Στη δέκατη θέση του αγώνα 10χλμ. κολύμβησης σε ανοιχτή θάλασσα, των Ολυμπιακών Αγώνων «Παρίσι 2024», τερμάτισε ο Αλκης Κυνηγάκης. Ο Έλληνας πρωταθλητής συμμετείχε στο προπορευόμενο γκρουπ μέχρι περίπου τα μισά της κούρσας, αλλά στη συνέχεια έμεινε λίγο πιο πίσω και δεν κατάφερε να μπει στη διεκδίκηση των μεταλλίων.
Λίγο μετά τον τερματισμό του επίπονου αγώνα του, ο Κυνηγάκης δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:
«Ο αγωνιστικός χώρος ήταν δύσκολος, περίπλοκος καθώς ήταν η πρώτη φορά που κολύμπησα σε ποτάμι. Νιώθω ότι δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω αυτήν την κούρσα. Ήμουν πάρα πολύ κουρασμένος απ'ολο το ταξίδι. Αυτό νιώθω, δεν ήμουν μαχητής. Δεν πιστεύω ότι ήταν το βάρος των Ολυμπιακών Αγώνων. Κουρασμένος νιώθω ψυχολογικά. Τρία χρόνια δύσκολα».
Υπάρχει απογοήτευση στο πρόσωπό σου, γιατί;
«Ήταν πολύ δύσκολα τα τρία χρόνια που περάσανε. Είχα να αντιμετωπίσω πάρα πολλές δυσκολίες. Προπονητικές. Τις αντιμετώπισα. Μέχρι να φτάσω να προπονούμαι με τον Σπύρο Γιαννιώτη άλλαξα πέντε προπονητές. Ουσιαστικά ήμουν μόνος να παλεύω να βρω κάποιον άνθρωπο να βοηθήσει. Δεν θεωρώ ότι με αντιμετώπισαν όπως μου αξίζει. Δεν μιλάω για την Ολυμπιακή χρονιά. Εγώ ουσιαστικά έκανα ένα χρόνο Ολυμπιακή προετοιμασία. Ούτε καν ένα χρόνο. Από το Δεκέμβρη στην Κέρκυρα που πήγα με τον Σπύρο Γιαννιώτη. Άμα δεν υπήρχε ο Σπύρος ίσως να μην έφτανα εδώ σήμερα. Για εμένα είναι πολύ άσχημο να έχω βγει πέμπτος στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, με δυσκολίες και Covid-19 και σε αυτούς να βγαίνω δέκατος και να πρέπει να παλέψω με δύσκολες καταστάσεις που δεν αρμόζουν σε κανέναν αθλητή σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα. Προοδεύουμε αλλά ακόμα είμαστε πολύ πίσω σε κάποια θέματα. Δεν νιώθω ότι σέβονται τόσο πολύ τους αθλητές. Να μιλήσω για τον εαυτό μου, δεν νιώθω ότι σεβάστηκαν τον 5ο Ολυμπιονίκη του Τόκιο όπως έπρεπε. Χλευάστηκα, αμφισβητήθηκα. Δεν θα πω ονόματα αλλά αυτοί που ξέρουν, ξέρουν».
Είναι πραγματικά λυπηρό...
«Λυπηρό δεν είναι. Εγώ δεν στεναχωριέμαι. Εγώ ξέρω θα πάω στη γωνία και αυτοί που θα το ακούσουν μπορεί να μου κάνουν κακό. Αυτή είναι η Ελλάδα μας, ακόμα ζούμε σε αυτήν την Ελλάδα. Μόνο ο Σπύρος ο Γιαννιώτης, ένας άνθρωπος, με βοήθησε. Επειδή είναι αυτός που είναι. Όλοι οι υπόλοιποι δεν ξέρω γιατι. Γιατί τέτοια αντιμετώπιση. Γιατί έπρεπε να περάσω μέσα από ένα τοίχο; Γιατί έπρεπε να πάω μόνος μου, να βρω προπονητή. Προσπάθησα να φύγω στο εξωτερικό αλλά δεν μου ανοίχτηκαν οι πόρτες. Ίσως είναι πολύ βαριά αυτά που λέω. Δεν ξέρω αν θα τα μετανοιώσω μετά. Δεν είναι ότι η ομοσπονδία δεν με στήριξε. Η ομοσπονδία άλλαξε πρόσωπο από τότε που άλλαξε η διοίκηση. Σε κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν, δεν με βοήθησαν. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήλθαν σε κόντρα μαζί μου για κάποιον λόγο. Συνέβη μια ιστορία περίεργη και αντί να βρούμε λύση το πήγαμε σε κόντρα. Μετά έκανα τον κύκλο μου με τους προπονητές... Δεν είναι εύκολο να προπονήσεις κάποιον για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είναι εύκολο να προπονήσεις κάποιον που βγήκε πέμπτος στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που καλώς ή κακώς δεν μπόρεσαν. Ή που δεν μπόρεσα εγώ να συνεργαστώ μαζί τους. Δεν τους κακολογώ, είναι μεγάλο το βάρος. Ίσως θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να προπονηθώ με τον Γιαννιώτη. Δεν ξέρω ποιό θα είναι το αύριο. Δεν ξέρω εάν μπορώ να αντέξω άλλα τέσσερα χρόνια με αυτόν τον ρυθμό. Είναι πολύ σκληρή η προπόνηση και έτσι δεν βγαίνει»...
