και προβλήματα σε μια χώρα που μεγαλώνει συνεχώς. Κι όμως αυτό δεν στάθηκε αρκετό να καταψηφιστεί. Ίσως ήταν ο αδύναμος Κιλιντσάρογλου (αντίθετα με τον Ιμάμογλου που θα μπορούσε να γυρίσει το ματσάκι) ίσως ήταν η επιθετική ρητορική της δύσης που δεν θέλει τον Ερντογάν πια. Ίσως είναι βαθιές οι ρίζες του κόμματος πια στην τουρκική κοινωνία. Έχει περάσει κάτω από τον υδροφόρο ορίζοντά της. Όποια ή όποιες εξηγήσεις και να δοθούν ο Ερντογάν έπαιξε και κέρδισε πάλι πέραν του τι θα γίνει στον δεύτερο γύρο.
Ξέρω τι σκέφτεστε. Ολοι το σκεφτόμαστε. Δεν άφησε και γείτονα με τον οποίο δεν έχει τσακωθεί. Δεν υπάρχει…διπλανός λαός που να μην έχει προβλήματα με το κράτος της Τουρκίας. Μέσα σε αυτούς κι εμείς. Τα τελευταία, ειδικά , χρόνια μας έχει δημιουργήσει ουκ ολίγα θέματα. Πολλές φασαρίες, προβοκάτσιες και απειλές. Θέλαμε και κάπου ψυχολογικά να…φύγει να ησυχάσουμε κι εμείς; Μπορεί! Αλλά άλλο το θυμικό και άλλο το λογικό. Η ψυχρή λογική λέει ότι από την εδώ πλευρά του Αιγαίου καλύτερος είναι ο Ερντογάν! Ναι, κακός, ανάποδος, λίγη ψυχιατρική περίπτωση, αλλά…γνωστός! Ξέρουμε τα χούγια του, ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, δεν είναι ο «άγνωστος» Κιλιντσάρογλου που στην περίπτωση εκλογής μπορεί να αποδειχθεί βασιλικότερος του βασιλέως.
Άλλωστε η δύση τον κοιτάζει καχύποπτα. Πιο πολύ από ποτέ. Δεν θέλουν όμως να τον πετάξουν . Δεν θέλουν να στείλουν την Τουρκία στην αγκαλιά της Ρωσίας, ,αλλά σίγουρα δεν τον…πάνε. Αυτό είναι βέβαιο. Το νιώσαμε τα τελευταία χρόνια έντονα. Η Ελλάδα κάπως ευνοήθηκε από την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Έρντο. Πρακτικά σημαίνει ότι αυτός πρέπει να δώσει γη και ύδωρ, να κάνει κωλοτούμπα μεγάλη για να ξαναμπεί στα «μέλια». Αντιθέτως όποια άλλη επιλογή του τουρκικού λαού θα ήταν…σήμα για Αμερικάνους και Ευρωπαίους να δώσουν κάτι παραπάνω. Τώρα, λογικά, εάν κερδίσει στον δεύτερο γύρο, όπως όλα δείχνουν, ξέρει ότι θα είναι η τελευταία του θητεία. Άρα τερματίζεται και η περίοδος που ο ίδιος έκανε μαγκιές. Και πρέπει να προσπαθήσει πολύ ο ίδιος ο Ερντογάν για να σταθεί όρθιος, γιατί αλλιώς γνωρίζει ότι…άλλα παλάτια με χρυσές βρύσες, άσπρο τσάι και...κοκό δεν έχει. Αλλά όλα αυτά θα κριθούν στην πράξη και τη «νεκροψία».
