Συνεχίζονται και το 2024 οι εβδομαδιαίες προβολές από την Λέσχη Κινηματογράφου Αγίου Νικολάου

Με την ταινία “Aftersun” συνεχίζονται και το 2024 οι εβδομαδιαίες προβολές, που διοργανώνει η Λέσχη Κινηματογράφου Αγίου Νικολάου σε συνεργασία με τον Δήμο Αγίου Νικολάου.

Την Τρίτη 2 Ιανουαρίου στις 21:30, στο δημοτικό κινηματοθέατρο REX, προβάλλεται η πρώτη ταινία της Σάρλοτ Γουέλς, βραβευμένη από το φεστιβάλ Κανών και τα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου, με συνολικά 85 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλς και πολλές δεκάδες υποψηφιότητες, ανάμεσα τους και για ΄Οσκαρ. Είναι Αγγλικής παραγωγής 2022, διάρκειας 101΄, με πρωταγωνιστές τον Πολ Μεσκάλ στο ρόλο ενός διαζευγμένου πατέρα, και τη Φράνκι Κόριο στο ρόλο της κόρη του.

Το κορίτσι, η Σόφι, έχει μόλις γίνει 11 και ο μπαμπάς της, ο Κέιλεμ, σε λίγες μέρες θα γίνει 30 χρονών. Παρακολουθούμε αποσπάσματα από τα βίντεο που τράβηξε η Σόφι, στη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών στα τουρκικά παράλια, λίγο μετά το διαζύγιο των γονιών της. Η μικρή Σόφι φαίνεται χαριτωμένη, ολοζώντανη, ένα παιδί που προσπαθεί να καταλάβει και ν’ αγαπήσει, αλλά απορεί, πληγώνεται και σοκάρεται όταν υποψιάζεται ότι ο μπαμπάς της δυσκολεύεται να είναι μπαμπάς, να ενηλικιωθεί. Αισθάνεται κάποιες στιγμές ότι κάτι συμβαίνει στον πατέρα της, αλλά δεν μπορεί να προσδιορίσει με βεβαιότητα και ακρίβεια τι είδους ψυχολογικά προβλήματα έχει.

Η Σόφι του σήμερα, είκοσι χρόνια αργότερα, παρακολουθεί ξανά τα βίντεο εκείνων των διακοπών, επιστρέφοντας με την παραπλανητική μνήμη της σ’ εκείνες τις μέρες. Εξετάζει με τα μάτια της τριαντάχρονης πλέον γυναίκας ένα ψηφιδωτό από εικόνες και φράσεις, αποσπασματικές στιγμές τρυφερότητας, αδεξιότητας, μοναξιάς, στιγμές που καθόρισαν την πορεία της στο μέλλον. Ενήλικη πια, παρατηρεί τα βίντεο και τις φωτογραφίες από το παρελθόν, γνωρίζοντας πλέον τι έχει συμβεί στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Ανατρέχει στις αναμνήσεις της και επιστρέφει με αλλεπάλληλα flash backs, προσπαθώντας να εξηγήσει και να καταλάβει. Το ίδιο χρειάζεται να κάνει και ο θεατής μετά το τέλος της ταινίας. Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους συνειδητοποιεί ότι έβλεπε με τα μάτια του εντεκάχρονου κοριτσιού και νιώθει ότι πρέπει να επανεξετάσει και να επανεκτιμήσει από άλλη οπτική γωνία όσα παρακολούθησε σε όλη την διάρκεια της ταινίας…

Η Σκωτσέζα Γουέλς φτιάχνει ένα πορτρέτο της υποκειμενικής αλήθειας με μέτρο και υπομονή. Εστιάζει στη σχέση των παιδιών με τους γονείς και στον τρόπο με τον οποίο η οπτική μας γι’ αυτούς αλλάζει και ξεκαθαρίζει, όσο μεγαλώνουμε. Επισημαίνει ότι πίσω από έναν γονιό, τον οποίο κατά βάθος δεν γνωρίζουμε ποτέ όσα χρόνια κι αν έχουμε περάσει πλάι του, κρύβεται ένα μεγάλο αίνιγμα, για το οποίο ούτε ο ίδιος έχει πάντα τις απαντήσεις.

Αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές κάθε θεατή, μιλώντας προσωπικά, μάλλον αυτοβιογραφικά, μ’ ένα ποιητικό αλλά γεμάτο χιούμορ ύφος. Κλείνει με ένα μεγάλο ερώτημα για το μέλλον, μιλώντας για το παρελθόν, σε ένα έργο μοντέρνο και παλλόμενο. Η Φράνκι Κόριο ως Σόφι έχει ακαταμάχητη φυσικότητα και σαγηνευτικό χαμόγελο, ενώ ο Πολ Μεσκάλ κρατά γερά την ισορροπία, ενσαρκώνοντας έναν πατέρα σε διαρκή εσωτερική σύγκρουση την οποία ποτέ δεν αφήνει να ξεσπάσει. Η ανάλυση των χαρακτήρων είναι υποδειγματική, οι διάλογοι εξαιρετικά φροντισμένοι και γενικότερα υπάρχει ένας σπάνιος ρεαλισμός.

Με μια αισθητική καλοκαιρινή, ηλιόλουστη, με τη μελαγχολία μιας καλοκαιρινής βραδιάς, με τα απανωτά flash backs να σχηματίζουν, σιγά-σιγά, μια πιο συγκεκριμένη εικόνα για τον πατέρα, με διάχυτη την αγάπη και τη θλίψη μιας μακροχρόνιας προδοσίας, η Σάρλοτ Γουελς χτίζει μια ταινία πανέμορφη και συγκινητική, ακέραια κι αληθινή, ένα ιδανικό πρώτο δείγμα δουλειάς από μια σκηνοθέτη έτοιμη ν’ αφηγηθεί τις ζωές όλων μας.