Της Ελένης Βακεθιανάκη
Το φλαμέγκο τον «επέλεξε» και δουλεύει σε αυτό ως δάσκαλος, πάνω από 25 χρόνια. «Είναι αυτό το κάτι που ακούς κάποια στιγμή και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς το βράδυ. Ίσως τώρα να μην το επέλεγα» δηλώνει. Από το 6ο Δημοτικό Ηρακλείου, στην Εμπορική, το Καπετανάκειο και μετά στο Μετσόβειο και την Αρχιτεκτονική, ο Σταύρος Λίτινας κατάφερε να συνδυάζει από πολύ νωρίς δύο αγάπες και να λειτουργεί παράλληλα με τις σπουδές την πιο παλιά σήμερα σχολή χορού στην Αθήνα που ασχολείται αποκλειστικά με το φλαμέγκο, συνεργαζόμενος με κορυφαίους, διεθνώς, δασκάλους του είδους.
Σήμερα, πιο ώριμος και κατασταλαγμένος, σκηνοθετεί τις δικές του παραστάσεις, τις χορογραφεί, επιμελείται φωτισμούς και κοστούμια, είναι σύμβουλος κίνησης και σκηνογραφεί σε πολλές παραστάσεις, μεταξύ αυτών και στην Επίδαυρο. Επέλεξε να εκφράζεται με το σώμα του γιατί όπως ο ίδιος λέει «με αυτό δεν αφήνουμε το αποτύπωμά μας ενώ στην Αρχιτεκτονική το αφήνουμε. Μετά από κάποια χρόνια βλέπουμε ένα έργο μας και λέμε, τι είναι αυτό το πράγμα; Με τον χορό ξεφεύγουμε από τη ματαιοδοξία να αφήσουμε πίσω το έργο μας. Και μας κάνει ματαιόδοξους ο φόβος του θανάτου που θέλουμε να νικήσουμε αφήνοντας πίσω τεράστια δουλειά. Εγώ θέλω να υπάρχει το τώρα και η δημιουργία της στιγμής», σημειώνει.
Στην παρέα χορεύω μόνο κρητικά
Η σχέση του με την Κρήτη και το Ηράκλειο παραμένει πολύ στενή γι’ αυτό παρουσιάζει και εδώ τις παραστάσεις του ή έρχεται όσο πιο συχνά μπορεί, όπως αυτές τις μέρες που παρουσιάζει την πιο πρόσφατη δουλειά του «Κουαρτέτο», παντρεύοντας φλαμέγκο και κλασική μουσική. Έργο με άξονα το παιχνίδι εξουσίας, με πολιτικές διαστάσεις, όπου ο εξουσιαστής θέλει να υποτάξει το όποιο υποψήφιο θύμα του. «Στην Κρήτη πάντα συναντιέμαι με ανθρώπους που έχουν το ανικανοποίητο, το σαράκι να πάνε τα πράγματα παρακάτω. Δεν επαναπαύονται σε ότι συμβαίνει. Αυτό δεν μπορώ να το παραβλέψω. Στο Ηράκλειο υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικά μορφωμένοι, τους εκτιμώ απεριόριστα και πάντα έχω σχέση μαζί τους ως προς τον προβληματισμό και τη δράση τους», αναφέρει. Άλλωστε, η κρητική μουσική υπάρχει ζωντανή μέσα του. «Χορεύω επαγγελματικά φλαμέγκο όμως όταν βρεθώ σε παρέα και θέλω να χορέψω για το κέφι μου, χορεύω μόνο κρητικά. Αυτό έχει και τον κίνδυνο ότι αν κάνω αυτό το πράγμα έργο ή δημιουργήσω κάτι με κρητικά μπορεί να μην ξαναχορέψω όπως το κάνω τώρα», παραδέχεται. Δεν αποκλείει, ωστόσο, να κάνει μία δουλειά με την κρητική μουσική. «Θα πρέπει, όμως να γίνει ένα γόνιμο ανακάτεμα με το φλαμέγκο, για να δημιουργηθεί μια κοινή αφηγηματική γλώσσα αλλιώς δεν υπάρχει λόγος», αναφέρει.
Δίκτυο πόλεων
Ο Σταύρος Λίτινας καυτηριάζει παράλληλα το γεγονός ότι δεν λειτουργεί, όπως στο εξωτερικό, ένα δίκτυο πόλεων που θα αντάλλαζαν καλλιτεχνικές δράσεις υψηλού επιπέδου, ελαφρύνοντας και τους δημιουργούς από το να φροντίζουν οι ίδιοι για τη μεταφορά της δουλειά τους σε διάφορα μέρη. «Όλο αυτό θα μπορούσαν να συντονίσουν οι Δήμοι. Π.χ. τρεις μεγάλοι δήμοι, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Πάτρα, να κάνουν την πρώτη κίνηση. Αντί να έρχονται κάτι επιθεωρήσεις τρίτης κλάσης, θα έπρεπε να έρχονται έργα πειραματικά κ.α., κάποια έργα που καλό θα ήταν ο κόσμος να τα δει, να κυκλοφορούν από πόλη σε πόλη. Τώρα ο κάθε καλλιτέχνης που θέλει να ταξιδέψει σε πέντε πόλεις πρέπει να σύρει τον σταυρό του για να τα καταφέρει. Άλλωστε, στο Ηράκλειο υπάρχει πολύς κόσμος που έχει ανάγκη να δει πράγματα, να επικοινωνήσει. Φαίνεται αυτό από τις δραστηριότητες που αναπτύσσονται, από ομάδες ανθρώπων που ψάχνονται συνεχώς», αναφέρει.
Ο Σταύρος Λίτινας πιστεύει στην τρομερή, όπως την χαρακτηρίζει, καλλιτεχνική δυναμική του Ηρακλείου και αν θα μπορούσε να συνδεθεί με τις υπόλοιπες πόλεις της Κρήτης θα δημιουργούνταν κάτι πολύ δυνατό. «Τώρα στην κρίση, από τον πολιτισμό θα επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας για να αλλάξουμε κάτι. Αλλιώς θα βουλιάζουμε διαρκώς», καταλήγει.
- Το έργο του Χ. Μίλερ «Κουαρτέτο», από το χοροθέατρο φλαμέγκο «Arroyo Nuevo» παρουσιάζεται σήμερα Πέμπτη και αύριο Παρασκευή 6 Ιανουαρίου στις 21.00 στο ΝΥΝ και ΑΕΙ, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου 17.
