Το «εγώ δεν έρχομαι» στις γιορτές και τι μπορείτε να κάνετε

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ενώ ετοιμάζεστε για ρεβεγιόν κάπου έξω, για μια επίσκεψη σε φίλους ή στη γιαγιά, τα παιδιά να βάζουν τα πόδια μπροστά και να αρνούνται να ακολουθήσουν!

«Εγώ δεν έρχομαι!»

Τι κι αν προσπαθείτε να τα μεταπείσετε, τι κι αν τους υπόσχεστε δώρα και ανταλλάγματα, τα «όχι» και τα «εγώ δεν πάω» δίνουν και παίρνουν.

Όμως, όσο δύσκολη κι αν σας φαίνεται η κατάσταση εκείνη την ώρα, δεν πρέπει να ξεχνάτε, όπως λένε οι ειδικοί, αλλά και οι παλιότεροι που «τα ‘χουν ζήσει», πως τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν είναι ασυνήθιστες. Τα παιδιά, όλων των ηλικιών, όπως και οι ενήλικες άλλωστε, προσαρμόζονται και αυτά, πολλές φορές με τον ρυθμό τους, στις προσδοκίες που δημιουργούνται τις γιορτές.

Τι μπορεί, όμως, να κάνει κανείς;

Το πρώτο είναι να δείτε αν συντρέχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που το παιδί αρνείται.

Έχει αλλάξει κάτι, οτιδήποτε, στην οικογένεια;

Τις περισσότερες φορές, η επίμονη άρνηση του παιδιού έχει να κάνει με άγχος ή με το γεγονός ότι δεν αισθάνεται καλά ή άνετα.

Κάποιες φορές, έχει να κάνει με την εικόνα που έχει για τον εαυτό του το παιδί τη συγκεκριμένη περίοδο.

Άλλες φορές πάλι, το «όχι» είναι θέμα… στιλ: υπάρχουν παιδιά που, για τα πάντα σχεδόν, πρώτα θα πουν «όχι» και μετά «ναι».

Το σημαντικότερο, λοιπόν, που έχετε να κάνετε είναι να φανείτε υπομονετικοί και να ακούσετε προσεκτικά τι έχουν να σας πουν.

Σημαντικό είναι, επίσης, να «μπείτε στα παπούτσια τους»: να θυμηθείτε δηλαδή πώς αισθανόσασταν εσείς ως παιδιά. Πώς νιώθατε τις γιορτές; Τι έκαναν οι γονείς σας όταν αρνιόσασταν να «συμμορφωθείτε»; Και τι σημαίνουν οι γιορτές για εσάς τώρα;

Όταν μιλάτε με το παιδί, πρέπει να έχετε ξεκαθαρίσει τα δικά σας συναισθήματα για να μπορείτε πραγματικά να το ακούσετε.

Και μερικές συμβουλές:

• Προσπαθήστε να καταλάβετε πώς νιώθει το παιδί σας. Αυτό πιθανότατα σημαίνει ότι θα ανεχτείτε αρκετή ένταση από την πλευρά του, καθώς θα πυροδοτείτε τα συναισθήματά του.
• Προσπαθήστε να μην ξεφύγετε, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό: από το να αρχίσετε τα παρακάλια μέχρι να θελήσετε να το τιμωρήσετε για την άρνησή του.
  Είναι καλύτερο να χειριστείτε το όλο θέμα με μια πολύ ήρεμη και ειλικρινή συζήτηση, κατά προτίμηση μακριά από περισπασμούς.
• Ήρεμα και με ενσυναίσθηση, προσπαθήστε να θίξετε τους διάφορους λόγους για τους οποίους το παιδί σας αρνείται να σας ακολουθήσει, ακόμα κι αν το παιδί διστάζει ή δεν θέλει να σας τους πει. Απ’ οσο γνωρίζετε το παιδί σας, προσπαθήστε να καταλάβετε τι μπορεί να σκέφτεται ή να μην έχει σκεφτεί ή συνυπολογίσει. Το θέμα είναι να συζητήσετε.
• Λάβετε υπόψη ότι υπάρχουν πολλές απαντήσεις στις ανησυχίες του παιδιού σας που μπορεί να είναι εποικοδομητικές. Οι απαντήσεις σας θα πρέπει να αντικατοπτρίζουν σκέψεις με τις οποίες συμφωνείτε τόσο εσείς όσο και ο σύντροφός σας. Εάν αποφασίσετε να δεχθείτε την επιθυμία του παιδιού, θα πρέπει να συμφωνείτε με αυτό και οι δύο, ακόμα κι αν θα προτιμούσατε να έχουν ερθεί αλλιώς τα πράγματα. Μπορείτε να συμφωνήσετε να διαφωνήσετε, αλλά τουλάχιστον να είστε αισιόδοξοι και να υποσχεθείτε ότι θα μάθετε κάτι από το αποτέλεσμα.
• Ενθαρρύνετε το παιδί σας να πει τους λόγους για τους οποίους αρνείται να ακολουθήσει. Τι θα βοηθούσε; Μην είστε σκληροί ή απορριπτικοί. Βεβαιωθείτε ότι έχετε αναπτύξει ένα μοτίβο επικοινωνίας όπου το παιδί σας μιλάει και εσείς ακούτε.
• Κάντε ερωτήσεις για να κατανοήσετε όλες τις ανησυχίες του. Μην το κρίνετε και μην τον επικρίνετε για όσα λέει.
• Πείτε του τι πιστεύετε για την κατάσταση, για εσάς και την οικογένεια. Προσπαθήστε να μην είστε συναισθηματικοί ή αντιδραστικοί απέναντι στο παιδί σας.
• Όταν καταλήξετε σε μια τελική απόφαση, εξηγήστε το σκεπτικό σας και ακούστε την απάντηση του παιδιού σας. Μην γίνεστε σκληροί και μην το επιπλήττετε. Να θυμάστε, σε κανέναν δεν αρέσει να τον παραγκωνίζουν και να του λένε τι να κάνει, ακόμα κι αν ξέρει ότι πρέπει να δεχτεί κάτι που δεν του αρέσει. Το να αποδεχόμαστε τελικά κάτι το οποίο δεν μας αρέσει είναι κάτι που όλοι πρέπει να βιώσουμε μερικές φορές. Το να μάθουμε να το κάνουμε ευγενικά απαιτεί χρόνο και επαναλαμβανόμενες εμπειρίες ζωής.

Η δημιουργία και διατήρηση οικογενειακών παραδόσεων είναι σημαντική. Αξίζει να προσπαθούμε γι’ αυτές. Τις περισσότερες φορές, η άρνηση των παιδιών έχει να κάνει με ένα άγχος που επιλύεται όταν βρεθεί και συζητηθεί το πρόβλημα.

Μπορεί να χρειαστεί να συζητήσετε μία ή περισσότερες φορές.

Μπορεί να χρειαστεί επίσης να εντάξετε στο πρόγραμμα και δραστηριότητες που ξέρετε ότι θα του αρέσουν. Αυτό μπορεί να βοηθήσει το παιδί να δει τη θετική πλευρά που βλέπουν και οι άλλοι.

Φυσικά, αυτό μπορεί να περιλαμβάνει το να φέρετε μαζί σας τα αγαπημένα του φαγητά ή το να το βάλετε να συμμετέχει στο ψήσιμο, το μαγείρεμα ή στα ψώνια.

Να θυμάστε ότι μερικές φορές η προσαρμογή διαρκεί περισσότερο από τον χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας. Ένας συμβιβασμός μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσετε. Πάντα υπάρχει η επόμενη χρονιά. Λάβετε υπόψη ότι ο στόχος είναι να βρείτε μια ισορροπία δραστηριοτήτων που να μπορούν να χαρούν όλοι.

 Psychology Today