Τα φτωχά παιδιά έχουν πιο αντικοινωνική συμπεριφορά, όπως επιθετικότητα και bullying και αυξημένο αίσθημα αβοήθητου, σε σχέση με τα παιδιά μεσαίου εισοδήματος. Τα φτωχά παιδιά έχουν επίσης πιο πολύ χρόνιο στρες και εμφανίζουν ελλείματα στη βραχυπρόθεσμη χωρική τους μνήμη. "Aυτό σημαίνει, ότι αν έχεις γεννηθεί φτωχός, είσαι σε τροχιά να αποκτήσεις πολλά από αυτά τα ψυχολογικά προβλήματα", λέει ο Gary Evans, συγγραφέας της μελέτης και καθηγητής περιβαλλοντικής και αναπτυξιακής Ψυχολογίας στο Cornell. "Λόγω της φτώχειας, εκτίθεσαι σε πολύ στρες. Όλοι έχουν στρες, αλλά οι οικογένειες με χαμηλό εισόδημα έχουν περισσότερο", είπε ο Evans. "Και οι γονείς υφίστανται πάρα πολύ στρες. Για τα παιδιά, επομένως υπάρχει αθροιστική έκθεση".
Ο Evans, ψυχολόγος παίδων, που εξειδικεύεται στις επιδράσεις του στρες στα παιδιά παρακολούθησε 341 παιδιά σε μια περίοδο 15 ετών, στις ηλικίες των 9, των 13, των 17 και των 24 ετών.
Το αίσθημα του αβοήθητου μετρήθηκε ζητώντας από τους συμμετέχοντες να λύσουν ένα παζλ που δεν λυνόταν. Οι ενήλικες που μεγάλωσαν στη φτώχεια τα παράτησαν 8% πιο γρήγορα σε σχέση με εκείνους που δεν είχαν περάσει την παιδική τους ηλικία στη φτώχεια.
Η νοητική τος υγεία μετρήθηκε με έναν προτυποποιημένο δείκτη νοητικής υγείας, που περιλάμβανε δηλώσεις τύπου “Συμφωνώ πολύ” ή “Είμαι πολύ ανυπόμονος”. Οι ενήλικες που μεγάλωσαν στη φτώχεια ήταν πιο πιθανό να συμφωνούν με αυτές τις ερωτήσεις σε σχέση με τους ενήλικες που προέρχονταν από οικογένειες μεσαίου εισοδήματος.
Το χρόνιο στρες μετρήθηκε με μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης, των ορμονών του στρες και του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ). Οι ενήλικες που μεγάλωσαν σε συνθήκες φτώχειας είχαν μεγαλύτερα ποσοστά χρόνιου στρες, τόσο στην παιδική τους ηλικία όσο και στην ενήλικη ζωή τους.
Ο Evans σημείωσε ότι χρειάζεται πρώιμη παρέμβαση για να προλάβει κανείς αυτά τα προβλήματα. "Αν δεν παρέμβεις νωρίς, θα είναι πολύ δύσκολο και πολύ δαπανηρό να παρέμβεις αργότερα". Ο ίδιος πρόσθεσε πως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μειωθεί η έκθεση των παιδιών στη φτώχεια είναι η αύξηση του εισοδήματος των οικογενειών. Ο Evans υποστήριξε τη δημιουργία ενός “διχτυού ασφαλείας”. Σε μια φτωχή οικογένεια με παιδιά, η κυβέρνηση θα πρέπει να παρέχει συμπληρωματικό εισόδημα, τόνισε.
Τα ευρήματα αυτά είναι σημαντικά, επειδή τα παιδιά που μεγάλωσαν στη φτώχεια έχουν μεγάλες πιθανότητες να παραμείνουν φτωχά και στην υπόλοιπη ζωή τους. Για παράδειγμα, έχουν 40% πιθανότητες να έχουν παρόμοιο εισόδημα με εκείνο των γονέων.
