To Πνευματικό Κέντρο Άνω Βιάννου «Περικλής Βλαχάκης» με αφορμή την επέτειο της 14ης Σεπτεμβρίου

77 χρόνια πέρασαν από το Ολοκαύτωμα της επαρχίας Βιάννου από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, που ισοπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος της, αφήνοντας πίσω του 461 νεκρούς και αμέτρητα ερείπια ψυχών. Είναι μια επέτειος που θυμίζει σε όλες και όλους μας το μέγεθος της θυσίας αυτών των ανθρώπων που βίωσαν με τον χειρότερο τρόπο την ανελέητη μανία του κατακτητή αλλά που αποτέλεσε και το σύμβολο του αγώνα για ελευθερία και σθεναρή αντίσταση απέναντι σε όποιον καταπατά το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης και αυτοδιάθετης ανθρώπινης ζωής.

Γι’ αυτό τον λόγο κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει αυτή τη θυσία, αντίθετα όλοι μπορούν να  συναισθανθούν το μήνυμά της, που δεν είναι άλλο από τη με κάθε τρόπο συνέχιση του αγώνα ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό και το μίσος, από όπου και αν προέρχονται.

Ιδιαίτερα σήμερα σ' έναν κόσμο που  ταλανίζεται από την πανδημία και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τρόπους να την αντιμετωπίσει με τη βοήθεια της Επιστήμης και της Πολιτικής αλλά και σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή για μια πιο ανθρώπινη επίλυση του προσφυγικού ζητήματος από την Ευρώπη, προβάλλει ως αδήριτη αναγκαιότητα και υποχρέωση όλων των κρατών η διασφάλιση του υπέρτατου αγαθού της ζωής, για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως και αναδεικνύεται ως μέγιστης σημασίας προτεραιότητα.

Παράλληλα, η αντιμετώπιση όλων των ανθρώπων από όλα τα κράτη με ισότιμο τρόπο και η αγνόηση των όποιων διαφορών και ιδιαιτεροτήτων, θα ήταν η αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι αγώνες σαν τον αγώνα της Βιάννου ενάντια στον φασισμό και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δικαιώνονται. Μόνο η ειρήνευση, η συναδέλφωση, η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα, ο αλληλοσεβασμός, η αποφυγή της μισαλλοδοξίας, η αληθινή και ουσιαστική δημοκρατία μπορούν να δικαιώσουν τους νεκρούς μας και τη θυσία τους για τα πολύτιμα αγαθά και τις αξίες για τη συνέχιση της ζωής, των κοινωνιών και του πολιτισμού του Ανθρώπου αλλά και να νικήσουν τον πόλεμο.

 Ας είναι αιωνία η μνήμη τους με συνεχή αγώνα για τα «τιμαλφή», όπως γράφει κι ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης, τη δικαίωση της Ζωής και την επικράτηση παγκόσμιας Ειρήνης.

«έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω,
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες»