Οι αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η επιτομή του ανθρώπινου σώματος στο συγκεκριμένο άθλημα, μοναδικά προσαρμοσμένο για αυτό, με κάθε σύστημα να σπρώχνει τα φυσικά όρια της ταχύτητας, της ακρίβειας, της δύναμης και της αντοχής. Για να φτάσει όμως το σώμα σε αυτά τα επίπεδα, το νευρικό σύστημα των αθλητών αυτών διαφέρει από τους υπόλοιπους.
Από τη στιγμή που το σώμα νιώσει μια αλλαγή στο περιβάλλον του, αυτοί οι εξαιρετικά εκπαιδευμένοι αθλητές έχουν το πλεονέκτημα. Βομβαρδιζόμενο με τυχαία ερεθίσματα ήχου, όπως θόρυβος από την εξέδρα και το σύνθημα της έναρξης του αγώνα, ο εγκέφαλος του αθλητή πρέπει να αποφασίσει άμεσα ποιοι ήχοι είναι σημαντικοί για την επιτυχία και ποιοι είναι περισπασμοί.
Μία έρευνα του Northwestern University ανέλυσε τα εγκεφαλικά κύματα των αθλητών και διαπίστωσε πως ήταν καλύτερα από άλλους στο να αποκλείουν τον εξωτερικό θόρυβο και να επικεντρώνονται στους ήχους που είναι σημαντικοί. Αλλάζοντας το περιβάλλον από ένα θορυβώδες σε ένα πιο ήσυχο, οι ερευνητές διαπίστωσαν πως η τακτική προπόνηση και η προσήλωση, διαμορφώνει την ικανότητα του εγκεφάλου να αποκλείει τους περισπασμούς.
Πέρα από τον ήχο, μία έρευνα του 2018 βρήκε πως οι κορυφαίοι παίκτες τένις μπορούν να μεγαλώσουν τις στιγμές έντονης οπτικής συγκέντρωσης, ένα φαινόμενο που αποκαλείται “quiet-eye”. Αυτό το χαρακτηριστικό εντοπίζεται και σε άλλους αθλητές αθλημάτων μπάλας, όπως γκολφ και πινγκ-πονγκ.
Εφόσον όλες οι κινήσεις προέρχονται από τον εγκέφαλο, οι ερευνητές παρατήρησαν πως στους κορυφαίους αθλητές, ο εγκεφαλικός φλοιός ήταν πιο παχύς σε περιοχές που συνδέονται με την αντίληψη χώρου και την αντίληψη της κίνησης του σώματος.
Φαίνεται λοιπόν πως πολλοί από αυτούς που θέλουν να κερδίσουν ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχουν διαμορφώσει τους εγκεφάλους τους σε “μηχανές” επιδόσεων, ικανές να ωθήσουν το υπόλοιπο σώμα τους στα όριά του.
