Ζάζα… Με αφορμή το ολοκαύτωμα…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ζάζα, δυο όμοιες συλλαβές τ΄ όνομα της…

Αγαπημένες συλλαβές… αγαπημένο παιχνίδι! 

Μια κούκλα παιδική στην αγκαλιά και στη ζωή της Εστρέα. Μια ζωή σκληρή, απάνθρωπη, μη επιλέξιμη! Μια ζωή που κάποιοι δεν την σεβάστηκαν και την έκαναν να υποφέρει, χωρίς ουσιαστικό λόγο, μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν όμοια με ….αυτούς. 

Κι ήταν η Εστρέα μια μικρή εβραιοπούλα, ένα παιδί, όπως άλλα ενάμιση εκατομμύριο παιδιά που χάθηκαν άδικα, άσπλαχνα, βίαια,  στο ολοκαύτωμα!

Και τα παιχνίδια τους που τα είχαν μαζί τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, στις αγγαρείες, στην αγκαλιά, που τους τα στέρησαν; Που πήγαινα όλα τούτα τα παιχνίδια; Κι αν μιλούσαν όπως η Ζάζα; Τι θα λέγαν, τι θα έκαναν. Κι ήταν πολλά εκείνα τα παιχνίδια που έμειναν σε σωρύς, πεταμένα, σπασμένα, μονάχα, όπως ο Όττο, το μονόφθαλμο αρκουδάκι της Έττυ, η κούκλα-μωρό της Χάννα, το Βουμβούμ, το τρενάκι του Χορστ…

Μια κλωστή που τα συνέδεε με την παλιά ζωή των παιδιών τούτα τα παιχνίδια…

Κι η Ζάζα είχε φωνή και φύλαγε όλα τα μυστικά των παιδιών που χάθηκαν. Και περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, οι χειμώνες, τα χρόνια. Και χάνονται μπροστά στα κουκλίστικα μάτια της τα παιδιά, εκατοντάδες, χιλιάδες … ενάμιση εκατομμύριο…

Μια ιστορία όπως χιλιάδες με αποχωρισμούς με χαμένα σπίτια, οικογένειες, με πολλά ποδοβολητά, με ταξίδια σε σκοτεινά βαγόνια. Με χειμώνες, με ήλιους, με άγριες φωνές, με βέργες και σωροί από παιχνίδια χωρίς παιδικά χέρια να τα αγκαλιάζουν. 

Κι εκείνο το μοναδικό τραγουδάκι της Εστρέας για τη Ζαζά της : Βιολέτες και τριαντάφυλλα, γαρδένιες, γιασεμιά, ζουμπούλια, μενεξέδες, πασχαλιές…

Κι ύστερα ήρθε εκείνη η μέρα που η Εστρέ βάδιζε σε μια μεριά, χλωμή κι αδύνατη με το αστέρι της το κίτρινο στο μέρος της καρδιάς και δεν έβλεπε την κούκλα της, δεν έβλεπε και δεν καταλάβαινε. Κι η Ζάζα κατάλαβε και την πήραν τα κλάματα…

Κι έβλεπε για χρόνια τον πυκνό καπνό, τα σφραγισμένα βαγόνια και θύμωνε η Ζάζα και έβρισκε παρηγορά στα θυμωμένα κλαδιά και δέντρα και σκεφτόταν μαζί τους «Ποτέ ξανά!»

Ίσαμε εκείνη την μέρα στο Μουσείο …

Μια ιστορία συγκλονιστική και συγκινητική της Αργυρώς Πιπίνη για το ολοκαύτωμα. Για τα εκατομμύρια παιδιά που χάθηκαν και τα παιχνίδια τους που έμειναν να πουν τις ιστορίες τους. 

Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι, την ψυχή για τον άδικο χαμό όλων εκείνων των αθώων παιδιών, τα μεγάλα θύματα του πολέμου.

Ένα βιβλίο που διαβάζεις πολλές φορές και νιώθεις τη θλίψη, τον φόβο, την κραυγή των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να ακουστούν πουθενά. Την σιωπή των παιχνιδιών που έμειναν σε σωρούς να περιμένουν…

Για να μην γίνουν ποτέ ξανά τόσο βίαιες και απάνθρωπες μαζώξεις…

Για να μην ξεχαστούν ποτέ όλα εκείνα τα εγκλήματα….

Μια ιστορία σαν παραμύθι που όμως δεν είναι. Συνέβη έτσι ή κάπως έτσι, κάποτε, κάπου …στα αλήθεια, ίσως με άλλα ονόματα, ίσως για  άλλα παιχνίδια!

Ένα βιβλίο εικονογραφημένο από τον Πέτρο Μπουλούμπαση, μοναδικά!

Ένα βιβλίο φύλακας και για τη δική μας τη μνήμη!

Με αφορμή τη σημερνή ημέρα…

Για πάμε να μετρήσουμε τα βραβεία που έχει αποσπάσει τούτη η συγκλονιστική γραφή: 

• Τιμητική διάκριση THE WHITE RAVENS 2022 ( της βιβλιοθήκης του Μονάχου)
• IBBY 2022 Bραβείο «Πηνελόπη Μαξίμου» σε συγγραφέα βιβλίου αφήγησης βραχείας φόρμας για παιδιά
• ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ 2022 Λογοτεχνικό βιβλίο για παιδιά
• ΧΡΥΣΗ ΛΙΣΤΑ ELNIPLEX 2022

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα : https://kaleidoscope.gr/el/picturebooks/9789604712311--zaza-702.html